07 Ιανουαρίου
Στη
διελκυστίνδα τού Σε ξέρω-Με ξέρεις
μας, τραβάω τόσο όσο να μη σε ρίξω.
11 Ιανουαρίου
Αν σου πω υγρασία και δε σκεφτείς δροσοσταλίδες,
είναι δικό σου το πρόβλημα.
Αν σου πω σκοτάδι και δεν κάνεις όνειρα, πάλι δικό
σου θέμα.
16 Ιανουαρίου
Χρειαζόμαστε
πάντα κάποιον δίπλα μας να μας ταρακουνάει. Να μας συνετίζει. Κάποιον να μας
επαναφέρει στο όνειρο.
20 Ιανουαρίου
Με
παράδοση το «Έτσι εύκολα νομίζεις ότι βγαίνουν τα λεφτά;», γίναμε ενοχικοί
μπρος στη χαρά της δημιουργίας και της προσφοράς.
21 Ιανουαρίου
Οι
δεύτερες σκέψεις μου είναι πάντα ευχάριστες.
26 Ιανουαρίου
Το
λίγο σου θέλουν. Για να ονειρεύονται. Το πολύ τούς τρομάζει. Τους ξυπνάει
απότομα.
31 Ιανουαρίου
–
Λες, τώρα στα καλά, ν’ ανοίξουμε εκείνο το κουτάκι που φυλάμε τόσα χρόνια;
–
Κι αν είναι άδειο τελικά;
02 Φεβρουαρίου
Φαντασιακέ μου έρωτα, μόλις δω ότι μπήκα καλά στον
δρόμο που μ’ έβαλες, θα σ’ αφήσω για πάντα απ’ το χέρι.
Γιατί ξέρω ότι σε κουράζει να με σέρνεις χωρίς καν
να υπάρχεις.
Γιατί ο έρωτας είναι υπόθεση πολύ προσωπική.
Γιατί δεν ξέρω, δεν ξέρεις, και θα κουραστούμε πριν
μάθουμε.
Κι αν πεθαίνουν οι άνθρωποι, είναι επειδή ποτέ
κανείς τους δεν έμαθε.
Μόνος, δεν μπορώ να σου υποσχεθώ την αθανασία.
03 Φεβρουαρίου
Αν
το καλό είναι κοινό, ο άλλος θα θυσιαστεί εξίσου.
Με
τη μόνη διαφορά πως εμένα, όλη αυτή η μελαγχολία που δηλώνω, θα μου επιστραφεί
μια μέρα από την εφορία.
Αναρωτιέμαι:
αυτά που εκπλήσσουν εμένα, σας έχουν εκπλήξει όλους πιο πριν;
Μόνοι
μας είμαστε, Μηνά. Μόνοι μας…
[Γιατί
κάπου θα υπάρχει κι ένας Μηνάς.]
Φταίει
λίγο και που τα λέμε χωρίς να μιλάμε.
05 Φεβρουαρίου
Σε
ένα άλλο σημείο αυτού του ίδιου πλανήτη, τώρα είναι καλοκαίρι κι εμείς όλοι
αλλοδαποί.
Είναι
κι αυτοί που δεν πιστεύουν ότι σε κατάλαβαν.
Γιατί
δεν μπορεί να ‘χεις πει κάτι τόσο απλό.
06 Φεβρουαρίου
Σχέση
είναι κι αυτό: που μοιραζόμαστε μόνο ένα πράμα,
αλλά
το μοιραζόμαστε μόνο οι δυο μας.
09 Φεβρουαρίου
Ιδέες
γαμάμε, μη νομίζετε.
Θα
πάω να πεθάνω κρυφά σε μια γωνιά κι ύστερα θα γυρίσω να σας κάνω τις μεγάλες
ερωτήσεις.
10 Φεβρουαρίου
Κοίταξα
την οθόνη και της φώναξα: «Τι θέλω; Τι θέλω;»
Τα
ίδια όπως ο τοίχος κι αυτή...
Εμάς
που τα λέμε μόνοι μας, μη μας ακούτε. Να μας αγαπάτε μόνο.
Αν δεν υπήρχαν οι λέξεις, δε θα τολμούσαμε τόση
ευαισθησία.
Μα αν δεν υπήρχαν οι λέξεις, ίσως να μου ‘δινες το
χέρι σου χωρίς να σ’ το ζητήσω.
12 Φεβρουαρίου
Η
φυσική μου υπόσταση μπερδεύει ακόμα τους ανθρώπους.
13 Φεβρουαρίου
Μη
με εξιδανικεύεις, αγάπη μου. Τα ίδια σκατά μ’ εσένα είμαι.
15 Φεβρουαρίου
Δε
θα ‘ταν δύσκολο ν’ αποδεχτείς την αλήθεια αν δεν έπρεπε να πιστέψεις πρώτα
βαθιά πως όλα τ’ άλλα γύρω-γύρω είναι ψέματα.
Θέλω
να πω, εμείς που δίνουμε αξία στους άλλους, δεν μπορεί, θα εκτιμηθούμε και
μεταξύ μας αν βρεθούμε.
16 Φεβρουαρίου
Είναι
και κάποιοι που πεθαίνουνε για πάντα.
Το
ξέρω, καρδούλα μου, καλύτερα και πριν απ’ όλους: Πρέπει να διασχίσεις πολλή
Κόλαση για να φτάσεις στον Παράδεισο.
17 Φεβρουαρίου
Την
επόμενη φορά που θα μαλώσουμε σαν τον σκύλο με τη γάτα, να κάνεις εσύ τον
σκύλο… Εγώ θα σου μπήγω τα νύχια μου κι εσύ θα με γλείφεις.
Κι ο χρόνος μας ξοδεύεται σε άτομα που δεν
ενδιαφέρθηκαν ποτέ να μας μάθουν. Που δε ρώτησαν ποτέ: «Τι γράφεις εκεί; Τ’
είν’ αυτό που ακούς;»
«Έλα να βγούμε μια φωτογραφία μαζί· να μας έχω!»
Αναλογίστηκες ποτέ τη λαχτάρα πίσω από μια τέτοια φράση;
Εσένα σε φωνάζουν με το μικρό σου ή με το επίθετο;
Υποκοριστικό έχεις; Χαϊδευτικό ή απαξιωτικό;
Εσένα περπατούν δίπλα σου στον δρόμο, ή φεύγουν
μπροστά; Κοιτάζουν τουλάχιστον αν ακολουθείς;
Άνοιξε κανείς τα χέρια του να σε κλείσει μέσα, ή σου
χτυπήσαν’ όλοι ελαφρά τον ώμο και συνέχισαν; Σου ‘δωσε ποτέ κανείς από τον
χρόνο του;
Μια αρχέγονη αγκαλιά…
Κάποτε οι άνθρωποι θ’ αναγκαστούν
να επι(σ)τρέψουν.
Βασικά,
να μη με νοιάζει θέλω. Γιώργο, πες τους.
Κάθε
τόσο, μες στο ντουλάπι μιας κουζίνας, ένας τρίφτης χλευάζει το σουρωτήρι.
19 Φεβρουαρίου
Σπίτι,
λέμε «μυτζήθρα»· έξω, λέμε «μυζήθρα». Σπίτι, λέμε «λεφωρείο»· έξω, λέμε
«λεωφορείο». Έξω, λέμε «έρωτας»· σπίτι, λέμε αλήθεια.
Έφτιαξα
το τέλειο CD για ήσυχη μεσημεριανή βόλτα με αυτοκίνητο και φίλους. Βέβαια, δεν
έχω ούτε αυτοκίνητο ούτε φίλους. Θα φτιάξω, όμως.
Αν
τον χρόνο που έδωσα σε άλλους τον κρατούσα για ‘μένα, τώρα θα ήμουν σαν
εκείνους.
20 Φεβρουαρίου
Ένα
απόγευμα, θα βουτήξω στην μπανιέρα κι όπου βγω.
Αποφεύγω
τους καθρέφτες... Βλέπω μέσα τους και δεν το αντέχω για πολύ. Για τον ίδιο
ακριβώς λόγο αποφεύγω πολλές φορές και τους ανθρώπους.
21 Φεβρουαρίου
Κι αν έσκυψα μπροστά σου, ήταν μονάχα για να μαζέψω
λίγη απ’ την ασημασία σου· να λέω τάχα ότι διέσωσα και κάτι. Πες μου, μετά με
ξαναείδες;
Κι άσε με να ‘μαι διαταραγμένος σαν τους ύπνους σου.
Αύριο
το πάμε απ’ την αρχή. Χωρίς αλκοόλ στο αίμα. Και να δεις τι ψεύτικα που θα ‘ναι
πάλι όλα!
Πώς
γίνεται κανείς αρχίδι; Είχα τόσους φίλους· κανείς δε μου ‘δειξε!
28 Φεβρουαρίου
Να
είσαι χρήσιμος. Να χρησιμεύεις. Να μη σε χρησιμοποιούν.
Όλο
το πρόβλημα συνοψίζεται στη σύμφραση «Εμείς οι Έλληνες».
02 Μαρτίου
Η
κούραση νικάει τον φόβο. Την αϋπνία όμως, ούτε καν.
03 Μαρτίου
#Tabou: Ό,τι δεν επιτρέπεται να γίνεται
αντικείμενο συζητήσεων, για ηθικοθρησκευτικούς λόγους. Ό,τι θεωρείται
απαγορευμένο.
- Τι λέει, ρε; Να σου πω, ο Μιχάλης κανόνισε
παρτούζα στης Μαρίας απόψε. Θα ‘ρθεις;
- Μέσα. Τι φέρνω;
- Έλα, Νικόλα μου, σε ξύπνησα;
- Όχι, ρε ‘μά, εντάξει.
- Να σε περιμένουμε για φαγητό;
- Δεν αργώ. Τραβάω μια μαλακία κι έρχομαι.
- Μου βρίσκει κάτι μεταλλικό στην τσάντα σας, κυρία
μου.
- Ο δονητής μου πρέπει να ‘ναι. Α, ναι, έχω και κάτι
ξεχασμένα κέρματα.
- Νιτσάκι, η μαμά βρήκε το λιπαντικό σου.
- Πού διάολο ήταν, ρε μπαμπά, κι έφαγα τον κόσμο;
- Πίσω απ’ το κρεβάτι σου είχε πέσει.
- Προφυλακτικά θα ήθελα. Τα πιο ανθεκτικά που έχετε.
- Είναι για πρωκτική χρήση, κύριε;
- Μάλιστα.
- Ορίστε, αυτά είναι τα καλύτερα.
Δεν είσαι εδώ. Για να ‘χω την κουβέρτα όλη δική μου.
Δεν είσαι εδώ. Για ν’ ανησυχώ καλύτερα για ‘σένα.
Δεν είσαι εδώ. Για να πλήττω με την άνεσή μου.
Δεν είσαι εδώ.
Αλλά κι εγώ δεν είμαι εκεί.
04 Μαρτίου
Εντάξει,
προσποιούμαι ότι με νοιάζεις. Αν δεις πόσο αδιαφορώ στην πραγματικότητα, μπορεί
και να κολλήσεις.
06 Μαρτίου
Οι εγωιστές δεν έχουν περιέργεια.
Και πώς ν’ αγαπήσεις χωρίς περιέργεια να μάθεις;
08 Μαρτίου
Αφήνεις
τον άλλο να περάσει, για να μην περάσει εκείνος και σ’ αφήσει.
Στα
Γαλλικά, ξεκινάς να πεις Je t’aime, κι αν δεις ότι δε σε παίρνει, κοτσάρεις κι
ένα bien από δίπλα και μένεις ωραία-ωραία στη συμπάθεια.
09 Μαρτίου
Εγώ
μου, βάλε το χέρι Σου.
11 Μαρτίου
Είσαι
το ζαρκάδι μου. Σ’ αγαπώ και σε προσέχω σαν μητέρα. Ώσπου να μυριστώ ξένα χέρια
πάνω σου. Τότε, σε παρατάω στους λύκους.
12 Μαρτίου
Ένα
το γράμμα που γράφουμε. Κι αυτό συνέχεια αλλάζει παραλήπτη.
Άτακτη
ζωή μου, πότε θα μπεις σε μια τάξη; Να πάρεις και κανένα μάθημα σωστό.
Πολλοί
οι αφελείς που μπήκαμε στο στόμα του λύκου. Οι αθώοι, όμως, βγήκαμε μετά. Με
χάρη.
Λες
και δεν έχω εγώ δικό μου φως και δικό μου σκοτάδι... Δωρεάν μάλιστα.
14 Μαρτίου
Κάθε
φορά, το ίδιο happy. Με τις ίδιες, γνωστές παρενέργειες...
15 Μαρτίου
Όλοι
μόνοι, γαμώ την επι-κοινωνία σας μέσα!
16 Μαρτίου
φιλοξενούμενος
στους κόσμους σας, βαρέθηκα – χωρίς χαρτιά, εντελώς αθεώρητος – δεν υπάρχω –
γι’ αυτό, σας αγαπώ – μόνο γι’ αυτό, μπορώ
C’est pas grand-chose, un poète. Ça prend un cœur
et quelques maux.
18 Μαρτίου
Nous deux, on sème. De belles plaintes. Dans nos
peaux. Nos peaux d’étain.
Προσοχή
πού κρεμάτε τις ευτυχίες σας!
19 Μαρτίου
να
λαδώνετε και τα μπουφάν σας – να μη γραπώνεται κανείς – καμία σωτηρία
24 Μαρτίου
Γυρίζω σπίτι με μια ελπίδα: Να σε πετύχω, έστω για
λίγο, μες στο τρένο.
Ομόνοια, κι ένας άγγελος δε ρίχτηκε στις ράγες για
χάρη μας... Κι έφυγε ο συρμός κι εσύ δεν ήρθες ποτέ, αγάπη μου.
Ορίστε, τα βλέπεις; Λείπεις και γράφω μαλακίες πάλι.
Και τα διαβάζεις μετά και ντρέπεσαι για ‘μένα. Γιατί τα εννοώ.
26 Μαρτίου
«Safe
sex» είναι όταν το κάνεις με άτομα που δε σ’ ενδιαφέρουν, σωστά;
31 Μαρτίου
«Καλή
ζωή» είναι να βλέπεις να τελειώνει το άρωμά σου το ακριβό.
01 Απριλίου
Θα
‘ρθει, όμως, πάλι ο καιρός που τα χρόνια μας θα τα κεντάμε· δε θα τα ράβουμε.
07 Απριλίου
Αν μας ήταν έτσι εύκολο να ξεχνάμε, όλοι θα ήμασταν
ευτυχισμένοι. Και τελείως άδειοι.
Χωρίς μνήμη, ανά πάσα στιγμή ετοιμοθάνατοι.
Με τη μνήμη, ανά πάσα στιγμή ετοιμοπόλεμοι.
08 Απριλίου
Να
πάμε στην Αμμόχωστο. Να δούμε την αυλή μας. Τις παιδικές γραφές στον ραγισμένο
τοίχο. Πόσο μικρύναν’ όλα. Πόσο μεγαλώσαμε εμείς αλλού.
10 Απριλίου
Άφησε
τους ανθρώπους να σ’ αγαπήσουν. Πού ξέρεις... Κάποια αποστολή θα εκπληρώνουν.
11 Απριλίου
Πάρτε
τα παιδιά σας από μπροστά μου. Δεν έχω ιστορίες για να λέω. Γέρασα χωρίς.
Αν
είσαι τολμηρός, λες «Κωλώνω»· δεν κάνεις τα μισά.
16 Απριλίου
Τα
γυαλιά ηλίου τονίζουν την αναξιοπιστία σας.
04 Μαΐου
Απορώ:
Θα πάω 51 και τι θα λέω στον εαυτό μου; Θα μιλάμε ακόμα άραγε;
05 Μαΐου (Πάσχα)
Οι
πάντα βουβοί γείτονές μου, σήμερα γελούν δυνατά, χειροκροτούν, σφυρίζουν, σπάνε
πιάτα και φωνάζουν «Όπα!». Δεν είναι αλήθεια χαρούμενοι.
07 Μαΐου
Τα
όνειρά μου ήταν όλα δροσερά γιατί στο ξύπνημα περίμενε η πυρά.
12 Μαΐου
Η
πρώτη-πρώτη λέξη που είπε ποτέ ο άνθρωπος, αν δεν ήταν "Εγώ", θα ήταν
σίγουρα "Μαμά".
Μη
νομίζετε· κι εμείς οι περίπλοκοι, ζηλεύουμε εσάς τους απλούς.
14 Μαΐου
Σ'
αυτή τη χώρα, μαθαίνουμε να κάνουμε πολλά πράγματα: ότι δεν είδαμε, ότι δεν
ακούσαμε, ότι δε διαβάσαμε, ότι δεν
ξέρουμε τίποτα...
15 Μαΐου
δεν
είμαι ένας
16 Μαΐου
Και
μια μέρα ξυπνάς και είναι όλα ήσυχα. Και τότε τρομάζεις αληθινά.
ΠΛΗΡΏΝΟμαι
άρα υπΆΡΧΩ
21 Μαΐου
Να
μας πουν για τον Χριστιανισμό εκείνοι που αποφάσισαν να γίνουν Χριστιανοί· όχι
αυτοί που τους πετάξανε μικρούς στην κολυμπήθρα.
22 Μαΐου
Πάντα
κάποιοι θα βρίσκονται να ορίζουν την ελληνικότητά σου, τη θρησκευτικότητά σου
και την καύλα σου. Εσύ τι κάνεις είναι το θέμα.
23 Μαΐου
Δεν
είναι τα μάτια· είναι το βλέμμα.
Δεν
είναι τα χαρακτηριστικά· είναι το ύφος.
Δεν
είναι το κορμί· είναι η μόνη λύση.
Κι
αν τον κρατάμε ακόμα τον Θεό, είναι μονάχα για να τον επικαλούμαστε μέσα στα
ποιήματά μας.
24 Μαΐου
Βασικά,
η επανάσταση, άμα την περιμένουμε, δε θα 'ρθει ποτέ.
Η
διψασμένη γη, και να την κατουρήσεις, ευχαριστημένη θα είναι.
Είναι
και κάτι πείνες, που μόνο χορτασμένος πια τολμάς να τις ομολογήσεις.
25 Μαΐου
Αχ,
ο άνθρωπος, που κοιτάζει πίσω με θαυμασμό και μπροστά με δυσπιστία...
26 Μαΐου
Αυτή
εδώ η ζωή είναι το ξεκίνημα ενός μακρόπνοου θανάτου.
Αλλά
πόσες ζωές κουβαλάμε, όσοι δε ζούμε τις δικές μας...
27 Μαΐου
Οι
ποιητές πρέπει να βρούνε σήμερα έναν τρόπο να μιλήσουνε τη γλώσσα των χαζών.
28 Μαΐου
Εσείς
εκεί, κι εμείς αιδώ. Ελλάδα.
Ρε,
μας περιμένουν στο Carré Saint-Louis, στη Fontana di Trevi, στη Rudolfplatz,
στη Montmartre, στο Piccadilly Circus... Κι εμείς; Πουθενά.
29 Μαΐου
Ανόητος
είσαι όταν εύκολα θεωρείς ανόητο κάτι που σου προτείνει κάποιος που δε θεωρείς
ανόητο. Απλό.
Μη
μου αφήνεις κενά· σχεδίαζέ μου παύσεις. Παύσεις ογδόου, παύσεις τετάρτου...
Μάθε μου να σωπαίνω ρυθμικά.
01 Ιουνίου
Να
το ξέρετε: Μόνοι μας, γρήγορα θα κουραστούμε.
04 Ιουνίου
Βιαζόμουνα,
θυμάμαι, να μιλήσω· να πω τα πάντα.
Τώρα,
δεν προφταίνω να σωπαίνω.
Η
πείνα αξίζει στους λαούς που τη δέχονται. Και να φανταστείς, κάποιοι θα έκαναν
τα πάντα για μια σοκολάτα.
07 Ιουνίου
Μπορεί,
στον θάνατο, ν’ ανοίξει μία πόρτα και κάποιος να μας περιμένει. Επιτέλους.
12 Ιουνίου
Ξέρεις
κάτι, γενιά μου;… Αν δεν αντιδράσουμε τώρα, θα πεθάνουν οι γονείς μας κι εμείς
θα ‘χουμε να θρηνούμε ακόμα για άλλα πράγματα. (#ert)
13 Ιουνίου
Δεν
αξίζει στην Ελλάδα τόση βροχή.
16 Ιουνίου
Ο
«Ύμνος εις την Ελευθερίαν» δεν είναι ωραίο ποίημα. Δεν είναι ωραίο τραγούδι.
Ωραίες είναι οι στιγμές, όταν τον τραγουδάμε.
17 Ιουνίου
είσαι
μυστήριος τύπος – σε θέλουν όλοι – δε σε πλησιάζει κανείς
22 Ιουνίου
Τα
κουνούπια είναι σαν τις τύψεις. Δε σ' αφήνουν όλη νύχτα να κοιμηθείς· και μόλις
έρχεται η νέα μέρα, είναι λες και δε σ' άγγιξαν ποτέ.
23 Ιουνίου
Με
πόση μη-ζωή πληρώνουμε την Αθανασία που δε μας έταξε κανείς...
Λύσεις
υπάρχουν περισσότερες από τα προβλήματα.
Στην
αντιστοίχιση είναι η δυσκολία.
24 Ιουνίου
Μας
πήρανε τα χρόνια... Δε μας αφήσαν’ τίποτα.
Κι
εμείς που μιλάμε μόνοι μας, μη νομίζετε, θέλουμε πού και πού να μας ακούτε.
26 Ιουνίου
Όμορφες
μέρες στην Ελλάδα, μονάχα εντός της νοσταλγίας επιζείτε.
27 Ιουνίου
Τους
χαιρετισμούς μου στην όχι και τόσο μακρινή Αστόρια! Γιατί πρέπει να ‘ναι
δύσκολο να πλένεις στοίβες τα πιάτα, νηστικός.
28 Ιουνίου
Άντε,
να γεράσω επιτέλους, ν’ αποτραβηχτώ, να πάψω πια να προσπαθώ για λίγη σημασία.
03 Ιουλίου
Τώρα
που πέθανα λοιπόν, θα μπορώ πια να λέω τα πράγματα με τ' όνομά τους. Και θα μ'
ακούνε όλοι.
05 Ιουλίου
Η
συγκίνηση είναι πράγμα ιερό. Απ' όπου κι αν προέρχεται.
08 Ιουλίου
ΠΡΟΣΟΧΗ
Δεν
υπάρχει αρκετός ελεύθερος χώρος στα κάποια-άλλη-φορά σας!
Επιθυμείτε
περαιτέρω συμπύκνωση επιθυμιών;
09 Ιουλίου
Μικρό
παιδί είναι λες· θα μάθει. Γέρος άνθρωπος λες· άλλης εποχής. Οι ενδιάμεσοι, που
μεγαλώσαμε μαζί, γιατί έτσι ρε παιδιά;
Ένα
πράμα φοβάμαι μόνο στη ζωή μου… Μην αναγκαστώ.
10 Ιουλίου
Τα
δόντια...
Η
πιο αμείλικτη ένδειξη ότι μεγαλώνουμε.
Κι
έχουμε ξοδέψει πια την ανάπτυξη.
Μείναμε
μόνο με τη φθορά.
11 Ιουλίου
Making a long love story
short is the best way to sound cynical...
Υπάρχουν
ενήλικες που κοιμούνται κανονικά τις νύχτες;...
13 Ιουλίου
Μου
λείπει το χωριό μου. Και δεν έχω πια χωριό.
16 Ιουλίου
Attention à l’espace vide entre
l’impulsion d’un « Je t’aime »
et la certitude d’un « Je suis amoureux de toi ».
Αχ,
δεν το εμπιστευόμαστε το απλό...
κι
εσύ που αγάπησα αληθινά γιατί δεν πρόλαβα να σε μάθω, θ' ακούς τα τραγούδια μου
από μακριά με κάποιον άλλο / για 'σένα ακόμα θα τα γράφω
17 Ιουλίου
here comes the ρain again
18 Ιουλίου
Απάντηση-κλειδί:
Ανάγκες.
Για
κάθε ερώτηση-πόρτα.
Μιλάω καθημερινά με ανθρώπους που δεν ξέρουν ποιος
είναι ο Michel Berger, ή ο Jean-Jacques Goldman, ή ο Pascal Obispo τέλος
πάντων… Πού ζω;
Κάποιος έχει κάνει λάθος διανομή. Κι εγώ λάθος
διαμονή.
19 Ιουλίου
Όλα
εξηγούνται λίγο-λίγο. Κάθε μέρα κι από ένα κομματάκι. Κι όταν συμπληρώσεις πια
το γαμωπάζλ, σου ανοίγει κάπου μία πόρτα γι' απέναντι.
Κάποτε
περιμέναμε το ΣΚ για εμάς τους ίδιους. Τώρα το περιμένουμε για κάνα-δυο φίλους.
Κι άμα δεν ήτανε κι αυτοί, δε θα ‘χαμε βδομάδες.
Όσο
πιο αδύναμοι γίνονται οι άνθρωποι, τόσο περισσότερο θα αγαπούν. Και λιγότερο θα
αγαπιούνται.
20 Ιουλίου
Όταν
φτάσεις στο «δε γίνεται τίποτα», τότε είναι που ξεκινάς να κάνεις κάτι.
Θα
πρέπει να 'χουμε κατοχή. Αλλιώς, πώς εξηγείται τόση προσμονή γι' απελευθέρωση;
21 Ιουλίου
Δοτικός
εν μέσω προδοτικών.
«Σε
πεθύμησα… Έτσι, να τα πούμε.»
Δε
μου έχουν πει πιο όμορφη κουβέντα στα τόσα χρόνια μου.
Τώρα
που έμαθα τις ταχύτητες της ζωής, στην επόμενη ίσως προλάβω να γίνω Γάλλος
cinéaste, Disney animator, ή μηχανοδηγός τρένου.
22 Ιουλίου – 27 Ιουλίου, & 04
Αυγούστου
"Ευτυχία" ονομάζεται η συλλογή μας από #omorfes_stigmes. Τίποτ' άλλο.
Να σε παίρνει ο ανιψιός σου από το χέρι για να σου
δείξει ένα ξεραμένο φύλλο στην αυλή, ή μια κορνίζα με τη φωτογραφία σου.
Ν' ακούς τυχαία μια αγαπημένη μελωδία απ' τα παλιά,
που είχες ξεχάσει ότι υπάρχει. Όπως ο "Ωκεανός" του Καλλίρη.
Να τελειώνετε ταυτόχρονα και μετά να γελάτε σαν δυο
μικρά παιδιά που έχουν κάνει σκανταλιά.
Να έρχεται κουρασμένη απ' τη δουλειά, να σου
χαμογελάει στην πόρτα και να σου δίνει δυο φιλιά. Μαμά για πάντα.
Όταν βρίσκεις σημείωμα μες στην παλιά σου Polo:
"Σ' αγαπάω πολύ. Λιοντάρι."
Όταν χαμογελάς σε κάποιον κατεβαίνοντας την
Πανεπιστημίου κι εκείνος σου ανταποδίδει το χαμόγελο.
Να βλέπεις πως η συμβουλή που σου ζητήθηκε κάποτε,
έπιασε τελικά τόπο. Άλλος ένας άνθρωπος χαρούμενος, κι εσύ διπλά.
Εκεί που λες ότι δεν πρόλαβες να μπεις στο βαγόνι,
και ξανανοίγουν οι πόρτες μόνο για 'σένα.
Βόλτα με το μηχανάκι. Αγκαλιά. Κι η δροσιά,
περνώντας δίπλα απ' τα πεύκα.
Όταν κοιτάζεις έξω απ' το παράθυρο του τρένου κι ένα
παιδί σε κάποια διάβαση σε χαιρετάει. (Υπήρξες κάποτε στη θέση του.)
Να της τραγουδάς το "Άσ' τα τα μαλλάκια
σου" κι εκείνη να δακρύζει. Γιαγιά-μου.
Όταν πατάς replay στο "We belong" της Pat
Benatar.
Όταν βγαίνεις από το αεροπλάνο και μυρίζεις θυμάρι
στον καυτό αέρα. Πατρίδα.
Βόλτα μ' έναν φίλο στο Γκάζι, και τέλος άραγμα στο
πεζούλι απέναντι απ' το Mamacas να κοιτάτε τους περαστικούς.
Όταν ξυπνάς χαράματα να πας να δώσεις μάθημα και σου
έρχεται μήνυμα στο κινητό:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++...
Αλητεύοντας με τον πρώτο σου έρωτα. Φυσαρμόνικα κάτω
απ' την Ακρόπολη. "Μανούλα μου". Και μια σιωπή σ' ένα χαρτί.
Θέσπιδος 22. Το σπίτι των ονείρων σου. Ο κήπος. Η
κρεμαστή κούνια στο δέντρο. Η ασβεστωμένη μάντρα με τη σκαλιστή πόρτα.
Να τρως κορσικανικό, να πίνεις κόκκινο κρασί και να
τραγουδάς παρέα με τα φιλαράκια σου. Στο A Casaluna, στο Παρίσι.
Να κάνεις μπάνιο στο κατώι κι οι ακτίνες του ήλιου
να παίζουν με τον ατμό απ' το καζάνι. Πράσινο σαπούνι. Δημητσάνα.
Η γερμένη αγαύη στο λοφάκι πάνω αριστερά, από
Μοναστηράκι προς Θησείο. Σ' όλες τις βόλτες. Μ' ό,τι καιρό, παρέα ή μοναξιά.
Εκείνη η απελευθερωτική κατηφόρα με το ποδήλατο, από
τις βίλες ως το Παναρκαδικό.
Smartάκι. Ανοιχτά παράθυρα. Αέρας, ήλιος, hand
clapping και "Monday morning" από Melanie Fiona.
Όταν γίνεσαι φίλος με εκείνους που σε εμπνέουν.
(Γιάγκο, αρφέ μου, τούτο εν για 'σένα.)
Ξενύχτια με "Six feet under", profiteroles
από το Κοσμικόν, και ατελείωτες μακαρονάδες. Παρεούλα.
Κοιτάς, κοιτάει, ξανακοιτάς, ξανακοιτάει, κατεβαίνει
απ' το τρένο, συνεχίζει να κοιτάει.
Καλοκαίρια 90's. Τρίπολη γεμάτη ήλιο. Ασβεστωμένες
μάντρες και κορόμηλα. Ξυπόλητοι στην άσφαλτο. Μια γειτονιά όλη δική μας.
Βράδυ, μπαλκόνι, Τρίπολη, με θέα τη Δεξαμενή.
Σφολιάτα από τους Σταματόπουλους και σάντουιτς απ' τον Σταύρο.
Θαλάσσια μπάνια στον Σχινιά, με το λεωφορείο. Κάθε
μέρα. Σάντουιτς ομελέτας. Επιστροφή και "Μαντάμ Σουσού".
"Supersonic
Sunday" από τον Mark Gillespie. Live
στην Κολωνία, πλάι στον Ρήνο. Απρίλης '13.
29 Ιουλίου
Έλα
να κάνουμε σχέδια για όταν χωρίσουμε.
30 Ιουλίου
Στόχοι
είναι εκείνα τα παιδιά Όνειρα που μπήκαν στην εφηβεία.
Δεν
τ' αγαπώ το Twitter. Είναι σαν την κοινωνία εκεί έξω: Συνήθως, ακολουθείς άτομα
που δε σου δίνουν σημασία. Και που δεν έχουν κιόλας.
31 Ιουλίου
Είμαι
αυτός που πηγαίνει έξω απ' τη Βουλή και λέει ιστορίες στους Ευζώνους. Να μη
νιώθουν και μαλάκες και μόνοι.
01 Αυγούστου
Η μοναξιά είναι ζήλια.
Ζήλια. Που η ζωή είναι κάπου αλλού.
Κι η μοναχικότητα; Μια εγωιστική δικαιολογία.
Πόσα
σκαλιά ακόμα ώσπου να κατεβούμε στην καταξίωση;
02 Αυγούστου
Αγαπάμε
ανθρώπους προβληματικούς. Με προβλήματα που μας ταιριάζουν. Όταν ξεμένουμε
εμείς, να μοιραζόμαστε τα δικά τους.
Πρώην
φίλε, αισιόδοξοι δεν είναι όσοι λένε "Τι ωραία η ζωή", αλλά όσοι
δίνουν το όλο τους στους άλλους, πιστεύοντας στο ίδιο κι απ' αυτούς.
05 Αυγούστου
Αν
ήμουν ο Χατζιδάκις, θα είχα πει: "Φανατικέ ακροατή μου, άκου και άλλα
πράγματα."
Δεν
ξέρω τι είναι πιο δύσκολο: Να βρεις άνθρωπο να σε καταλαβαίνει; Ή να βρεις
άνθρωπο που θα τον καταλαβαίνεις εσύ;
Να
θαυμάζεις αυτά που ήσουν τυχερός να γνωρίσεις προτού τ' απορρίψεις.
Σας
τρομάζουν αυτά που γράφω γιατί δεν είναι 1+1=2, αλλά Α+Β=ΑΒ ή ΒΑ.
06 Αυγούστου
Αυτό
που με μελαγχολεί λιγάκι είναι που τόση ξεκούραση πάει χαμένη.
Νομίζαμε
ότι με τα χρόνια θα μαθαίναμε πώς λειτουργεί ο κόσμος. Και νά που μεγαλώσαμε
αρκετά πια, για να παραδεχτούμε ότι είναι χαλασμένος.
07 Αυγούστου
Μερικοί
βλέπετε που γράφουμε ρομαντικούλια και φιλοσοφημένα, και μπορεί να φαντάζεστε
ότι δεν πηδάμε κιόλας. Αθώα μου...
10 Αυγούστου
Είναι
αστείο που ψάχνουμε λεφτά. Κάτι φορές, ένα ανθρωπάκι μέσα μου γελάει πολύ μ'
αυτό.
11 Αυγούστου
Δεν
είναι ποτέ, ποτέ αυτό που ψάχνεις. Μόνο νά: Μια στις τόσες, εκείνο που βρίσκεις
σε ξεγελάει καλύτερα.
12 Αυγούστου
θραύσματα
ενός καθρέφτη τα τραγούδια μας
14 Αυγούστου
Συγγνώμη κιόλας που θα το πω έτσι χύμα, αλλά λυπάμαι
βαθιά τους ρηχούς ανθρώπους. Δεν αντέχει το μυαλό μου να πατώνει.
Ρηχοί είναι αυτοί που κάνουν ή λένε κάτι γιατί έτσι
πρέπει ή γιατί έτσι γίνεται. Άκριτα κι αναμφισβήτητα. Χωρίς μεράκι και ψυχή.
Ρηχοί είναι αυτοί που σου λένε "να 'σαι
καλά" αντί "σ' ευχαριστώ". Και δεν εννοούν τίποτα.
Ρηχοί είναι αυτοί που μιλάνε μια ζωή για λεφτά. Και
δε ζουν ποτέ, ρε φίλε!
Ρηχοί είναι αυτοί που κάνουν τον σταυρό τους και
φιλάνε εικόνες. Που δεν πιστεύουν στους ανθρώπους.
Ρηχοί είναι αυτοί που λένε "γυφτάκι" ή
"αλβανάκι" ή "λαθρομετανάστες". Και κρύβουν τους πούστηδες
γιους τους.
Ρηχοί είναι αυτοί που κάναν' μεταπτυχιακό, πήραν'
Proficiency και ECDL, και νομίζουν ότι είναι έτοιμοι και ικανοί για όλα.
Ρηχοί είναι αυτοί που ακούν μόνο ό,τι μαλακία τούς
προτείνει το Pitchfork ή ο Sfera. Και δεν ανατρίχιασαν ποτέ τους αληθινά.
Ρηχοί είναι αυτοί που γελάνε με τον Σεφερλή. Κι
εκείνοι που γελάνε μ' αυτούς που γελάνε με τον Σεφερλή.
Ρηχοί είναι αυτοί που νομίζουν ότι έχουν πατρίδα
δική τους. Και τολμούν μάλιστα να την κλείσουν σ' έναν χάρτη.
Ρηχοί είναι αυτοί που στον κόσμο περιττεύουν. Ενώ
παράλληλα περισσεύουν κιόλας, μαλάκα μου!
15 Αυγούστου
Εσείς
που πάτε σήμερα στις εκκλησίες, ανάψτε κι ένα κεράκι για τους ομοφυλόφιλους που
μακελεύουν σταυροφορικά οι ομόθρησκοί σας οι Ρώσοι.
16 Αυγούστου
Στο
Πολεμικό Μουσείο, θα δείτε από κοντά αληθινά όπλα που σκότωσαν αληθινούς
ανθρώπους. Ίδια μ' αυτά που αγοράζετε να παίζουν τα παιδιά σας.
17 Αυγούστου
Κύριε,
έχε πάντα καλά τους καλλιτέχνες μας. Γιατί χωρίς αυτούς, πώς θα συνεχίζαμε;
Ήθελα
να 'ξερα... Τις ευχές που σας δίνω, τόσα χρόνια, τι τις κάνετε;
19 Αυγούστου
Θαύμα
δεν είναι που δακρύζουν οι εικόνες. Θαύμα θα 'ταν αν χαμογελούσαν.
20 Αυγούστου
Τα
πράγματα θ' αρχίσουν να πηγαίνουν καλύτερα όταν και το Silver Alert αρχίσει να
μας ειδοποιεί για 'κείνους τους χαμένους που βρέθηκαν.
Τις
πιο πολλές φορές, δε σε ξέρει η μάνα σου. Κι ας σε ξέρουν όλοι οι άλλοι.
Αχ,
πώς το ονειρεύομαι: να μπορέσω κάποτε να σε συγκινήσω μ' ένα τραγούδι μου...
Στην Αττική, όλοι μ' ένα βαλιτσάκι. Φέρνουν τη ζωή
τους πίσω.
Αγ. Νικόλαος. Στον δρόμο, ένα κορίτσι φοβισμένο.
Βαδίζω πλάι του. Θα 'ναι το κορίτσι μου ως το σπίτι.
23 Αυγούστου
Τα
φάγαμε τα χρόνια μας, αδέρφια. Κι εμείς που καθόμαστε, κι εσείς που τρέχετε όλη
μέρα.
Αν
είχα γερή μνήμη και θυμόμουν σωστά όσα έχω διαβάσει, θα σας έλεγα εγώ...
"διανόηση"! Αλλά βλέπεις, εκεί είναι η πατρόκλειος πτέρνα μου.
29 Αυγούστου
Είμαστε
ζώα με μυαλό. Τόσοι αιώνες, κι ακόμα δεν τον έχουμε χωνέψει τον συνδυασμό.
Μερικοί
λέτε "νορμάλ" και εννοείτε "νορματίφ". Πιφ!
31 Αυγούστου
-
Φιλαράκι, μου δίνεις ένα ευρώ;
-
Τι να σου πω ρε φίλε, η αδερφή μου μου δίνει κι εμένα. Να της κάνω ένα
τηλέφωνο;
Αν
δεν είσαι και λίγο drama queen, τι συγκινήσεις να σου προσφέρει αυτή η ζωή;
01 Σεπτεμβρίου
Και
οι πιο αξιοσέβαστοι φίλοι μου συνηγορούν σε όλη αυτή τη ματαιότητα.
Σεπτέμβριος,
γενέθλιος μήνας. Πίκρα στο στέρνο από έρωτες παλιούς. Αληθινούς, εφόσον
ατελεύτητους.
Είστε
υπεύθυνοι για τους έρωτές σας.
03 Σεπτεμβρίου
Θέλω
sleepover σε μέρος ανοίκειο, με μυρωδάτα σεντόνια και Casablanca.
04 Σεπτεμβρίου
Ποιος
θέλει ν' αναλάβει τη ζωή μου για ένα Σαββατοκύριακο; Δοκιμαστικά.
08 Σεπτεμβρίου
Καλό
θα είναι εμείς οι "δυτικοί" να σεβαστούμε τους "λαούς της
φύσης", γιατί μια μέρα θα τους χρειαστούμε για θεούς μας.
13 Σεπτεμβρίου
Ντεμέκ
φθινόπωρο. Κανονικά, τώρα έπρεπε να κάνει κρύο στους δρόμους και να παίζει η
εισαγωγή απ' το "Les derniers seront les premiers".
Η
αγάπη που αναζητάμε ο καθένας μας είναι τόσο προσωπική όσο και η μάνα μας.
15 Σεπτεμβρίου
Κατάλαβα
ότι βλέπω όνειρο και άρα αγχώνομαι άδικα, χαμογέλασα ελαφρά, ευχαρίστησα τους
κομπάρσους και ξύπνησα.
16 Σεπτεμβρίου
Για
όσους ψάχνουν τον πραγματικό εαυτό τους: Είναι αυτό που θα σας μείνει άμα
κάψετε το σπίτι σας και χάσετε τα πάντα.
Κάποιοι
αποτυγχάνουν αλλά βοηθούν άλλους να πετύχουν. Κι άλλοι μεθοδεύουν να 'ναι οι
μόνοι πετυχημένοι. Άχρηστοι θα φανούν μόνο οι δεύτεροι.
17 Σεπτεμβρίου
Δώστε
τόπο στη στοργή, ρε!
18 Σεπτεμβρίου
Δε
λυπάμαι κανέναν σας. Μια χούφτα τζιτζίκια μόνο που μάχονται με το τραγούδι τους
να κρατήσουν για λίγο ακόμα το καλοκαίρι σας στην Αθήνα.
19 Σεπτεμβρίου
Ξέρετε
κάτι;... Τη στιγμή που θα πεθαίνω, θέλω να περάσει μπροστά απ' τα μάτια μου
ένας ωκεανός χρυσά γαϊδουράγκαθα. Και να βουτήξω μέσα.
22 Σεπτεμβρίου
μόνον
η καύλα, κύριε, μας κάνει εμάς ατρόμητους
23 Σεπτεμβρίου
Άμα
με άκουγες, το ξέρεις ότι δε θα μίλαγα τόσο.
«Εγώ
ειμί Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού.»
Άκου
εδώ εντολή. Μες στο κόμπλεξ.
χρόνια
μετά θα δείχνω εδώ, στο μέρος της καρδιάς και θα μπορώ να λέω:
σ'
αυτό το τζάκι κάποτε γεννήθηκαν σπουδαίες φλόγες
με
την ελπίδα τον επόμενο που θα βρεις
να
μπορέσεις να τον αγαπήσεις
24 Σεπτεμβρίου
άλλη
μια μέρα σαν πορνό χωρίς ήχο
27 Σεπτεμβρίου
είμαστε
70% νερό και 30% εικόνα
29 Σεπτεμβρίου
βασικά,
ο έρωτας κρατάει όσο κι η χαρά της ανακάλυψης
30 Σεπτεμβρίου
το Σύμπαν δεν ακούει ποτέ τι του λες
ακολουθεί απλώς το φάσμα των διαθέσεών σου
αν έχεις καύλες
όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για να γαμήσεις
04 Οκτωβρίου
Όταν
μαγειρεύουμε για έναν πάντα, ξεχνάμε γεύσεις. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησέ με να σου κάνω το τραπέζι.
05 Οκτωβρίου
με
βλέπω στα μάτια / πολύ καλό για το τίποτα / αγνές προθέσεις παρεξηγημένες /
όπως για που ακούγεται γεια / χωρίς χαρά
07 Οκτωβρίου
εγώ
δεν έχω δικό μου stalker
από
'κεί να καταλάβεις
ποτέ
αυτοκτονία δεν πέτυχε ύστερα από σκέψη
ένα
απλό δε γαμιέται ήταν πάντα αρκετό
γλυκιά
μου αθωότητα πώς σε κακομεταχειρίστηκα έτσι;
08 Οκτωβρίου
Είχα
κάποτε έναν φίλο. Του ‘κανα όλα τα καλά και τα ‘ριχνα στους γιαλούς. Ξαφνικά
σταμάτησε να μου μιλάει. Το Σύμπαν θα ξέρει καλύτερα.
17 Οκτωβρίου
δε
θέλω να πάρεις το χέρι μου στο χέρι σου
θέλω
να ακουμπήσεις το χέρι σου πλάι στο δικό μου χέρι
ανοιχτό
πότε
θα κοιμηθώ στο πλάι σου μια νύχτα να χορτάσω ύπνο
χωρίς
συνέχεια τον φόβο μην από λάθος σε ξυπνήσω;
18 Οκτωβρίου
κατέβηκαν
τόσο κάτω οι συνομιλίες μας πια
που
είναι σα να μην υπάρχεις
19 Οκτωβρίου
μια
μέρα κάποιος θα σας πει πως η Αλεπού στον Μικρό Πρίγκιπα είναι αγοράκι και τότε
θα καταρρεύσουν όλες οι γνωστές συνυποδηλώσεις μέσα σας
21 Οκτωβρίου
θέλω
μια αγκαλιά που να μην την έχω εκβιάσει
ένας
φίλος μου έλεγε ότι δεν ερωτεύεται ποτέ κι εγώ τον κορόιδευα
πόσο
τον ζήλευα κατά βάθος!
22 Οκτωβρίου
μεγαλώνετε
δίνετε λιγότερο χρόνο λιγότερες ευκαιρίες απομένετε μόνοι παρηγοριέστε
ευκαιριακά και μας μαθαίνετε κι εμάς να κάνουμε τα ίδια
ξεκινάμε
με υπομονή και καταλήγουμε:
«όπου
δε σ’ αγαπάνε αμέσως, φεύγα»
24 Οκτωβρίου
έρχεται η νύχτα και νιώθω ότι θέλω να βγω στους
δρόμους
να μπω στη ζωή κάποιου
έρχεται η νύχτα οριστική
σαν τέλος κεφαλαίου σε βιβλίο
κι ανάθεμα αν διαβάσαμε τίποτα σήμερα
εκεί που για κάποιους αρχίζει η νύχτα
για άλλους τελειώνει η μέρα
και η ζωή
εγώ
έχω ζήσει κάποτε στον Λευκό Παράδεισο του Michel Berger
μετά
δε θυμάμαι πώς ξέπεσα εδώ στα σκατά μαζί σας
25 Οκτωβρίου
ένα
tweet για όλα εκείνα τα «σ’ ευχαριστώ» μετά το σεξ
που
δε γίνανε ποτέ «σ’ αγαπάω»
26 Οκτωβρίου
τίποτα,
τίποτα
να
χτυπήσω τώρα μια πόρτα
κι
ένας άνθρωπος να μου πει
tu
veux un
café ?
28 Οκτωβρίου
υπάρχει
η αλήθεια
κι
ύστερα, το τι κάνουμε εμείς γι' αυτή
29 Οκτωβρίου
εγκλωβισμένοι
μέσα στις αποστάσεις και τους χρόνους
Σταχτοπούτες
31 Οκτωβρίου
ερωτευμένα
avatars είμαστε
η
επαφή μάς τρομάζει
01 Νοεμβρίου
πραγματικότητα
clichée
γιατί
όταν επιστρέφεις στη ζωή σου
δεν
έχεις κανέναν να σε περιμένει εκεί
03 Νοεμβρίου
κοιμάμαι
και ξυπνάω με το χέρι στην καρδιά
ο
ύπνος μου είναι ειλικρινής
05 Νοεμβρίου
επειδή
η γιαγιά μου έλεγε τον παππού μου «γεράκο μου»
γι’
αυτό αξίζουν όλα
06 Νοεμβρίου
βρίστε-με,
πέστε-με αισιόδοξο
αλλά
έχει πολλή πλάκα όλο αυτό το μάταιο
09 Νοεμβρίου
ο
εσωτερικός μου κόσμος συνωστισμένος
το
παραμύθι ξεκινάει εκεί που σκύβω
στα
σκαλιά σου
και
κάνω πως δένω τα κορδόνια μου
15 Νοεμβρίου
πήγα
και λούφαξα ο χαζός σε κάτι κοίλες παρηγοριές
λες
και δεν ξέρω για το Τέλος
που
θα με περιμένει απ' έξω ώσπου να βγω
από
ανάγκη έμαθα πώς να 'μαι καλός
17 Νοεμβρίου
εγωιστής
είναι αυτός που πρώτα σκέφτεται τον εαυτό του
και
μετά κανέναν άλλο
18 Νοεμβρίου
έχω
σκεφτεί τόσο τα πάντα στη ζωή μου
που
πια δεν έχει νόημα να τη ζω
λίγη
συντροφικότητα
και τον πούλο
20 Νοεμβρίου
όταν
δε χαμογελάς βλέπω τα χρόνια σου
22 Νοεμβρίου
Η
αδιαφορία είναι ελάττωμα.
23 Νοεμβρίου
τίποτα
απλώς
όταν θα 'ρθουν και πάλι
οι
μέρες της απόλυτης μοναξιάς
να
θυμάμαι τι όμορφα περνάω τώρα
και
να χαμογελάω
25 Νοεμβρίου
πόσα
τραγούδια δε μοιραστήκαμε
πόσα
παράθυρα μέσα μας κλειστά
–
κι ο ήλιος περιμένει ακόμα
28 Νοεμβρίου
όταν
έπαψα να φοβάμαι τους άλλους
άρχισα
να φοβάμαι εμένα
εκεί
που τελειώνουν τα λεφτά
ξεκινάει
ο άνθρωπος
29 Νοεμβρίου
ο
"έρωτας της ζωής μου"
-
ποιας απ' όλες;
01 Δεκεμβρίου
αλλάζουν
οι καιροί αλλάζουν
"τόλμη
και γοητεία" κάποτε
σήμερα
"θράσος και σέξι κωλαράκι"
06 Δεκεμβρίου
είδα
χτες ότι σε είχα αγκαλιά
ζήσε
εσύ τα όνειρά σου
να
βλέπω εγώ τους εφιάλτες σου
07 Δεκεμβρίου
στο
"θέλεις να μείνεις μήπως;"
καλό είναι να φύγεις
στο
"μωρέ, θέλεις να μείνεις;"
μείνε οπωσδήποτε
08 Δεκεμβρίου
άλλα
κρεβάτια
αλλιώτικα
όνειρα
λιγοστεύουνε
κι οι γέροι στην Ελλάδα
όπως
ο χειμώνας
και ποιος θα μάθει στους πιο νέους
τι σημαίνει "γηρατειά";
12 Δεκεμβρίου
οι
βρύσες στάζουν
για παρέα
15 Δεκεμβρίου
αναγνωριζόμαστε
στους δρόμους
σαν τα σκυλιά
16 Δεκεμβρίου
δε
με νοιάζει δε με νοιάζει δε με νοιάζει δε με νοιάζει δε με νοιάζει δε με
νοιάζει δε με νοιάζει δε με νοιάζει δε με νοιάζει δε με νοι
19
Δεκεμβρίου
άνθρωποι
έρχονται, άνθρωποι φεύγουν
τα
πικραμένα tweets διαβάζονται αναλλοίωτα
20 Δεκεμβρίου
είσαι
παιδάκι όταν σ' έχω αγκαλιά
και
είναι αυτή η πιο ωραία μου ευθύνη
30 Δεκεμβρίου
μέσα
σε κάθε αποχωρισμό
κρύβεται
-πάντα-
η
ελπίδα ενός ξανασμιξίματος
(όπως
σε κάθε σμίξιμο
λιγάκι
θλίψη
μελλοντικού
αποχωρισμού)
31
Δεκεμβρίου
οι
μέσα στον ΗΣΑΠ αυτή τη στιγμή
σαν
απομεινάρια γιορτής
που
δεν έγινε κι ούτε ποτέ θα γίνει
1 σχόλιο:
Καλή χρονιά να έχουμε Δημήτρη!
Σε φιλώ!
Δημοσίευση σχολίου