1. ΠΑΡΑΠΑΝΩ
ΑΠΟ ΑΛΛΟΥ
Θα
είμαστε κάτι παραπάνω από εμείς· παραπάνω
από εραστές.
Όλος
ο χρόνος μας θα είναι για να αγαπιόμαστε.
Οι
νύχτες μας θα είναι πυρσοί και αναλαμπές.
Θα
είμαστε κάτι παραπάνω από εραστές.
Θα
είμαστε κάτι παραπάνω από αλλού.
Θα
είμαστε τόσο δεμένοι ο ένας πάνω στον
άλλο,
ριγμένοι
στα άπιαστα όνειρά μας,
κάτω
από το πελώριο πανωφόρι της ευτυχίας.
Θα
είμαστε κάτι παραπάνω από μακριά.
Θα
είμαστε κάτι παραπάνω από αλλού.
Μη
ρωτάς πώς γίνεται...
Θα
είμαστε χαμένοι και ανίκητοι συγχρόνως.
Και
ο κόσμος; Και οι άλλοι;... Και λοιπόν!
Να
ξέρουν ότι αύριο
θα
είμαστε κάτι παραπάνω ακόμη.
Θα
είμαστε κάθε μέρα περισσότερο
τα δυο
μισά του ίδιου προσώπου,
στον
αχό της ίδιας καρδιάς.
Θα
είμαστε κάτι παραπάνω από εραστές.
Θα
είμαστε κάτι παραπάνω από αλλού.
Η Ρώμη
σε κάθε στεναγμό μας,
κι
εμείς να λιώνουμε ώσπου
να γίνουμε
μία
και μοναδική σιλουέτα,
σαν
τα ασημένια νήματα που ακολουθούν
τους πλανήτες.
Μη
ρωτάς πώς γίνεται...
Θα
είμαστε χαμένοι και ανίκητοι συγχρόνως.
Και
ο κόσμος; Και οι άλλοι;... Και λοιπόν!
Να
ξέρουν ότι αύριο
θα
είμαστε κάτι παραπάνω ακόμη.
Θα
διαβάζεις στο βλέμμα μου
τα
κόκκινα φώτα της ελπίδας
και
το λευκό που έχουν τα βαπτίσματα.
Το
Αύριο περιμένει κάπου,
και
κάθε αφετηρία
θα
λαμπυρίζει σαν να 'ναι στέμμα.
Μη
ρωτάς πώς γίνεται, όχι...
Και
ο κόσμος; Και οι άλλοι;... Και λοιπόν!
Να
ξέρουν ότι αύριο
θα
είμαστε κάτι παραπάνω ακόμη.
Στίχοι:
Francis Cabrel & Serge Lama / Μουσική: Francis
Cabrel.
Μετάφραση: Δημήτρης Αναγνωστόπουλος.
2. ΤΟ
ΑΣΤΕΡΙ
Μια
βραδιά, στην άκρη του δρόμου
ήταν
ένα αστέρι·
το
μάζεψα.
Μου
χαμογέλασε μες στις παλάμες,
λες
κι ήταν κάτι φυσιολογικό.
Νομίζω
πως με περίμενε.
Το
πήρα μαζί μου...
Ακούω
συχνά τη φωνή του:
Όσο
μπορώ, σε φωτίζω.
Άνοιξε
τα μάτια σου...
Υπάρχουν
τόσα να κάνεις.
Αφού
τα πάντα είναι εφήμερα,
μπορούμε
και καλύτερα...
Δεν
είναι η στιγμή να σωπάσεις.
Η
ζωή είναι δωρεάν, εννοείται·
πάρε
ακόμη ένα κομμάτι!
Όσο
φωτίζουμε, ελπίζουμε.
Και
το αστέρι φώτισε
τις
σκοτεινές σκέψεις
που
με κρατούσαν πίσω.
Και
το αστέρι εξήγησε
πως
κάθε λεπτό είναι πολύτιμο·
πού
καιρός για μεταμέλειες;
Κι όσο
θα είναι εδώ,
θα
τραγουδάμε με δυο
φωνές:
Όσο
μπορώ, σε φωτίζω.
Άνοιξε
τα μάτια σου...
Υπάρχουν
τόσα να κάνεις.
Αφού
τα πάντα είναι εφήμερα,
μπορούμε
και καλύτερα...
Δεν
είναι η στιγμή να σωπάσεις.
Η
ζωή είναι δωρεάν, εννοείται·
πάρε
ακόμη ένα κομμάτι!
Όσο
φωτίζουμε, ελπίζουμε.
Αν
κι εγώ με τη σειρά μου σε φωτίζω,
άνοιξε
τα μάτια σου!
Πώς να
'μαι το αστέρι σου, το ξέρω καλά.
Μαζί
θα φτιάξουμε αυτό το φως...
Είναι
μεταδοτικό.
Όσο
φωτίζουμε, ελπίζουμε.
Στίχοι:
Grand Corps Malade (Fabien
Marsaud) / Μουσική:
Florent Mothe &
Mutine (Manon Romiti
&
Silvio
Lisbonne).
Μετάφραση:
Δημήτρης Αναγνωστόπουλος.
3. ΤΟ
ΤΡΩΤΟ ΜΟΥ ΣΗΜΕΙΟ
Μόνο
τα γέλια μας τα καταιγιστικά,
για
να διώξουμε την πλήξη και το κακό.
Πέρα
από τιμωρίες, ηθικά διδάγματα,
όσο η
καρδιά σου και η δική μου συμπαρασύρονται.
Τις
κινήσεις σου, τους στεναγμούς σου
θα
ξέρω να τους διαβάσω
για
να βρω επιτέλους τα λόγια – τα λόγια...
που
θα μπορέσουν να
καταδικάσουν,
για
πάντα να εξορίσουν
τις
χίμαιρες που είναι ένα με το πετσί
μας.
Θα
είσαι η μάχη μου,
η
πανοπλία μου, το τρωτό μου σημείο.
Θα
φέρω τα πάνω κάτω
για
να σε γλιτώσω από τα νοκ άουτ
ενός
κόσμου-μπάχαλο.
Η
πανοπλία μου, το τρωτό μου σημείο.
Θα
φέρω τα πάνω κάτω
για
να σε γλιτώσω από τα νοκ άουτ
ενός
κόσμου-μπάχαλο.
Αν
καμιά φορά οι ψυχές μας
επαναστατούν
και
χάνονται σαν το τραγούδι των Σειρήνων,
αξίζει
και πάλι τον κόπο...
Γιατί
η ζωή δεν υπήρξε ποτέ τόσο όμορφη.
Δεν
πειράζει αν η τύχη
μάς
γυρίζει την πλάτη,
θα
χαμογελάμε στα ψέματα – στα ψέματα...
για
να καταδικάσουμε επιτέλους,
για
πάντα να εξορίσουμε
αυτές
τις χίμαιρες που είναι ένα με το
πετσί μας.
Στίχοι:
Zaho
/ Μουσική: Zaho &
Ludovic
Carquet &
Marie-Louise
Therry &
Flavien
Compagnon &
Giorgio
Tuinfort.
Μετάφραση:
Δημήτρης Αναγνωστόπουλος.
4. ΑΚΟΜΗ
ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ
Μια
φωτογραφία, μια ημερομηνία... Απίστευτο,
λες.
«Κι
όμως, ήταν χτες» με γελάει η μνήμη μου.
Κι
αυτά τα παιδικά προσωπάκια... Και το δικό
μου τώρα στον καθρέφτη.
Αχ,
δε σκοπεύω να κλαφτώ...
Μην
ανησυχείς καθόλου.
Η ζωή
με καλόμαθε, αλήθεια...
Μόνο
που
δυσκολεύομαι να τη σβήσω.
Αχ, Θεέ μου,
πήρα όσα ήταν να πάρω·
και τόσα παραπάνω,
από πολλές απόψεις.
Όμως, όταν ζεις
τόσο όμορφα, τόσο έντονα,
ξεχνάς
τον χρόνο που φεύγει.
Σα να χάνεις λίγο
τον προσανατολισμό σου
στη
μέση ατέλειωτων εκτάσεων.
Μόλις που
πας να συνηθίσεις –μόλις!–,
πρέπει
να δώσεις τη θέση σου αλλού.
Αχ, και
να μπορούσα...
Ακόμη
ένα βράδυ, ακόμη μια ώρα,
ακόμη ένα
δάκρυ ευτυχίας...
Μια χάρη, σαν ένα
λουλουδάκι,
μια πνοή, ένα λάθος...
Λιγάκι
από 'μάς,
ένα
τίποτα μες στο όλο,
για να τα πούμε
ακόμη όλα
μεταξύ μας
ή
να σωπάσουμε, με τα βλέμματά
μας...
Μια μόνο αναβολή,
τόση δα και
πάλι,
κι ας είναι αργά.
Δε
ζήτησα ποτέ τίποτα... Δεν είναι πια και
τόσο σπουδαίο!
Έλα, μπροστά σ' ολόκληρη
αιωνιότητα ούτε που θα φανεί!
Θα μείνει
μεταξύ μας... Αχ, μια μικρούλα
καθυστέρηση.
Είναι τόσοι που σκοτώνουν
τον χρόνο·
τόσοι και τόσοι που τον
χάνουν
ή τον περνούν...
Τόσοι που ξεγελιούνται·
σκαρφίζονται, ονειροπολώντας,
στιγμές
ευλογίας.
Αχ,
δίνω τη θέση μου στον Παράδεισο,
αν
είναι να με ξεχάσουν στη Γη...
Χτες
κιόλας!
Ακόμη
ένα βράδυ, ακόμη μια ώρα,
ακόμη ένα
δάκρυ ευτυχίας...
Μια χάρη, σαν ένα
λουλουδάκι,
μια πνοή, ένα λάθος...
Λιγάκι
από 'μάς,
ένα τίποτα μες στο όλο,
για
να τα πούμε ακόμη όλα μεταξύ μας ή
να
σωπάσουμε, με τα βλέμματά μας...
Μια
μόνο αναβολή,
τόση δα και πάλι.
Ξέρω,
είναι αργά.
Δεν
είναι τίποτα· μια παύση μόνο!
Ο χρόνος,
τα ρολόγια να ξεκουραστούν...
Και να
χαϊδέψω
μονάχα ένα φιλί.
Ένα
φιλί.
Ακόμη
ένα βράδυ, ακόμη μια ώρα...
Λιγάκι από
'μάς, ένα τίποτα
μες στο όλο...
Ένα βράδυ.
5. ΜΑΣ
ΘΕΛΩ
Όταν
θα 'χω κλείσει τη βαλίτσα μου
για
τελευταία φορά,
πες
μου τι θα πρέπει να πω
με την
πιο καλή φωνή μου.
Τη
μέρα που θα 'χω κάνει
τον κύκλο μου
με
όλα αυτά,
θα
γυρίσω σπίτι μου.
Όταν
θα 'χω φτιάξει τα σχέδια
μιας
καινούργιας κατοικίας,
όπου
θα βλέπω τον χρόνο να περνά...
Πόσο
όμορφη θα είναι η ζωή!
Τη
μέρα που θα 'χω τις αγάπες μου
μέσα
στην αγκαλιά μου,
τότε
θα είμαι σπίτι μου.
Μας
θέλω όλους ευτυχισμένους...
Τις
αγάπες μου, τα παιδιά μου.
Θέλω
τα μάτια μας και να βλέπονται
και
να μη λησμονιούνται – τόσο απλά.
Μας
θέλω αληθινούς,
τα
βράδια πλάι στη φωτιά...
Όλους
γύρω από το τραπέζι μου
μας
θέλω.
Όταν
θα 'χω κλείσει όλα τα βιβλία
πέρα
από εκείνο της καρδιάς,
γιατί
η αγάπη είναι αυτό που μας ελευθερώνει
από
την αμφιβολία και τον φόβο...
Οι
μέρες θα μου φαίνονται πολύ μικρές
μέσα
στην αγκαλιά σας,
εκεί
που είμαι σπίτι μου.
Μας
θέλω όλους ευτυχισμένους...
Τις
αγάπες μου, τα παιδιά μου.
Θέλω
τα μάτια μας και να βλέπονται
και
να μη λησμονιούνται – τόσο απλά.
Μας
θέλω αληθινούς,
τα
βράδια πλάι στη φωτιά...
Όλους
γύρω από το τραπέζι μου
μας
θέλω.
Εγώ
έρχομαι από τον χειμώνα
κι
από τις Κόρες του Βασιλιά,
και
θέλω την οικογένειά μου
γύρω
μου...
Μας
αγαπώ στενά.
Στίχοι:
Nelson Minville /
Μουσική: Marc Dupré.
Μετάφραση: Δημήτρης
Αναγνωστόπουλος.
Οι
Κόρες του Βασιλιά (Filles du Roy), κατά τον 17ο
αιώνα (1663-1673), ήταν συνολικά περίπου 800
νεαρές Γαλλίδες, τρόφιμοι μεγάλων
φτωχοκομείων και ορφανοτροφείων, οι
οποίες επιλέχθηκαν για να εγκατασταθούν
στη Νέα-Γαλλία (σημερινό Κεμπέκ) ώστε
να παντρευτούν εκεί και να εποικίσουν
την περιοχή. Ο Βασιλιάς της Γαλλίας,
Λουδοβίκος 14ος, ως άλλος κηδεμόνας τους,
πλήρωνε τα έξοδα του ταξιδιού τους και
τις προίκιζε για τον γάμο τους.
6. ΜΕ
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
Τα
βλέμματά μας συναντιούνται·
σε
βλέπω να χαμογελάς,
όμως
φοβάμαι την απόσταση.
Ανταλλάσσουμε
φράσεις...
Σε
βλέπω να μεγαλώνεις
και
σα να χάνω τη σιγουριά μου.
Τι
να, τι να κάνω για να σε καταλάβω;
Τι
να, τι να κάνω για να σε αποκωδικοποιήσω;
Τι
πρέπει να μάθω για να έρθουμε πιο κοντά;
Εσύ
που έχεις τον κόσμο ολόκληρο μες στην
τσέπη σου.
Ω,
παιδί μου, πες μου, για εσένα
πού
μοιάζει να βρίσκεται η ουσία;
Ω,
πότε ήταν η τελευταία φορά
που
κοιτάξαμε μαζί τον ουρανό;
Τα
μάτια σου είναι κολλημένα
σε
όλες αυτές τις οθόνες·
σε
έναν κόσμο παράλληλο.
Τώρα
για να μιλήσουμε
δε
βρίσκουμε πια τον χρόνο,
και η
αγάπη είναι εικονική.
Στίχοι:
Grand Corps Malade (Fabien
Marsaud) / Μουσική:
Florent Mothe &
Mutine (Manon Romiti
&
Silvio
Lisbonne).
Μετάφραση:
Δημήτρης Αναγνωστόπουλος.
7. ΑΝ
ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΝ
Αν
ήταν όλα να ξαναγίνουν,
το
ραντεβού κι η ώρα,
ο
κεραυνός στα κεφάλια μας,
το
δικό μου καρδιοχτύπι...
Η
φωτιά από τα λόγια αγάπης
στα
σπάργανα της ιστορίας...
Το
παιδί που κάθε μέρα
σε
καλεί στη μνήμη μου...
Η
τρέλα του μεγαλείου,
οι
παρενέργειές του...
Τα
χειρότερα όπως και τα καλύτερα...
Όχι,
δε θα άλλαζα τίποτα.
Αν
ήταν όλα να ξαναγίνουν,
θα
περνούσα από εσένα.
Αν
ήταν όλα να ξαναγίνουν,
θα
περνούσες από εδώ.
Στα
χτεσινά μας μονοπάτια,
ποιος
άλλος καλύτερος από 'σένα;
Αν
ήταν όλα να ξαναγίνουν,
θα
ήσουν πάντα εδώ.
Αν
ήταν όλα να ξαναγίνουν,
το
“ναι” και η γλύκα του...
Το
βαλς που χόρευαν οι χίμαιρες
σ'
εκείνα τα ονειροπόλα πρωινά...
Οι
πολύ μακρές απουσίες,
οι
φλύαρες σιωπές...
Το φως
και οι σκιές
στο
αυλάκι από τα βήματά μας...
Η
υπόσχεση των λουλουδιών,
το
μυστήριο ενός δακρύου...
Τα
αρνητικά των λαθών...
Όχι,
δε θα άλλαζα τίποτα.
Αν
ήταν όλα να ξαναγίνουν,
θα
περνούσα από εσένα.
Αν
ήταν όλα να ξαναγίνουν,
θα
περνούσες από εδώ.
Στα
χτεσινά μας μονοπάτια,
ποιος
άλλος καλύτερος από 'σένα;
Αν
ήταν όλα να ξαναγίνουν,
θα
ήσουν πάντα εδώ.
Οι
λαμπρές ημέρες που τάχα θα έρχονταν,
οι
αβέβαιοι αγώνες
που
περάσαμε μαζί...
Δε θα
άλλαζα τίποτα.
Αν
ήταν όλα να ξαναγίνουν,
θα
περνούσα από εσένα.
Αν
ήταν όλα να ξαναγίνουν,
θα
περνούσες από εδώ.
Στα
χτεσινά μας μονοπάτια,
ποιος
άλλος καλύτερος από 'σένα;
Αν
ήταν όλα να ξαναγίνουν,
θα
ήσουν πάντα εδώ.
Θα
ήσουν πάντα εδώ.
Κι
αν πρέπει όλα να τα κάνω απ' την αρχή,
για
άλλα όνειρα μπροστά μου,
το
Αύριο όπως και το Χτες...
θα
είναι μαζί μ' εσένα.
Στίχοι:
Alice
Guiol / Μουσική:
Jacques Veneruso.
Μετάφραση: Δημήτρης
Αναγνωστόπουλος.
8. ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ
Είμαι
ένα κορίτσι αρκετά συνηθισμένο...
Καμιά
φορά, δε μου κάνει κέφι για τίποτα.
Θα
έπαιζα μουσική
γύρω από ένα ποτήρι
με
τη μητέρα μου και τ' αδέρφια μου,
αλλά
πρέπει να σκεφτώ την καριέρα μου...
Είμαι
“δημοφιλής τραγουδίστρια”.
Εσείς
με βλέπετε σα θεά...
Είμαι
γυναίκα, όχι καμιά πριγκίπισσα.
Να
σας εξομολογηθώ όμως κάτι:
Όταν
τραγουδάω, τότε είναι που νιώθω καλύτερα.
Μα
αυτό το επάγγελμα είναι επικίνδυνο...
Όσο
πιο πολλά δίνεις, τόσο πιο πολλά ζητούν.
Μια
μέρα, όταν θα 'χω κουραστεί πια πολύ,
θα
σκεφτώ να παραχωρήσω τη θέση μου.
Θα
πω το αντίο μου με χάρη...
Ελπίζω
μόνο να σας αφήσω κάποιο σημάδι·
να
χαράξω ισόβια μες στις καρδιές σας
αγάπη
μόνο και ευτυχία.
Αγαπώ
τον πλησίον μου, αγαπώ το κοινό μου.
Το
μόνο που θέλω είναι να γίνεται αυτό το
κλικ.
Δε
δίνω δεκάρα για την κριτική...
Όταν
τραγουδάω, το κάνω για το κοινό.
Δεν
είμαι ζώο σε τσίρκο...
Η
ζωή μου εμένα είναι η μουσική.
Αν
τραγουδάω, είναι για να μ' ακούνε.
Κι
όταν φωνάζω, για να με υπερασπιστώ.
Πόσο
θα ήθελα να τους
κάνω να με καταλάβουν.
Θα
ήθελα να γυρίσω όλη τη Γη...
Προτού
πεθάνω και με θάψουν,
να
δω πώς μοιάζει ο υπόλοιπος κόσμος.
Γύρω
μου... πόλεμος,
φόβος,
πείνα και εξαθλίωση!
Θα
ήθελα όλοι μας να είμαστε αδέρφια...
Γι'
αυτό βρισκόμαστε πάνω στη Γη.
Δεν
είμαι μονάχα μια “δημοφιλής τραγουδίστρια”.
Είμαι
απλώς μια γυναίκα, αρκετά συνηθισμένη.
Συνηθισμένη.
Συνηθισμένη.
Στίχοι:
Mouffe (Claudine Monfette) / Μουσική:
Robert Charlebois & Pierre Nadeau.
Μετάφραση:
Δημήτρης Αναγνωστόπουλος.
Διασκευή
ενός εμβληματικού τραγουδιού για το
Κεμπέκ, και ιδίως για την καριέρα του
σπουδαίου Κεμπεκιανού ερμηνευτή και
δημιουργού Robert Charlebois, το οποίο
πρωτοκυκλοφόρησε το 1970. Οι στίχοι στην
εκδοχή της Céline
Dion είναι τροποποιημένοι
από την ίδια τη στιχουργό ώστε να
ταιριάζουν καλύτερα στην εικόνα και
την ιστορία της ερμηνεύτριας. Τα
βασικότερα σημεία του πρωτοτύπου που
τροποποιήθηκαν στη νέα εκδοχή, λένε τα
εξής: «Θα κάπνιζα χόρτο,
θα έπινα μπύρες, θα έπαιζα μουσική με
τον χοντρο-Πιερ, αλλά πρέπει να σκεφτώ
την καριέρα μου», «Με θέλετε να είμαι
ένας θεός... Να ξέρατε μόνο πόσο γέρος
νιώθω! Δεν μπορώ πια να κοιμηθώ· έχω
μεγάλη υπερένταση. Όταν τραγουδάω, είμαι
κάπως καλύτερα.», «Όταν θα 'μαι τελειωμένος
και στους δρόμους, το μεγάλο κοινό μου
δε θα το 'χω πια. Τότε θα βρεθώ ολόγυμνος.
Τη μέρα που εγώ δε θα τραβάω πια, θα
υπάρχουν άλλοι, πιο νέοι, πιο τρελοί για
να χορεύει ο κόσμος τα μπουγκαλού του.»,
«Δε δίνω δεκάρα για τους κριτικούς...
Κάτι καλούληδες χαμένοι είναι. Δεν είμαι
κλόουν της ψυχεδέλειας εγώ... Η ζωή μου
εμένα είναι η μουσική.»
9. ΘΑ
ΞΕΡΕΙΣ
Μίλα...
Πες μου τα πάντα για 'σένα.
Ποια
είναι η ιστορία σου;
Βρίσκεσαι
κάπου;
Άραγε
με βλέπεις
που
τραγουδάω την ελπίδα μου;
Που
φωνάζω με όλη τη φωνή μου;
Ξέρεις
τα πάντα για 'μένα;
Και
θα είσαι άραγε εκεί;...
Όταν
τα βλέμματα θα μ' έχουν απογοητεύσει...
Να
προσποιούμαι, δεν έμαθα ποτέ.
Εσύ
που με κάνεις καλά
με ένα χαμόγελο...
με
ένα χαμόγελο,
όταν πονάω.
Εσύ
που ξέρεις να μ' αγαπάς όπως είμαι
και
με φωτίζεις όταν σ' ακολουθώ.
Θα
πάω εκεί που θα με οδηγήσεις...
Εκεί
που θα ξέρεις...
Εκεί
που θα ξέρεις...
Εκεί
που θα ξέρεις...
Θα
ξέρεις ποια είμαι.
Θα πω
τα πάντα για 'μένα.
Οι
μυστικοί μου κήποι
θα
ανθίζουν για 'σένα.
Και
θα βρεις
κάθε
ιερή πληγή μου,
κάθε
πολύτιμο μαργαριτάρι μου
που
κανείς δε βλέπει.
Θα
είσαι ο καθρέφτης μου...
Στίχοι:
Zaho
/ Μουσική: Zaho &
Ludovic
Carquet &
Marie-Louise
Therry &
Giorgio
Tuinfort.
Μετάφραση:
Δημήτρης Αναγνωστόπουλος.
10. ΟΛΑ
ΑΥΤΑ
Είναι
ο άνεμος που σηκώνει
μια
τούφα απ' τα μαλλιά σου.
Είναι
η μέρα που ανατέλλει,
ένα
χαμόγελο στην άκρη των ματιών.
Ένα
“Γεια σου” στον περαστικό
που
δεν πρόκειται να ξαναδείς.
Το
τρεχαλητό ενός παιδιού
που
διασχίζει τον δρόμο.
Λίγο
ξύλο που καίγεται,
κάποια
λόγια ενός ρεφρέν.
Το
ρολόι που πάμε πίσω
κάθε
που έρχεται φθινόπωρο.
Είναι
το θάμπος ενός τριαντάφυλλου
καταμεσής
του κήπου.
Η
ζωή είναι... όλα αυτά.
Την
κάνουν πράγματα μικρά.
Η
αναχώρηση ενός φίλου,
οι
εποχές που επανέρχονται.
Είναι
μια φωνή μες στη νύχτα
που
μουρμουρίζει “Σ' αγαπάω”.
Είναι
το χέρι που αφήνεις
μέσα
σ' ένα άλλο χέρι.
Η
ζωή είναι... όλα αυτά.
Την
κάνουν πράγματα μικρά.
Είναι
μια καρδιά σχεδιασμένη
με
το δάχτυλο σ' ένα τζάμι.
Είναι
ένα όνειρο ραγισμένο...
Ένα
άλλο που θα γεννηθεί.
Είναι
να σου λέω κάθε χρόνο
“Χρόνια
σου πολλά!”.
Είναι
μια βελανιδιά μπροστά
απ'
το σπίτι του παππού.
Είναι
η γεύση του ωραίου κρασιού,
στα
όρθια στην κουζίνα.
Το
φως του πρωινού,
τα
παιδιά που ζωγραφίζουν.
Είναι
ο χρόνος που δραπετεύει,
ο
έρωτας που
υποχωρεί.
Είναι
ο ήχος της βροχής
πάνω
στον τσίγκο της σκεπής.
Ο
δρόμος που ακολουθούμε,
η
αμφιβολία που σέρνουμε πίσω μας.
Είναι
μια φωνή μες στη
νύχτα
που
μουρμουρίζει “Σ' αγαπάω”.
Τα
χαμόγελα που τολμάμε,
τα
δάκρυα που συγκρατούμε.
Η
ζωή είναι... όλα αυτά.
Την
κάνουν πράγματα μικρά.
Είναι
η φωνή σου μες στη νύχτα
που
μουρμουρίζει “Σ' αγαπάω”.
Η
ζωή είναι... κάτι.
Όπως
και να 'ναι.
Στίχοι:
Nelson
Minville
/ Μουσική: Marc Dupré.
Μετάφραση: Δημήτρης
Αναγνωστόπουλος.
11. Η
ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΤΑ ΠΡΟΣΩΠΟ
Να
κρύφτηκε κάτω απ' το μαξιλάρι;
Είναι
κάπου μες στο δωμάτιό μου;
Μήπως
την έριξα; Μήπως κύλησε
κάτω
απ' το κρεβάτι για να με τρομάξει;
Έψαξα,
έτρεξα
πίσω της τόσες φορές...
Δεν
ήξερα
ότι
βρίσκεται πάντα πιο κοντά
απ'
όσο νομίζουμε.
Κοιτάξτε
την ευτυχία κατά πρόσωπο
όταν
είναι εκεί.
Αφήστε
της όλο τον χώρο,
ανοίξτε
της την αγκαλιά σας.
Νανουρίστε
την σα να 'ναι παιδί.
Καταλάβετε
μόνο
πως
η ευτυχία είναι πάντα εκεί γύρω.
Πως
τη βρίσκουμε πάντα
κοντά
στους ανθρώπους μας.
Να
είναι εδώ, στο σπίτι μου,
ή στην
άλλη άκρη του κόσμου;
Να
αλλάζει άραγε όπως οι εποχές;
Μπορεί
να 'ρθει πάλι σε ένα δευτερόλεπτο;
Αυτά
τα ερωτήματα,
τα
έκανα στον εαυτό μου τόσες φορές...
Όμως,
στο βάθος,
έπαιζα
τις απαντήσεις όλες
στα
δάχτυλά μου.
Στίχοι
/ Μουσική: Florent Mothe &
Mutine (Manon Romiti
&
Silvio
Lisbonne).
Μετάφραση:
Δημήτρης Αναγνωστόπουλος.
12. ΣΤΟ
ΠΙΟ ΨΗΛΟ ΚΛΑΔΙ
«Στην
καθαρή πηγούλα
που
έκανα τη βόλτα μου...»
Κρεμασμένος
στο πιο ψηλό κλαδί,
μες
στους καρπούς της καστανιάς,
είναι
λες και κάνεις κούνια...
Σε
βλέπω και χάνω απ' τα πόδια μου τη γη.
Αν
και τίποτα δεν έχει πια σημασία,
βρήκες
τουλάχιστον το κλειδί
που μας βγάζει
πίσω στα παιδικά μας χρόνια
και στα
τρελά μας γέλια απ' το σχολείο;
Τη
νύχτα αυτή,
ο φθινοπωρινός αγέρας
θα
'ναι αυτός που θα σε νανουρίσει...
Άφησέ
τον, μακριά απ' τους ανθρώπους,
να σε
νανουρίσει πλάι μου.
Θα
είναι σίγουρα λίγο άβολο,
σαν ένας
δισταγμός της στιγμής,
όταν θα βγάζω
τις καρέκλες
για το δείπνο του
ρεβεγιόν.
Θα ζεις σε όλες τις σιωπές
μας,
κάπου ανάμεσα στις κουβέντες
μας.
Θα εξημερώσω την απουσία σου,
μα
δε θα λέω πια το όνομά σου.
Τη
νύχτα αυτή,
ο φθινοπωρινός αγέρας
θα
'ναι αυτός που θα σε νανουρίσει...
Άφησέ
τον, μακριά απ' τους ανθρώπους,
να σε
νανουρίσει πλάι μου.
Κρεμασμένος
στο πιο ψηλό κλαδί...
Μια μέρα, θα σε
συγχωρήσω.
Πες στον Θεό πως είναι
Κυριακή
κι αν θέλει, ας έρθει να σε
πάρει.
Μετάφραση:
Δημήτρης Αναγνωστόπουλος.
Κατά
τη διάρκεια συνέντευξης τύπου που έδωσε
τον Αύγουστο του 2015 στο Las Vegas, η Céline
Dion απηύθυνε
αυθόρμητη έκκληση προς όλους τους νέους
δημιουργούς να της στείλουν τραγούδια
για τον γαλλόφωνο δίσκο που ετοίμαζε.
Με αυτό σαν αφορμή, στις 9 Νοεμβρίου 2015
η εταιρία της ανακοίνωσε μέσω του
celinedion.com
έναν
διαδικτυακό διαγωνισμό,
ο οποίος κατάφερε να συγκεντρώσει
εντέλει πάνω από 4.000
υποβολές τραγουδιών. Μία ειδική επιτροπή,
με επικεφαλής τον Charles
Benoît, επέλεξε και έδωσε στην κρίση του
κοινού 25 από αυτά τα τραγούδια. Ύστερα
από έναν μήνα ψηφοφορίας, στις 2 Δεκεμβρίου
2015, οι 70.000 επισκέπτες της ιστοσελίδας
ανέδειξαν νικητήριο, με πάνω από 1.000
ψήφους, το “À
la plus haute branche”
του Daniel
Picard, το οποίο και μπήκε στον δίσκο.
Το
τραγούδι ανοίγει με δύο στίχους από το
“À la claire fontaine”,
ένα δημώδες
γαλλικό τραγούδι που βασίστηκε σε ποίημα
αγνώστου, γραμμένο μεταξύ
15ου και 18ου αιώνα. Αποτέλεσε μάλιστα
τον πρώτο εθνικό ύμνο της Νέας-Γαλλίας.
13. Σ'
ΕΣΑΣ
Χάρη
στην αγάπη σας
βρήκα
τον δρόμο μου.
Κι
όταν είχα αμφιβολίες,
ήσασταν
πάντα εκεί κοντά.
Όποτε
είχα βαριά καρδιά,
μου
απλώσατε το χέρι.
Και
θα το γράψουμε μαζί
το
Αύριο.
Ξεδίπλωσα
μπροστά σας τις σελίδες της ζωής μου.
Και
τραγούδησα τόσα ρεφρέν, τόσες ιστορίες.
Όμως,
αυτό εδώ το αφιερώνω
σ' εσάς,
και
γι' αυτό σάς λέω “Ευχαριστώ”.
Σ' όλη
τη
διαδρομή μου,
ήσασταν
το σημείο αναφοράς.
Μου
ξαναδώσατε πνοή
όποτε
μου 'λειψε ο αέρας.
Όλες
αυτές οι στιγμές ευτυχίας
με
έκαναν τόσο περήφανη.
Και
θα πραγματοποιήσουμε μαζί
τις
προσευχές μας.
Ξεδίπλωσα
μπροστά σας τις σελίδες της ζωής μου.
Και
τραγούδησα τόσα ρεφρέν, τόσες ιστορίες.
Όμως,
αυτό εδώ το αφιερώνω σ' εσάς,
και
γι' αυτό σάς λέω “Ευχαριστώ”.
Ήσασταν
εδώ... Ήσασταν εδώ.
Και
τραγούδησα για εσάς.
Κι
ακόμη εδώ... Κι ακόμη εδώ.
Έπεσα...
Ξανασηκώθηκα μπροστά σας.
Και
ακόμη εδώ.
Στίχοι:
Zaho
/ Μουσική: Zaho &
Ludovic
Carquet &
Marie-Louise
Therry.
Μετάφραση:
Δημήτρης Αναγνωστόπουλος.
14. Η
ΔΥΝΑΜΗ ΜΟΥ
Στους
πρόποδες ενός βουνού
ορθώθηκα.
Χρειάστηκε
να κάνω εκστρατείες
για
να το σηκώσω στα χέρια μου.
Και
δεν ήξερα πως μπορούσα
με τα
δάχτυλά μου να το κινήσω...
Ως τη
στιγμή που το έκανα.
Έχυσα
τόσα δάκρυα,
πριν
τα σκουπίσω
και
φτιάξω μ' αυτά τα όπλα μου
για
να μην πέσω πια ξανά.
Δε
θέλησα ποτέ να πιστέψω
πως
θα με παρηγορούσαν
ώσπου
να με δουν να ξανασηκώνομαι.
Κι
αν γνώρισα στιγμές ταραχής
όπου
διαλύθηκε λιγάκι ο φλοιός μου,
βαθιά
μου δεν ήξερα
πόση
ήταν η δύναμή μου...
Πόση
ήταν η δύναμή μου.
Πριν
από τα δράματα, πριν από τον σαματά,
πριν
απ' αυτόν τον δρόμο με τα ζόρια του,
βαθιά
μου δεν ήξερα
πόση
ήταν η δύναμή μου...
Πόση
ήταν η δύναμή μου.
Το πιο
όμορφο φως
που
μου είχε δοθεί,
η ζωή
μού το 'κανε κόλαση
και
χρειάστηκε να το ξεχάσω.
Τον
καιρό εκείνο, δεν ήξερα πως το κορμί δεν
ξεχνά
και
πως μπορούμε ωστόσο να πάμε παρακάτω
αν το
θελήσουμε, αν το πιστέψουμε.
Ώμοι
σακατεμένοι
από
το βάρος της βροχής,
όταν
το καλοκαίρι
κρύβεται
και
γίνεται γκρίζο το γαλάζιο...
Όλον
αυτόν τον καιρό, δεν ήξερα πως είχα τον
ήλιο
βαθιά
μες στην καρδιά μου,
κι
εκείνος έκανε θαύματα!
Στίχοι
/ Μουσική: Vianney (Vianney
Bureau).
Μετάφραση:
Δημήτρης
Αναγνωστόπουλος.
15. ΤΡΕΙΣ
ΚΑΙ ΕΙΚΟΣΙ
Σου
είπα όχι... Δε σήμαινε κάτι αυτό...
Ήμουν
ακόμη πολύ φοβισμένη, μέχρι χτες.
Ήθελα
χρόνο να το σκεφτώ...
Ήμουν
ακόμη πολύ μικρή, μέχρι χτες.
Όμως,
μη μου μουτρώνεις...
Όλα
θα πάνε καλά και το ξέρεις.
Αφού,
στο τέλος, όπου πηγαίνεις, πάω.
Θα
φύγουμε μαζί... Εντάξει, έκλεισε...
Θες
να με πάρεις μακριά από ‘δώ.
Είναι όλα
σχεδιασμένα· όλα
τα ‘χεις κανονίσει
για
αύριο το μεσημέρι.
Οι γονείς μου θα με
περιμένουν,
όμως
μην ανησυχείς, θα ‘ρθω.
Αφού πάντα
όπου πηγαίνεις, πάω.
Θα
‘ρθω.
Τρεις και είκοσι, στην Πλας Ντ’
Ιταλί.
Θα ‘ρθω.
Όχι μετά τις και
μισή.
Θα ‘ρθω, βεβαίως.
Θα ‘ρθω,
σίγουρα.
Μη
φοβάσαι καθόλου…
Θα ‘ρθω.
Θα
‘ρθω.
Τρεις και είκοσι, κατάλαβα καλά.
Θα
‘ρθω.
Όχι μετά τις και μισή.
Ούτε
λόγος, είπαμε,
να
αλλάξω γνώμη.
Μη
φοβάσαι καθόλου…
Θα ‘ρθω.
Μην
ανησυχείς,
σου
έχω εμπιστοσύνη...
Εσύ
ποτέ δεν κάνεις λάθος.
Κι
έπειτα, το ξέρεις...
Όπου
πηγαίνεις, πάω.
Στίχοι:
Eddy Marnay / Μουσική: Patrick Lemaître.
Μετάφραση:
Δημήτρης Αναγνωστόπουλος.
Τραγούδι
που πρωτοκυκλοφόρησε στον
Καναδά το 1984, στον
έκτο κατά σειρά δίσκο της Céline
Dion με
τίτλο “Mélanie”.
Την ίδια χρονιά επίσης, το τραγούδι αυτό
άνοιγε τη δεύτερη κυκλοφορία της στη
Γαλλία, μία συλλογή τραγουδιών με τίτλο
“Les oiseaux du bonheur”.
Ήταν ένα από τα πολύ αγαπημένα τραγούδια
του René
Angélil, συζύγου
και μέντορα της Céline
Dion, στη
μνήμη του οποίου αφιερώνεται ολόκληρος
ο δίσκος “Encore
un soir”.
Ύστερα
από δική του επιθυμία μάλιστα, το τραγούδι
αυτό άνοιξε τη νεκρώσιμη τελετή του
στις 22 Ιανουαρίου 2016, στις 15:20 ακριβώς.
PHOTO CREDITS
Alix Malka (1, 2)
Gérard Schachmes (3)
