Μια παύση

Να ‘ξερες πόσες φορές το έχω ευχηθεί… Μια παύση! Να πάρουμε μια ανάσα και συνεχίζουμε πάλι μετά. Όμως, όχι. Εκεί! Το σύμπαν ακούραστο. Και δώσ’ του, τρέχει ολοένα και πιο γρήγορα από αιώνα σε αιώνα. Μόνο μπροστά πηγαίνει. Κι αν κουραστείς εσύ, μικρέ άνθρωπε δρομέα, σε προσπερνάει κι ούτε που να κοιτάξει. Να πάρεις φόρα πρέπει, και να δένεις σφιχτά τις νίκες σου τη μία πάνω στην άλλη. Με υπομονή και μέθοδο. Παρά τα ξεφυσήματα. Να μετράς τις αναπνοές σου, λέει, να σε βγάλει ως το τέλος· ως την επόμενη αρχή σου, που περιμένει αγέννητη να της παραδώσεις αυτό το ακατανόητο νήμα της Συνέχειας.

Μια παύση όμως, βρε παιδιά! Σταθείτε λίγο. Δεν έγινε δα και κάτι. Ας κάνουμε ένα διάλειμμα. Για όσο χρειαστεί. Ίσα να προλάβει να φυτρώσει το νέο χορτάρι. Να μάθουν τα πουλιά να παίζουν καινούργια κελαηδίσματα. Να αλλάξει ο ήλιος κάποιες καμένες του λυχνίες. Να ανανεώσει και η θάλασσα τα γέρικά της τα νερά. Από τους κύκλους της ζωής κι από το γύρω-γύρω δείτε πώς την ξεφτίσαμε την μπορντούρα της Γης.

Και να τα βάλουμε όλα κάτω να τα σκεφτούμε: Ποιος μας έδωσε το «Πάμε!»; Ποιος ήταν εκείνος ο πρώτος που μας έριξε στην τρεχάλα; Τρέχουνε άραγε και άλλοι παραδίπλα; Και ποιο μπορεί να ‘ναι το έπαθλο για τον μεγάλο Τερματισμό;

Μια παύση λοιπόν.

Κι ας μη γελιόμαστε: Αν δεν ξέρουμε για ποιον τρέχουμε, οι αποφάσεις είναι όλες δικές μας. Όπου κι αν τρέχει μόνο του το σύμπαν.

Όπως δημοσιεύθηκε στο

τεύχος 47 (σελ. 6) του περιοδικού ΛΥΚΟS.
Photo credits