Πεθύμησα
το σώμα σου. Τον έλεγχο που είχα επάνω
του. Που μου αφηνόσουν φυσικά, χωρίς
συζητήσεις για το πώς και το αν.
Πεθύμησα
την τόσο αβίαστη και παιχνιδιάρικη
συνενοχή μας. Που θέλαμε κι οι δυο να τα
εξερευνήσουμε όλα. Και απλώς το κάναμε.
Που δεν αναβάλαμε την έξαψή μας για άλλη
στιγμή, ούτε μετρούσαμε ώρες, μέρες και
φορές.
Πεθύμησα
τις πνιχτές συνεχόμενες κραυγές σου·
το επιταχυνόμενο λαχάνιασμα, που άφηνε
το στόμα σου στεγνό και το κεφάλι σου
μουδιασμένο. Τη βλέννα του κόλπου σου
πάνω στη βάση του πέους μου. Γράπωνα
τους γοφούς σου, σε κοπανούσα επάνω μου
και σε κάθε τράβηγμά μου ήταν σα να σε
στύβω.
Πεθύμησα
την άνεση μέσα σου. Τη ζεστασιά των
οργασμών σου. Το προνόμιο να σου τους
προσφέρω. Που λαχταρούσες για να μ'
έχεις.
Πεθύμησα
τη διαφορετική εκείνη ελευθερία τού
τότε εαυτού μου. Το σεξ που απολαμβάναμε
εύκολα. Την τρυφερότητα που δε φοβόταν
τα φώτα της μέρας, και που ξεκλείδωνε
μέσα μου μπόλικη χρήσιμη δραστηριοποίηση. Κι έτσι δεν ήμουν ράκος.
Μα
βλέπεις, δε βολεύτηκα ποτέ σε τίποτα
πραγματικό.
