Το
ξέρω πως στον έρωτα θυσία έχεις γίνει,
κι
ότι για να μην πικραθώ, κάθε σου λέξη
σβήνει.
Γι’ αυτό, δεν ομολόγησες τον
μυστικό σου πόνο.
Γι’ αυτό κι εσύ,
πάντα μου χάριζες χαμόγελα και μόνο.
Γι’
αυτό, στα χάδια τα ζεστά,
τα χείλη
κράτησες κλειστά.
Δε με ποθείς.
Δε με λαχταράς.
Με αγαπάς ως τη μέση.
Μου δίνεις μόνο ό,τι μπορείς.
Όπως μπορείς.
Σα να πρέπει.
Σα να το χρωστάς στην καλοσύνη μου.
Δε μοιραζόμαστε λοιπόν·
παίρνω και παίρνεις.
Ό,τι θα μπορούσες να πάρεις
από τον οποιονδήποτε.
Διστακτικά.
Και όσο γίνεται πιο ανώδυνα.
Μου κάνεις τη χάρη και παίρνεις.
Παίρνεις όσα αντέχεις,
αφού εγώ σου δίνω τα πάντα.
Έχω δεχτεί στο παρελθόν πολλές φορές
άλλα κορμιά – καλύτερα από το δικό σου·
κορμιά με έπαρση,
αλλά γεμάτα επιθυμία.
Για το δικό μου το κορμί.
Κι εκεί, δε μ’ ένοιαζε:
Ήταν κορμιά και μόνο.
Και λειτουργούσα άφοβα κι εγώ.
Τα ανακάλυπτα και τα ξεδιψούσα.
Μ’ εσένα, όμως;
Εσένα εγώ σε θέλησα εξολοκλήρου.
Και την ψυχή σου και το σώμα.
Πες, πώς γίνεται λοιπόν
να μη βλέπεις μέσα μου τη φλόγα;
Αυτή που έβλεπαν εκείνα τ’ άλλα τα κορμιά
που με κρατούσαν πάνω τους
και δε μ’ αφήναν'.
Αν η ψυχή σου έχει κάνει δυο βήματα
πιο κοντά στη δική μου,
τότε γιατί τα χέρια σου ορίζουν
πάνω μου
απαγορευμένες ζώνες;
Γιατί δε σ’ έχω ακόμα
πείσει;
Εγώ…
Που σ’ αγγίζω κάθε φορά
σα να γράφω επάνω σου
την παγκόσμια Ιστορία.
