Κάποτε,
θα κάνουμε έρωτα και με τα κορμιά μας.
Θα
πηδηχτούμε unplugged.
Σκέτο
θυμικό.
Χωρίς
λογισμικό ανάμεσά μας.
Χωρίς
κανέναν προγραμματισμό.
Θα
σπάσω τους κώδικες της ευαισθησίας σου.
Θα
σκληρύνω μαζί σου.
Και
θα συνδεθούμε live.
Θα
σ’ έχω σ’ όλες τις διαστάσεις σου.
Με
σάλια, τρίχες και ιδρώτα.
Δε
θα σε σκέφτομαι.
Δε θα μετρώ τα pixels στη ματιά σου.
Και τα caps lock σου, επιτέλους θα τ’ ακούω.
Θα
σε δω να κοκκινίζεις και να θερμαίνεσαι.
Θα
σε πιάνω και θα σ’ αφήνω.
Θα
σε κρατώ.
Θα
φοβάσαι το αίμα μου κι εγώ το δικό σου.
3 σχόλια:
πωπω πάθος!
υστερικά διαχρονικό.
Τι να μας πει και η τεχνολογία...
Δημοσίευση σχολίου