νυχτερινή έμπνευση


…Εγώ τη νύχτα γράφω.
Όταν όμως κατά τις 5:15 έρχεται ένα αηδόνι στην αυλή μου,
σταματάω και το ακούω... (Λίνα)




Αν περιμένεις
την αυγή
κάποιο τραγούδι
θα σού βγει

Θα σ' τ' ακουμπήσει
στο χέρι
το τελευταίο
αστέρι





ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ ΒΑΡΚΙΤΖΗ ΛΙΝΤΑ
(ΛΑΔΙ ΣΕ ΜΟΥΣΑΜΑ, 1974)
 

Η φύση ως δημιουργός της ζωής


ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ του
Πρώτου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Φράσης της Διασπορικής Λογοτεχνικής Στοάς.


Την πρώτη θέση κερδίζει η κυρία Ανδρομάχη Διαμαντοπούλου,
με 4 ψήφους, για τη φράση της:

Κάθε χρόνο όλο και πιο πολύ ζηλεύω… την Άνοιξη.


Τη δεύτερη θέση κερδίζουν από κοινού οι συμμετέχοντες που έλαβαν 3 ψήφους για τις φράσεις τους:

Για τα δύσκολα φύλαγε στο ταγάρι λίγο ουρανό και χώμα.
Εύη Τανούδη

Κάθε τόσο νυχτώνει για να ζήσουν κι αλλού.
Δημήτρης Αναγνωστόπουλος

Γεννάει η φύση απ’ το μηδέν, μα στο άπειρο καλπάζει.
Γιώργος Μαρινάκης



Πέρα από την παραπάνω φράση μου που έλαβε 3 ψήφους,
συμμετείχα επίσης με τις εξής δύο φράσεις:

Μες απ’ τους επιδέσμους του, ανασαίνει ζωή ο φοίνικας.
(Ήταν μεταξύ των τριάντα φράσεων που έλαβαν μία ψήφο.)

Στην εποχή μας, τα ονόματα γελούν, Αμάρανθε!


ίδιοι



Είναι σαν την αναπνοή. Ένα μωρό γεννιέται και ξέρει από τη φύση του πώς να αναπνέει σωστά. Από την πρώτη εκείνη βαθιά και βίαιη εισχώρηση αέρα στους ανεξοικείωτους βρεφικούς πνεύμονες. Εκείνη που ξυπνάει και το πρώτο κλάμα. Έπειτα, για καιρό το ανθρωπάκι πάλλεται ολόκληρο, φουσκώνει και ξεφουσκώνει πλημμυρίζοντας με θρεπτικό οξυγόνο τον εγκέφαλό του. Βλέπεις την κοιλίτσα του να γυμνάζεται. Φυσικά. Και το ανθρωπάκι κολυμπάει σε μια ατμόσφαιρα αέρος όπως είναι φτιαγμένο από τη φύση του να κάνει.

Ύστερα, με τον καιρό και καθώς μεγαλώνει, εγκαταλείπει περιέργως αρκετές φυσικές του συνήθειες και δυνατότητες. Σταδιακά και μάλλον ραγδαίως, ακόμη και η διαδικασία της αναπνοής δυσχεραίνεται. Συντομεύεται. Οι αναπνοές γίνονται κλεφτές. Κανείς μας δεν κατάλαβε ποτέ από ποιον κλέβει τις αναπνοές του˙ το κάνει όμως ενοχικά, και όχι αβίαστα. Σταδιακά και μάλλον ραγδαίως, το σώμα γεμίζει νευρώσεις. Ένταση στους ώμους, συσπάσεις στους μυς τού προσώπου, αστάθεια στη φωνή. Μία φωνή που δε βγαίνει γεμάτη στο ξεφούσκωμα μια πνοής. Μία φωνή που δεν πρεσβεύει την ολότητά μας. Δε φέρει όλα μας τα χρώματα. Σταδιακά και μάλλον ραγδαίως, όλα εκλογικεύονται. Μπαίνουν στη ζωή μας οι προβληματισμοί και η ζωή των άλλων.

Η περίοδος τής εφηβείας κρύβει ίσως μια τελευταία αναλαμπή διαύγειας. Σαν τις αλκυονίδες που παρεμβάλλονται σε καιρό ταραχώδη. Είναι τότε που ο νέος αισθάνεται να κατέχει πλήρως τα όπλα του. Νιώθει ασφαλής στον κόσμο του. Για ένα μικρό διάστημα, έχει όλα όσα τού χρειάζονται, και άλλα δε θέλει. Αδιαφορεί για την εικόνα που ο καθένας σχηματίζει για εκείνον. Κι αυτό, γιατί η δική του εσωτερική εικόνα ξέρει να επιβάλλεται σε όλες τις εξωτερικές: εντυπώσεις, γνώμες, ιδέες των άλλων.




Οι παγίδες είναι στημένες εκεί έξω. Τις στήνουν ακούσια όσοι έχουν πέσει πρώτοι μέσα. Ο κόσμος δεν είναι από τη φύση του κακός. Εξοικειώνεται στο κακό όπως εξοικειώνεται στο να κλέβει τις αναπνοές του. Τού αξίζει το καλό, αλλά όσο περιπλανάται, παραπλανάται κιόλας. Έτσι κι ο νέος άνθρωπος. Σταδιακά και μάλλον ραγδαίως, γνωρίζει ανθρώπους. Πολλούς ανθρώπους. Διαφορετικούς ανθρώπους. Διαφορετικούς μεταξύ τους, αλλά και διαφορετικούς ως προς εκείνον. Το διαφορετικό τον συνεπαίρνει. Δεν το είχε σκεφτεί. Το γεύεται εν αφθονία. Και ύστερα αναρωτιέται αν έτσι έπρεπε να είναι πάντα. Αν κάτι είχε χάσει που δεν το είχε καν φανταστεί προηγουμένως.

Όμως, ευτυχώς.
Ευτυχώς που ανάμεσα στους διαφορετικούς παρεισφρέουν ενίοτε και οι άλλοι… οι ίδιοι (με ή χωρίς τη συνίζηση)…

Είναι τα άτομα εκείνα που αναγνωρίζεις από παλιά, χωρίς να τα έχεις γνωρίσει ποτέ πριν. Τα αναγνωρίζεις γιατί σού θυμίζουν πράγματα από τη χαμένη σου εφηβική νηνεμία. Στην αρχή βεβαίως τα φοβάσαι λίγο. Όσο φοβάσαι το βάθος σου. Θέλει επανεκπαίδευση το να είσαι πάλι εσύ˙ όπως και ο τρόπος που αναπνέεις άλλωστε.

Τα άτομα αυτά θα έρθουν για να σού θυμίσουν κάτι θεμελιώδες:

Δε χάνεις ποτέ κάτι
που δεν είχες ποτέ πραγματικά επιθυμήσει να έχεις.


Θεέ μου, μερικές φορές νομίζω πως ουσιαστικά υπάρχεις.
Κι είναι εκείνες τις φορές που συναντώ στη ζωή μου ανθρώπους που δεν κλέβουν την αναπνοή τους. Που ξέρουν ότι την αξίζουν. Που δεν τρέχουν πίσω από τίποτα. Που δε λαχανιάζουν χωρίς λόγο.

Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που σαν απεσταλμένους σου, ακόμη μού συστήνεις ανθρώπους ίδιους (με ή χωρίς τη συνίζηση)…


(+) τεστοστερόνη


Αν περάσεις από τον έρωτα στο σεξ,
κι ύστερα από το σεξ στην εκσπερμάτιση...


...τότε γάμησέ τα!


Τι έχω στο μυαλό μου
(Στίχοι / Μουσική / Ερμηνεία: Συμεών Τσακίρης)
από την παράσταση 2 τού Δημήτρη Παπαϊωάννου.

οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε


Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι;


...εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ.


Γιάννης Ρίτσος, Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ
Μετάφραση στα γαλλικά: Gérard Pierrat

Η


αν δεν αποδεχτεΙς την Ηττα


τΟτε δεν Εχασες ακΟμα



ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ ΣΤΕΛΛΑ
(ΛΑΔΙ ΣΕ ΜΟΥΣΑΜΑ, 1978)

Η λευτερίαν όπου εκάμανε...



Σαν έφυγα από τους Κολοκοτρωναίους, η νέα Διοίκηση διάταξε τον Νοταρά τον Γιάννη να μας πλερώση. Πάγω μίαν ημέρα εις το κονάκι του, τον βρίσκω και τυραγνούσε έναν πολίτη, τέτοιον τυραγνισμόν δεν τον ξέραν να του κάμουν μήτε οι Κατζαντωναίοι οπού ’ταν λησταί. Δεμένος ο πολίτης, κεφάλι κι’ ο κώλος ένα, και του γύρευαν χρήματα. Τότε σιχάθηκα όλως διόλου το Ρωμαίικο, ότι μάθαμε όλοι την ληστείαν γενικώς. Του μίλησα αυτεινού του ευγενή ότι δεν είναι καλά τα τοιούτα: «Ότι όταν βλέπουν εσάς οπού κάνετε τοιούτα οι άλλοι, οι μικροί, θα φάνε ζωντανούς ανθρώπους». Σας λέγω ως τίμιος άνθρωπος, είχα ως τότε μεγάλο σέβας και ’σ αυτούς και τους σιχάθηκα να μην τους βλέπω, κι’ αναθεμάτισα την λευτερίαν, οπού θα κάμωμε μ’ αυτούς όλους. Τότε απολπίστηκα και γύρεψα να φύγω δια έξω, με βάσταξαν κ’ έμεινα.
Απομνημονεύματα τού Στρατηγού Μακρυγιάννη
(Βιβλίο πρώτο, Κεφάλαιο έκτο)
Λιθογραφία τού Karl Krazeisen (1794-1878)

παραπάνω


Η ζωή μας είναι τόσο ασήμαντη
που κάθε τόσο πρέπει να κατευνάζουμε
με ηλίθια ρητά μεγάλων σοφών και ποιητών...

















 
...την ανάγκη μας για κάτι παραπάνω.





περιθώριο


Πάντα τα είχανε καλά οι ποιητές με τις πουτάνες.
Μοιράζονται το ίδιο περιθώριο.


Εξίσου μυστικές οι απολαύσεις που προσφέρουν...