Όλο μου το 2012 σε 99 Facebook statūs και Tweets...












14 Ιανουαρίου

Τα πράγματα δε μένουν στάσιμα. Πάνε από μόνα τους πίσω για να νομίζεις εσύ ότι πήγες μπροστά.

16 Ιανουαρίου

Το μεγαλύτερο κακό της κρίσης είναι ότι συνηθίζεται.

17 Ιανουαρίου

Τα "guilty pleasures" είναι η κλασική παιδεία κάθε συμπλεγματικού.


26 Ιανουαρίου

Όταν δεν έχεις τίποτα να πεις, πρέπει να το λες.

31 Ιανουαρίου

Θυμάσαι το 1998, που μπαίναμε στο Metropolis, κι ό,τι πιάναμε στα χέρια μας δεν το αφήναμε για μήνες;



03 Φεβρουαρίου

μαθητική ταυτότητα -> φοιτητικό πάσο -> κάρτα ανεργίας

12 Φεβρουαρίου

Αντίο, Whitney...
Είναι σα να έχουμε εμπιστευτεί βιαστικά το κλειδί ορισμένων στιγμών μας σε κάποια άτομα που ήταν εκεί όταν τις ζούσαμε. Κι εκείνα το φυλάνε για χρόνια και χρόνια, ενώ εμείς ζούμε καινούργιες στιγμές. Ώσπου μια μέρα, ξαφνικά, θυμόμαστε το κλειδί. Και τα άτομα εκείνα δεν είναι πια εκεί που τα αφήσαμε, για να το πάρουμε πίσω. Έφυγαν πρώτα, φορτωμένα με τις κλειδωμένες μας στιγμές.

13 Φεβρουαρίου

Κι όλα αυτά, γιατί πιστέψαμε σε σκαλωσιές.



17 Μαρτίου

Σύντομα, θα μιλάμε με τα λόγια των παππούδων μας.

27 Μαρτίου

φοβάμαι πολύ ή πιστεύω λίγο ;



01 Απριλίου

Κόσμε, φτιαχτήκαμε για να γλιτώνουμε ο ένας τον άλλον.

03 Απριλίου

Αδυνατώ να με ορίσω σε οποιοδήποτε επίπεδο. Κι αυτό με κάνει ή πολύ ανώριμο ακόμα, ή πολύ ώριμο επιτέλους.

04 Απριλίου

Αν θες ο γιος σου να βγει γερός, ρούφα τη σούπα σου μαζί με την κατσαρίδα.

08 Απριλίου

Άμα ο άνθρωπος είναι ολιγαρκής, γρήγορα γίνεται blasé.

24 Απριλίου

Προεκλογικός αγώνας. Ότι δηλαδή, τόσον καιρό, οι εδώ, οι εκεί, και οι παραπέρα, έχουνε λύσεις, και τις φυλάνε για την 6η Μαΐου και μετά… Φευ!

27 Απριλίου

Να ‘μαστε καλά˙ να μεγαλώνουμε, να κάμπτουμε αντιστάσεις.



02 Μαΐου

Από τότε που ‘γινες θνητός, Με αμφισβητείς συνέχεια.

07 Μαΐου

Εγώ κι Εσύ μάς κάνει Εμείς. Κι αυτό το Εμείς, τώρα θα το ‘χουνε Εκείνοι.

10 Μαΐου

Πρώτα, είχαμε τους δημοκράτες και τους φασίστες. Τώρα, έχουμε και τους "αντιφασίστες" (αντιφρονούντες φασίστες δηλαδή).



19 Ιουνίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, με αυτές τις δυο κουβέντες μου, ίσως απόψε να άλλαξα τη ζωή εκείνου του παιδιού που γνώρισα στο μετρό. Να θυμάμαι να είμαι περήφανος γι’ αυτό.

25 Ιουνίου

Τώρα νυχτώνει πιο αργά. Σα να μας δίνει ακόμα μία ευκαιρία.

28 Ιουνίου

Μου δώσανε ρούχο, και ψάχνω να βρω σώμα. Αντικανονικό.



04 Ιουλίου

τελικά, τι μας σώνει
και δε μένουμε μόνοι;

05 Ιουλίου

Βαρέθηκα... (Είπαμε, κάνω πάντα το πιο εύκολο.)

08 Ιουλίου

Πάντα ἐπὶ ματαίω ἐποίησας. Ἄραξε τώρα.

14 Ιουλίου

Το "Imagine", ο Lennon δεν το ‘γραψε για να το ακούμε και να λέμε: «Τι ωραίο τραγούδι!»...

27 Ιουλίου

«Τα πάντα rient» είναι το πιο όμορφο λογοπαίγνιο που έχω διαβάσει ποτέ.

28 Ιουλίου

Από σύμπτωση είμαστε Έλληνες.

30 Ιουλίου

Όταν διαλέγεις τον τσοπάνη σου, έχε το νου σου γιατί κι εκείνος διαλέγει τα τσοπανόσκυλά του.

31 Ιουλίου

Τρομερό ημερολόγιο αυτό το #TimeLine: Σου θυμίζει πότε τα ‘φτιαξες με ποιον και πόσα τραγούδια κράτησε η σχέση σας...



01 Αυγούστου

Μπορεί… (ό,τι μπορεί, τέλος πάντων), όμως είναι ακόμα καλοκαίρι!

02 Αυγούστου

Michel Berger (28 Νοεμβρίου 1947 – 02 Αυγούστου 1992)

03 Αυγούστου

Άδειοι δρόμοι, άδειο Facebook, άδειο Twitter... Πού πήγαν τόσοι πολλοί άνθρωποι ξαφνικά;

03 Αυγούστου

κι όπως όταν βλέπεις έναν άντρα πεσμένο στην άσφαλτο, και του δίνεις μια τζούρα απ’ το τσιγάρο σου

08 Αυγούστου

Το concept του Χρόνου είναι οικουμενικό. Το concept της Αγάπης, όμως; (Τι ώρα λέει η καρδιά σου;)

08 Αυγούστου

Κι ήρθε κι αυτό το Twitter κι αντικατέστησε τα μηνύματα σε μπουκάλι. Γιατί πόση ξεβρασμένη μοναξιά ν’ αντέξει τούτος ο πλανήτης;

09 Αυγούστου

Πρώτα βγαίνεις από το σπίτι, μετά βγαίνεις από την πόλη, μετά βγαίνεις από τη χώρα, και μετά πάλι δεν έχεις πού να πας.

11 Αυγούστου

Θέλω να τρέξω όλου του κόσμου τα ημερολόγια...

12 Αυγούστου

φαντασία (η) ουσ. [fandasía]: η μνήμη του ανικανοποίητου.

13 Αυγούστου

Like, like, είσαι εδώ;

15 Αυγούστου

Να μας έχουμε εμείς καλά, κι αφήστε τους Θεούς και τις Παναγίες!

23 Αυγούστου

Το ‘δα στα ξεραμένα γαϊδουράγκαθα… Το καλοκαίρι πέρασε από ‘δώ.

25 Αυγούστου

Έλα να πάμε σ’ ένα network, follower να μην υπάρχει…

26 Αυγούστου

Πάνε χρόνια, θα μου πεις,
μα μήπως έμαθε κανείς
άμα βρεθήκαν’ τελικά
η Μαρία με τον Τάκη
στο τσίγκινό τους το καφενεδάκι;

28 Αυγούστου

Διακοπές… Του χρόνου, πρώτα ο Θεός να ‘μαστε νεκροί, θα γυρίσουμε την υδρόγειο κι όπου πέσει το δάχτυλο.

30 Αυγούστου

Μεγαλώσαμε πια… Τι να ντραπούμε;

Κι αν ντρέπεσαι, δεν είναι γι’ αυτό που βλέπεις, αλλά γι’ αυτά που φαντάζεσαι.

30 Αυγούστου

Άλλος φωτισμός, άλλοι χαρακτήρες. (Μην τα λέμε μόνο νύχτα...)

31 Αυγούστου

Δεν πειράζει… Τουλάχιστον, σ’ εσένα έχω πει τις πιο ωραίες μου καληνύχτες.



13 Σεπτεμβρίου

Τ’ είν’ αυτ’ η σιωπή που έχω πάθει;

14 Σεπτεμβρίου

Είναι κάποιες συζητήσεις που δε γίνεται να κλείσουν χωρίς αγκαλιά.

17 Σεπτεμβρίου

Τι αβέβαιη εποχή! Τα τζιτζίκια τραγουδούν ακόμα.

18 Σεπτεμβρίου

Τι ωραία μέρα εκεί έξω! Αν τύχει και πεθάνω σήμερα, να ξέρετε ότι θα ‘χω φύγει ευτυχισμένος.

20 Σεπτεμβρίου

Σήμερα απεργούν τα μέσα. Και τα έξω. Έχω γενέθλια.



02 Οκτωβρίου
Η ίδια ναυτία κι όταν παύεις να κουνιέσαι.

02 Οκτωβρίου

Οι έξυπνοι κρατούν λύσεις. Οι ευαίσθητοι, το νόημα της ζωής.

03 Οκτωβρίου

Εντάξει. Αν διαλέγεις να κάνεις τον δικηγόρο του Διαβόλου, θα κάνω κι εγώ τον ψυχολόγο του.

04 Οκτωβρίου

Εντάξει, δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο. Και το ‘χετε πιστέψει όλοι. Γι’ αυτό δε ζούμε.

04 Οκτωβρίου

Βλέπεις, χωρίς λεφτά οι επιθυμίες μας δεν εξαρτώνται απ’ το εδώ-και-τώρα.

05 Οκτωβρίου

Αυτός ο κόσμος είναι παλιός. Εμείς αργήσαμε να τον καταλάβουμε.

13 Οκτωβρίου

Σήκω και προχώρα. Έτσι αναδεύεται η ψυχή.

16 Οκτωβρίου

Δεν έχω τίποτα πολυτιμότερο από την αγκαλιά μου. #puritaNET

20 Οκτωβρίου

Αν η μοναξιά είναι η μόνη αλήθεια, τότε ας την κουκουλώσουμε με τα πιο ωραία ψέματα.

25 Οκτωβρίου
Βγαίνω να πάρω αέρα. Θέλεις;

27 Οκτωβρίου

τσιγάρο αυνανισμός κουβέρτα ιδρώτας πυρετός κανείς ουίσκι στόρια φέισμπουκ κανείς βραχνάδα ταβόρ χαμόγελο κανείς

σάλιο γένια τρίμματα γκαζάκι ξυραφάκι πορνό φαγούρα όνειρα ονείρωξη τασάκι

μισθός αγώνες ψίχουλα σημαία σεμεδάκι ρομαντισμός fuck buddies άπλυτα στρατός χρυσή αυγή

ανία κύπρος μακεδονία αθήνα εξάρχεια επαρχία vamos κιάμος ισπανία λίστες πίστες χατζιδάκις

βοήθεια έλεος θάνατος αντίχριστος παπάδες σταράκια ξερατό γριές πουστράκια χιπστεράδες

μνημόνιο επανάσταση χυτήριο σαπίλα πλυντήριο καρφί σταυροί ανάσταση καφρίλα

Αυτά. Να πάρει η στοργή, να πάρει!



01 Νοεμβρίου

Αγαπητό μου ημερολόγιο, εσύ το ξέρεις: κάθε μέρα θα τελειώνει αυτός ο μήνας.

07-08 Νοεμβρίου

Άντε, αφού λυσσάξατε πια, πάτε κάντε λίγη επανάσταση, αλλά να γυρίσετε νωρίς.

Πού ‘ν’ τα, να μαζευτούνε τέτοια ώρα; Μια επανάσταση είπαν θα κάνουν, και χαθήκανε τελείως. Θα κρυώσει κι η πίτσα τους…

Άντε, φτάνει τώρα, μάστε τα κι ελάτε… Αφού δε σας παίζουνε, μωρέ, οι μεγάλοι, τι επιμένετε;

10 Νοεμβρίου

Καθησυχαστικό μας Τίποτα.

13 Νοεμβρίου

Ένας θεός ξέρει μόνο. Μόνο ξέρει. Αν ένιωθε κιόλας λίγο...

13 Νοεμβρίου

Κάντε έρωτα. Όχι πια σεξ.

15 Νοεμβρίου

Κάποτε, φοβάμαι, θα πάψω να ψάχνω πού κρύβεις τα φτερά σου...

Κάποτε, φοβάμαι, θα κάψω κι εγώ τα δικά μου φτερά. Για να ‘χω μια θέση εδώ.

Κάποτε, φοβάμαι, θ’ απαρνηθώ τον Ουρανό. Γιατί όλοι σας αγαπάτε την πτήση, μα φοβάστε τα ύψη. Και πώς να σας πείσω;

Κάποτε, φοβάμαι, θα ξεχάσω την αποστολή μου. Θα γίνω σαν εσάς. Και θα πεθάνω στο χώμα.

Κάποτε, φοβάμαι, θα πάψω ακόμη και να φοβάμαι. Δε θα με νοιάζει καθόλου πια.

17 Νοεμβρίου

Πάντα κάποιος θα βρεθεί που δε θα εννοεί αυτά που νιώθει.

30 Νοεμβρίου

Καλέ μου Gustave, πού να ‘ξερες ότι μια μέρα ο κόσμος μας θα ‘ταν γεμάτος Bovary!

Κι εσύ, ρε Charles, τόσο spleen πια; Τόσο;



02 Δεκεμβρίου

Στην ανάγκη να προλάβεις τη στιγμή, σε βρίσκει η επόμενη λαχανιασμένο.

04 Δεκεμβρίου

Μην το ψάχνεις: αν μπορείς ν’ αναβάλεις την πείνα σου για αύριο, θα πει πως δεν πεινάς αρκετά.

06 Δεκεμβρίου

Πού πήγε εκείνος ο ενθουσιασμός; Το γέλιο, τα τραγούδια, οι βόλτες, τα τηλέφωνα, οι άνθρωποί μας; Ήρθε η πολιτική και μας διέλυσε…

Πολιτική της αδικίας και της διάκρισης. Της διαφθοράς και της εθελοτυφλίας… Πολιτική ασπάλακας – Ελλάδα τρύπα.

10 Δεκεμβρίου

Γερνάω. Αποφασίζω και γερνάω. Γερνάω αποφασιστικά.

14 Δεκεμβρίου

Κάτω απ’ τα ρούχα μου, είμαι γυμνός. Τελείως γυμνός.

16 Δεκεμβρίου

Μια μέρα, θα πω «Φεύγω». Ή μάλλον όχι. Δε θα πω τίποτα.

18 Δεκεμβρίου

Πόσα «Αγάπησέ με» βγήκανε «Σ’ αγαπώ» τελικά…

19 Δεκεμβρίου

Τα χρόνια που έχω χάσει, εύχομαι να τα βρήκε κάποιος άλλος και να τα κράτησε για τον εαυτό του.

20 Δεκεμβρίου

– Εσείς, πού θα κάνετε Συντέλεια αύριο;

21 Δεκεμβρίου

Οπότε, λοιπόν, μην ξεχάσετε ν’ ανανεώσετε όλα τα «ως το τέλος του κόσμου» που έχετε υποσχεθεί.

21 Δεκεμβρίου

Τυχαίνει να ‘χω απαντήσεις για οτιδήποτε δε θα με ρωτούσες ποτέ.

28 Δεκεμβρίου

Τα κλουβιά σας, να τα κρεμάτε ψηλά. Όσο να ‘ναι, τα πουλιά θέλουν να βλέπουν ουρανό.













Πιστεύω εις έναν Άνθρωπο.







πείνασα και μου ‘δωσες το μάννα Σου

θα φωνάζει τώρα ο θεός Σου

που του πήγες κόντρα

μιας και δεν τον πίστεψα ποτέ


τι κι αν μου δίνεις από το δικό του το ψωμί

εγώ σ’ Εσένα μόνο θα πιστεύω





χελιδονάκι μου







μη μου φοβάσαι, χελιδονάκι μου

θα σ’ αγαπάω κι όταν βρέχει

με τον κακό καιρό

θα σ’ αγαπάω όπως πρέπει

θα σ’ αγαπάω από ‘δώ

όσο μπορείς και μπορώ



( Καλό σου ταξίδι... )






«Εγώ, αυτός είμαι!»







Φίλε, το «Εγώ, αυτός είμαι!» θα σε καταδικάσει σε αιώνια μοναξιά. Ψηλή μοναξιά. Συμπαγή. Αυτή που χτίζεται τώρα στα πόδια σου και θα τη δεις αργότερα να σε κυκλώνει. Όταν θα ‘χουν πέσει πια όλα τα φιλαράκια σου.

Γιατί δε θα ‘χουν πάρει τίποτα από τις ρίζες σου. Δε θα τους έχεις δώσει ουσία να σ’ ομορφαίνουν.



Η συνύπαρξη θέλει μια τόση δα αυτοθυσία… Μια μικρή υπόκλιση προς τον Άλλο. Εκεί είναι ο ηρωισμός σου.

Και, αλίμονο, μη δώσεις χώρο˙ μη φιλοξενήσεις τον Άλλο στον κόσμο σου, αν δεν έχεις την έννοια να μπεις κι εσύ στον δικό του.



Κι εγώ που σου τα λέω τώρα αυτά, μπορεί να είμαι ένα διψασμένο φιλαράκι, έτοιμο να κοπεί.







Οι πουτάνες που γέρασαν.







Οι πουτάνες που γέρασαν, δεν περιμένουν τίποτα. Έχουνε γνώση. Δε βαστούν πια προσδοκίες.

Έχουνε μάθει και καταπίνουν καλά… Πίδακες τις ήττες. Σιντριβάνια τις συντριβές. Τώρα, δείχνουν υπακοή… Δεν ονειρεύονται.

Οι μέρες τους τελειώνουν, ματσάκια στο πάνω συρτάρι του κομοδίνου.

Κι όμως, εκείνες δίνουν πάντα κάτι παραπάνω. Μόνο να δώσουν μπορούν. Κι αυτό τούς είναι κάτι ακριβό. Έτσι το έχουν αποφασίσει.

Κάθε φορά, ανάμεσα στις συστολές και τις διαστολές τους, γαντζώνονται πάνω σε μια πλάτη και κοιτάζουν τον απέναντι τοίχο. Κι αν τις ακούσεις πού και πού ν’ αναστενάζουν, είναι που χάνονται ξυπόλητες μέσα στις παπαρούνες του Monet. Όχι, δεν ονειρεύονται. Ούτε αναπολούν. Από το ίδιο κόκκινο βάφουν τα νύχια των ποδιών τους.

Ύστερα, ανοίγουν άφοβα όλες τους τις πόρτες. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν, αφού τίποτα δεν περιμένουν. Αερίζουν τα καμαράκια τους. Ξέρουν… Θα μπει και ζέστη˙ θα μπει και κρύο.

Μυρίζουν σαπουνάκι λεμόνι οι πουτάνες που γέρασαν. Κι αν ψάξεις, θα βρεις λίγη δροσιά κάτω από τις πτυχώσεις τους. Κι εκείνες θα σου χαμογελάσουν. Χαμογελάνε λίγο πιο εύκολα οι πουτάνες που γέρασαν, ξέρεις… Τα κιτρινισμένα δόντια τους δε φοβούνται πια μην κιτρινίσουν.







Η Αγάπη που δίνεις.















Αγάπα αυτόν που δε σ’ αγαπάει.

Μόνο έτσι θα του μάθεις την Αγάπη.

Κι εκείνος θα Τη δώσει στον επόμενο μετά από ‘σένα.


Ξέρεις, δεν πάει ποτέ χαμένη η Αγάπη που δίνεις…








Εγώ είμαι αυτός.



Εγώ είμαι αυτός που κάθε φορά θα σε κάνει

να νιώθεις

σα να ξεκινάει απ’ την αρχή η ζωή σου

και σα να απλώνεται όλη μπροστά μας.







Είμαι αυτός που θα σου μάθει κάθε φορά

να δίνεσαι

σα να τελειώνει εκεί η ζωή σου

και σα να πρέπει να τη ζήσεις όλη μεμιάς.





Πίσω από ‘κείνον τον βράχο.



Ένας καθαρός ουρανός, μαύρος καμβάς με φωτεινές σχισμούλες εδώ κι εκεί. Ένα ελαφρύ αεράκι να περνάει ανάμεσά μας, ζεστό σαν την ύστατη εκπνοή κάποιου αδικαίωτου εραστή που μας παρέδινε τη σκυτάλη. Οι ήχοι της Αθήνας, υπόκωφοι. Πνιγμένοι. Η πόλη μας, σαν πλοίο που βουλιάζει αργά, και δε μας νοιάζει. Ολόκληρος ωκεανός από κάτω μας, σπαρμένος με πολύχρωμα φωτάκια. Στο βάθος, μια μεγάλη επιγραφή, που και πάλι δεν ξεχώριζα τι λέει. Εσύ κι εγώ, προστατευμένοι, στην αγκαλιά ενός στοργικού βράχου. Και πίσω μας, μόνο σκοτάδι. Δανεισμένο από κάποια κόλαση˙ ποιος ξέρει;

Σιωπή. Σκέτη σιωπή, χωρίς το βάρος της. Λίγοι ψίθυροι μονάχα. Σσσσς, μη φωνάζεις. Μη μιλάς. Τα δάχτυλά μου πάνω στα χείλη σου. Ηρεμία. Τα πόδια μας στην ευθεία. Τα σώματά μας, άδεια πανωφόρια παρατημένα. Ακινησία. Τα βλέφαρά σου κατεβασμένα. Κι οι ψυχές μας ξεκλείδωτες. Ελεύθερες να ενωθούν όπως εκείνες θέλουν.





Έζησα τελικά την ευτυχία;
Και γιατί δεν πέθανα μετά;

Υποσχέσου μου…
Κάποτε, να πάρουμε πίσω αυτό που αφήσαμε
πίσω από ‘κείνον τον βράχο.