Η νύχτα που έχει μόλις ξεκινήσει

Στον Patrice Chéreau (1944-2013)

Άγνωστο μέρος. Πρώτη φορά. den thelo na ksero polla gia sena. me ftiaxnei to agnosto. Μια γειτονιά στα γκρίζα, ύστερα από βροχή. Κτίρια ψηλά και κρύα. Προσόψεις που στάζουν σκουριά. ase me na s’anakalypso. ela tora. opos eisai. Απόγευμα θολό. Καμένο ξύλο στον αέρα. Και μερικές χωμάτινες ανάσες από τα παρτέρια του δρόμου. Η άσφαλτος νοτισμένη. Ζωντανή σχεδόν. Μικροσκοπικά λαμπυρίσματα πλάι στο κάθε βήμα. Περπάτημα γοργό. Τα χέρια στις τσέπες. Το κασκόλ περασμένο στον λαιμό χαλαρά. ston arithmo 31. to koudouni xoris onoma. Η πόρτα μεταλλική και σκονισμένη. Ένα σκάσιμο στο πεζοδρόμιο εκεί μπροστά, κι ένα λουλουδάκι ανάμεσα, λασπωμένο. Κουδούνισμα υπόκωφο. Βήματα αργόσυρτα από την άλλη πλευρά της πόρτας, όλο και πιο κοντινά. Τρίξιμο της πόρτας και ένα χέρι μέσα απ’ τα σκοτάδια. Ένας μικρός διάδρομος στα τυφλά, κι ακόμα μία πόρτα. Ξύλινη, παλιού διαμερίσματος, φθαρμένη. Μη μιλήσεις. Μη μου το χαλάσεις. Τα ρούχα αμέσως, ένα-ένα όλα στο πάτωμα, εκεί, πίσω από την κλεισμένη πόρτα. Και το πρόσωπο ξαφνικά κολλημένο πάνω στην πόρτα. Με μόνη θέα τις κερωμένες επιφάνειες ενός σερβάν, κάτω από το κιτρινωπό φως ενός πορτατίφ κάπου στο βάθος. Το χέρι εκείνο, τώρα φερμένο στο στόμα. Χέρι ευγενικό. Μυρωδιά από βερνίκι παπουτσιών και after-shave. Χέρι για φίλημα ή για δάγκωμα. Το άλλο χέρι, από πίσω. Βυθισμένο στο εσώρουχο. Τώρα θα σε μάθω εγώ. Ψιθυριστά και αδιαπραγμάτευτα. Μια ζώνη που λύνεται. Ένα φερμουάρ που κατεβαίνει. Άχνες κοφτές πάνω στην ξύλινη πόρτα. Γονάτισμα αργό ως το μωσαϊκό, πάνω στο σωριασμένο παλτό. Κουνήσου κι εσύ λιγάκι να σε νιώσω. Έτσι... Έτσι μπράβο. Άχνες κοφτές που γίνονται όλο και πιο γρήγορες. Ώσπου να γυρίσουν τα μάτια. Θάμπωμα.

Δέκα λεπτά μετά, μια αναπνοή, μες στο σκοτάδι, χωρίς λόγια, χωρίς αναγνωρίσεις, ανέβασμα του εσώρουχου, του παντελονιού, του κορμού και πάλι έξω απ’ την πόρτα, στον σκοτεινό διάδρομο, με το τσαλακωμένο παλτό να μπαίνει μανίκι το μανίκι και το κασκόλ να δένεται και πάλι γύρω από τον ήδη ζεσταμένο λαιμό. Το τρίξιμο της μεταλλικής πόρτας που ανοίγει. Και βγάζει σε μια πόλη που μυρίζει σήψη σαλιγκαριών. Η νύχτα που έχει μόλις ξεκινήσει. Τα πρώτα φώτα. Ο κόσμος στον δρόμο. Η ίδια ραγισματιά στο πεζοδρόμιο. Και το ίδιο λουλουδάκι ανάμεσα. Ποδοπατημένο. Κι ένα ζευγαράκι νεαρών που πέρασε, άφησε πίσω του το ανδρόγυνο άρωμά του, και ανεβαίνει τώρα αγκαλιασμένο την ανηφόρα του προς το φεγγάρι.

Όπως δημοσιεύθηκε στο

τεύχος 51 (σελ. 7) του περιοδικού ΛΥΚΟS.
Photo credits

Μια παύση

Να ‘ξερες πόσες φορές το έχω ευχηθεί… Μια παύση! Να πάρουμε μια ανάσα και συνεχίζουμε πάλι μετά. Όμως, όχι. Εκεί! Το σύμπαν ακούραστο. Και δώσ’ του, τρέχει ολοένα και πιο γρήγορα από αιώνα σε αιώνα. Μόνο μπροστά πηγαίνει. Κι αν κουραστείς εσύ, μικρέ άνθρωπε δρομέα, σε προσπερνάει κι ούτε που να κοιτάξει. Να πάρεις φόρα πρέπει, και να δένεις σφιχτά τις νίκες σου τη μία πάνω στην άλλη. Με υπομονή και μέθοδο. Παρά τα ξεφυσήματα. Να μετράς τις αναπνοές σου, λέει, να σε βγάλει ως το τέλος· ως την επόμενη αρχή σου, που περιμένει αγέννητη να της παραδώσεις αυτό το ακατανόητο νήμα της Συνέχειας.

Μια παύση όμως, βρε παιδιά! Σταθείτε λίγο. Δεν έγινε δα και κάτι. Ας κάνουμε ένα διάλειμμα. Για όσο χρειαστεί. Ίσα να προλάβει να φυτρώσει το νέο χορτάρι. Να μάθουν τα πουλιά να παίζουν καινούργια κελαηδίσματα. Να αλλάξει ο ήλιος κάποιες καμένες του λυχνίες. Να ανανεώσει και η θάλασσα τα γέρικά της τα νερά. Από τους κύκλους της ζωής κι από το γύρω-γύρω δείτε πώς την ξεφτίσαμε την μπορντούρα της Γης.

Και να τα βάλουμε όλα κάτω να τα σκεφτούμε: Ποιος μας έδωσε το «Πάμε!»; Ποιος ήταν εκείνος ο πρώτος που μας έριξε στην τρεχάλα; Τρέχουνε άραγε και άλλοι παραδίπλα; Και ποιο μπορεί να ‘ναι το έπαθλο για τον μεγάλο Τερματισμό;

Μια παύση λοιπόν.

Κι ας μη γελιόμαστε: Αν δεν ξέρουμε για ποιον τρέχουμε, οι αποφάσεις είναι όλες δικές μας. Όπου κι αν τρέχει μόνο του το σύμπαν.

Όπως δημοσιεύθηκε στο

τεύχος 47 (σελ. 6) του περιοδικού ΛΥΚΟS.
Photo credits

συνδιαλλαγή

για λίγη ψεύτικη τρυφερότητα

             τ’ αληθινό κορμί μου

Photo credits

σωστά

κι εσύ

να δεις που θα μ’ ερωτευτείς

αφού θα σου ‘χω μάθει εγώ

σωστά να μ’ αποφεύγεις

Photo credits

φαντασιώσεις

λίγοι ξέρουν     πολλοί φαντάζονται

κι αυτό το λέμε    σκοτεινή γοητεία

μην τους το χαλάς

Photo credits

ΜΟΝΟς

νοσταλγώ την εποχή που ήθελα  μόνο  εσένα

και δε με ήθελες  μόνο  εσύ

Photo credits: Akın Çetin

(σημειώσεις από ένα τραγούδι που δε θα γράψω)

Αθήνα

Δευτέρα, 1 Ιουλίου 2013

Εδώ πέρα, όλα τα ίδια.

Πώς θες να τα περνώ;

Κάποιος ψάχνει στα σκουπίδια…

Άλλος πέφτει στο κενό…

Αυτά είν’ εμένα που με πνίγουν·

όχι οι λογαριασμοί που λήγουν.

Photo credits

Τα ζώα.

Κάποτε, θα δούμε τα ζώα ν’ αυτοκτονούν μαζικά.

Κι ίσως τότε μόνο καταλάβουμε.

Photo credits

Άκου επιτέλους, Ανθρωπάκο!

Η ζωή σου θα γίνει ωραία και ασφαλής όταν η ζωντάνια σημαίνει για ‘σένα περισσότερα απ’ τη σιγουριά· η αγάπη περισσότερα απ’ το χρήμα· η ελευθερία σου περισσότερα απ’ τη γραμμή του κόμματος ή την κοινή γνώμη· όταν η ψυχική διάθεση του Μπετόβεν ή του Μπαχ γίνει ψυχική διάθεση του εαυτού σου (την έχεις μέσα σου αυτή τη διάθεση, Ανθρωπάκο, θαμμένη βαθιά σε μια γωνιά της ψυχής σου)· όταν οι σκέψεις σου είναι σε αρμονία, και όχι σε διάσταση, με τα αισθήματά σου· όταν θα είσαι σε θέση να καταλαβαίνεις νωρίς τα προτερήματά σου και να αναγνωρίζεις έγκαιρα τα γηρατειά σου· όταν θα κάνεις πρότυπο της ζωής σου τις σκέψεις των μεγάλων ανθρώπων και όχι τα εγκλήματα των μεγάλων πολεμιστών· όταν οι δάσκαλοι των παιδιών σου πληρώνονται καλύτερα απ’ τους πολιτικούς· όταν θα έχεις μεγαλύτερη εκτίμηση για τον έρωτα μεταξύ άντρα και γυναίκας και λιγότερο για την άδεια γάμου· όταν θ’ αναγνωρίζεις τα σφάλματά σου έγκαιρα, κι όχι πολύ αργά όπως σήμερα· όταν θα ανυψώνεσαι ακούγοντας την αλήθεια και θα νιώθεις τρόμο για τις τυπικότητες· […]

Απόσπασμα από το βιβλίο

«Rede an den kleinen Mann»

του Wilhelm Reich (1945).

(«Άκου, Ανθρωπάκο!»,

Μτφ.: Δέσποινα Ι. Παπαδημητρίου,

εκδ. Αποσπερίτης, 1983)

Photo credits

Χρυσή Αυγή.

Υπάρχει και μια Ασημένια Αυγή.

Και μια Χάλκινη.

Που ακολουθούν.

Αυτές, να τις φοβάστε περισσότερο.

Γιατί δεν είναι Δεξιά ή Αριστερά.

Είναι Μέσα.

Photo credits

Μεθοδικά.

Έτσι μεθοδικά, τους χάνεις έναν-έναν.

Έτσι λίγο-λίγο και με υπομονή,

σου φεύγουν απ’ τη ζωή σου.

Για να ‘ρθουν οι άλλοι.

Οι πιο θαρραλέοι.

Οι πιο αληθινοί.

Photo credits

Το χαρτάκι.

Κρατάω πάντα επάνω μου ένα χαρτάκι με τη φράση:

«Όλα ήταν ένα κόλπο.»

Γιατί κάποτε θα τη χρειαστώ κι εγώ, μια απαλλαγή.

Photo credits

Εξουσία.

Ο έρωτας σε κάνει να χαμογελάς.





Μόνο και μόνο επειδή

σου δίνει εξουσία πάνω σε κάποιον.

Photo credits

κοπριά

τώρα με είδες γιατί τώρα με κοίταξες

στη σκιά σου φύτρωνα, τόσον καιρό

αλλά βέβαια εσύ δεν ξέρεις πόση κοπριά έφαγα για ν’ ανθίσω έτσι

Photo credits

Ρόλος

- Ρόλος;


- Κυματοθραύστη.

Απορροφώ νυχτερινές φουρτούνες.
Και το πρωί, στον ήλιο, λαμπυρίζω.

Photo credits

Σπέρμα. (#2)

Θεέ μου, πόσο σπέρμα ξοδεύεις

για να μη νιώθουμε μόνοι!

Photo credits

Αποχαιρετισμοί.

Μισώ τους αποχαιρετισμούς.

Μόλις γνωρίζομαι με κάποιον,

αποχαιρετιζόμαστε προκαταβολικά.

Έτσι, στο τέλος,

μένει να πούμε μόνο ένα «γεια».

Photo credits

Δε θα σε σκέφτομαι.

Κάποτε, θα κάνουμε έρωτα και με τα κορμιά μας.

Θα πηδηχτούμε unplugged.

Σκέτο θυμικό.

Χωρίς λογισμικό ανάμεσά μας.

Χωρίς κανέναν προγραμματισμό.

Θα σπάσω τους κώδικες της ευαισθησίας σου.

Θα σκληρύνω μαζί σου.

Και θα συνδεθούμε live.

Θα σ’ έχω σ’ όλες τις διαστάσεις σου.

Με σάλια, τρίχες και ιδρώτα.

Δε θα σε σκέφτομαι.

  

Δε θα μετρώ τα pixels στη ματιά σου.

Και τα caps lock σου, επιτέλους θα τ’ ακούω.

Θα σε δω να κοκκινίζεις και να θερμαίνεσαι.

Θα σε πιάνω και θα σ’ αφήνω.

Θα σε κρατώ.

Θα φοβάσαι το αίμα μου κι εγώ το δικό σου.

Photo credits

Τελευταίες αισθήσεις

Εντάξει, έχω βολευτεί καλά. Τα πόδια μου είναι ίσια κάτω απ’ την κουβέρτα. Δεν είναι τίποτα˙ σε λίγο θα κοιμάμαι. Θα παίξω για λίγο με το σωληνάκι μου κι ούτε που θα το καταλάβω. Καλύτερα να συγκεντρωθώ στον ήχο του μόνιτορ. Μπιπ – μπιπ – μπιπ… Πόσα μπιπ έχω μετρήσει ως τώρα; Θ’ απασχολήσω τα χέρια μου μ’ αυτή τη… βελόνα; Τι δουλειά έχει στα χέρια μου αυτή η βελόνα πλεξίματος; Να δεις, από το φάρμακο θα ‘ναι. Θα την κρατήσω στο στήθος, οριζόντια… Νά, έτσι. Νικημένος αρσιβαρίστας. Τι κάνω, μωρέ; Ανοησίες της τελευταίας ώρας. Στάσου, σα να μουδιάζει το χέρι μου σιγά-σιγά. Πρέπει να βρω καλύτερη στάση γρήγορα, πριν σκοτεινιάσει το μυαλό μου. Κάτι να δείχνει ευγνωμοσύνη, ας πούμε. Τ’ αριστερό χέρι κολλημένο στον κορμό, και η δεξιά παλάμη μαλακά πάνω στο μέρος της καρδιάς. Χριστέ μου, πόσα μπιπ να ‘χω ακόμα;...

Είναι κανείς εδώ;

Νοσοκόμα!

Ένας γιατρός! Βοήθεια!

Χρειάζομαι κάποιον!

Η πόρτα ευθεία μπροστά ανοίγει απότομα-αργά. Το δωμάτιο φωτίζεται έντονα από το κίτρινο φως του διαδρόμου. Μια παχουλή νοσοκόμα, ντυμένη στα γαλάζια, τρέχει μέσα με αργούς ρυθμούς. Έρχεται αριστερά μου να ελέγξει το σακουλάκι μου. Από πίσω της, ο αναισθησιολόγος. Φτάνει με μεγάλες κινήσεις σε διπλό χρόνο. Μεγαλόσωμος και σχεδόν φαλακρός. Το μέτωπό του γυαλίζει. Δείχνει ανήσυχος που με βλέπει ακόμα ξύπνιο και ζωηρό.

Πού είναι οι γονείς μου; Πού είναι οι φίλοι μου; Γιατί μ’ αφήνετε να πεθάνω μόνος μου; Δεν μπορεί να μην υπάρχει θεραπεία! Τι έχω, τέλος πάντων;

– Οι καρποί σου αγκαλιάζουν τους τάφους σου.

Κάντε κάτι να με σώσετε. Δώστε μου κάποιο αντίδοτο. Άλλαξα γνώμη. Ας πεθάνω ξαφνικά, κάπου ανάμεσα στον κόσμο. Δε γίνεται;

– Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να διπλασιάσω τη δόση. Θα τελειώσεις πιο γρήγορα.

Φωνάξτε γρήγορα τους δικούς μου να με προλάβουν. Μην πεθάνω μόνος μου.

Αναισθησιολόγος και νοσοκόμα εξαφανίζονται. Μόνος και πάλι. Από τον διάδρομο αρχίζει ν’ ακούγεται μια ακαθόριστη μουσική. Η πόρτα ανοίγει ξανά και μπαίνει μέσα ένας άγνωστος νεαρός μ’ ένα ραδιοφωνάκι στο χέρι. Έρχεται και κάθεται στο κρεβάτι, πλάι στον δεξιό μου ώμο.

– Τι γίνεται, φίλε μου; Ήρθαμε να σου κάνουμε λίγη παρέα.

Είναι άλλος ένας μαζί του. Πιο κοντός. Εκείνος δεν πολυπλησιάζει. Στέκεται κοντά στην πόρτα.

Σας παρακαλώ, φύγετε. Γρήγορα.

– Πώς είσαι;

Καλά είμαι, αλλά φύγετε αμέσως!

Πώς λες σε δυο ανυποψίαστους ανθρώπους ότι θα σβήσεις από στιγμή σε στιγμή μπροστά στα μάτια τους; Κι αυτή η χαρά τους, αυτό το χαμόγελο μού δίνει στα νεύρα! Αυτή η φιλικότητα από το πουθενά. Κι αυτή η χαρούμενη μουσική που παίζει ασταμάτητα, σα να μη συμβαίνει τίποτα…

Πού είναι οι δικοί μου φίλοι; Όλοι στις δουλειές τους; Οι γονείς μου, γιατί περιμένουν στην καφετέρια του νοσοκομείου;

Κι εγώ γιατί πεθαίνω

όταν έχω ακόμη τόσους χαμογελαστούς ανθρώπους

να γνωρίσω;

Μια αλλιώτικη πίκρα στο στόμα,

ένα ανεξήγητο δάκρυ κάτω απ’ τα μάτια

και μια περίεργη,

ξένη ζεστασιά στις παλάμες.

Photo credits

Μιαν ημέρα…

Μιαν ημέρα, εν να στραφείς.

Εν να ‘σιεις ήλιον στην καρκιάν

τζιαι τη βροσιήν στα μάθκια.

Εσύ, πουλλίν που τζηλαδείς

ακόμα μες στ’ αγκάθκια.

Μιαν ημέρα, εν να στραφείς…

«Μπορεί» εν έσιει. Μήτε «Αν».

Photo credits

Όλο μου το 2012 σε 99 Facebook statūs και Tweets...

14 Ιανουαρίου

Τα πράγματα δε μένουν στάσιμα. Πάνε από μόνα τους πίσω για να νομίζεις εσύ ότι πήγες μπροστά.

16 Ιανουαρίου

Το μεγαλύτερο κακό της κρίσης είναι ότι συνηθίζεται.

17 Ιανουαρίου

Τα "guilty pleasures" είναι η κλασική παιδεία κάθε συμπλεγματικού.

26 Ιανουαρίου

Όταν δεν έχεις τίποτα να πεις, πρέπει να το λες.

31 Ιανουαρίου

Θυμάσαι το 1998, που μπαίναμε στο Metropolis, κι ό,τι πιάναμε στα χέρια μας δεν το αφήναμε για μήνες;

03 Φεβρουαρίου

μαθητική ταυτότητα -> φοιτητικό πάσο -> κάρτα ανεργίας

12 Φεβρουαρίου

Αντίο, Whitney...

Είναι σα να έχουμε εμπιστευτεί βιαστικά το κλειδί ορισμένων στιγμών μας σε κάποια άτομα που ήταν εκεί όταν τις ζούσαμε. Κι εκείνα το φυλάνε για χρόνια και χρόνια, ενώ εμείς ζούμε καινούργιες στιγμές. Ώσπου μια μέρα, ξαφνικά, θυμόμαστε το κλειδί. Και τα άτομα εκείνα δεν είναι πια εκεί που τα αφήσαμε, για να το πάρουμε πίσω. Έφυγαν πρώτα, φορτωμένα με τις κλειδωμένες μας στιγμές.

13 Φεβρουαρίου

Κι όλα αυτά, γιατί πιστέψαμε σε σκαλωσιές.

17 Μαρτίου

Σύντομα, θα μιλάμε με τα λόγια των παππούδων μας.

27 Μαρτίου

φοβάμαι πολύ ή πιστεύω λίγο ;

01 Απριλίου

Κόσμε, φτιαχτήκαμε για να γλιτώνουμε ο ένας τον άλλον.

03 Απριλίου

Αδυνατώ να με ορίσω σε οποιοδήποτε επίπεδο. Κι αυτό με κάνει ή πολύ ανώριμο ακόμα, ή πολύ ώριμο επιτέλους.

04 Απριλίου

Αν θες ο γιος σου να βγει γερός, ρούφα τη σούπα σου μαζί με την κατσαρίδα.

08 Απριλίου

Άμα ο άνθρωπος είναι ολιγαρκής, γρήγορα γίνεται blasé.

24 Απριλίου

Προεκλογικός αγώνας. Ότι δηλαδή, τόσον καιρό, οι εδώ, οι εκεί, και οι παραπέρα, έχουνε λύσεις, και τις φυλάνε για την 6η Μαΐου και μετά… Φευ!

27 Απριλίου

Να ‘μαστε καλά˙ να μεγαλώνουμε, να κάμπτουμε αντιστάσεις.

02 Μαΐου

Από τότε που ‘γινες θνητός, Με αμφισβητείς συνέχεια.

07 Μαΐου

Εγώ κι Εσύ μάς κάνει Εμείς. Κι αυτό το Εμείς, τώρα θα το ‘χουνε Εκείνοι.

10 Μαΐου

Πρώτα, είχαμε τους δημοκράτες και τους φασίστες. Τώρα, έχουμε και τους "αντιφασίστες" (αντιφρονούντες φασίστες δηλαδή).

19 Ιουνίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, με αυτές τις δυο κουβέντες μου, ίσως απόψε να άλλαξα τη ζωή εκείνου του παιδιού που γνώρισα στο μετρό. Να θυμάμαι να είμαι περήφανος γι’ αυτό.

25 Ιουνίου

Τώρα νυχτώνει πιο αργά. Σα να μας δίνει ακόμα μία ευκαιρία.

28 Ιουνίου

Μου δώσανε ρούχο, και ψάχνω να βρω σώμα. Αντικανονικό.

04 Ιουλίου

τελικά, τι μας σώνει

και δε μένουμε μόνοι;

05 Ιουλίου

Βαρέθηκα... (Είπαμε, κάνω πάντα το πιο εύκολο.)

08 Ιουλίου

Πάντα ἐπὶ ματαίω ἐποίησας. Ἄραξε τώρα.

14 Ιουλίου

Το "Imagine", ο Lennon δεν το ‘γραψε για να το ακούμε και να λέμε: «Τι ωραίο τραγούδι!»...

27 Ιουλίου

«Τα πάντα rient» είναι το πιο όμορφο λογοπαίγνιο που έχω διαβάσει ποτέ.

28 Ιουλίου

Από σύμπτωση είμαστε Έλληνες.

30 Ιουλίου

Όταν διαλέγεις τον τσοπάνη σου, έχε το νου σου γιατί κι εκείνος διαλέγει τα τσοπανόσκυλά του.

31 Ιουλίου

Τρομερό ημερολόγιο αυτό το #TimeLine: Σου θυμίζει πότε τα ‘φτιαξες με ποιον και πόσα τραγούδια κράτησε η σχέση σας...

01 Αυγούστου

Μπορεί… (ό,τι μπορεί, τέλος πάντων), όμως είναι ακόμα καλοκαίρι!

02 Αυγούστου

Michel Berger (28 Νοεμβρίου 1947 – 02 Αυγούστου 1992)

03 Αυγούστου

Άδειοι δρόμοι, άδειο Facebook, άδειο Twitter... Πού πήγαν τόσοι πολλοί άνθρωποι ξαφνικά;

03 Αυγούστου

κι όπως όταν βλέπεις έναν άντρα πεσμένο στην άσφαλτο, και του δίνεις μια τζούρα απ’ το τσιγάρο σου

08 Αυγούστου

Το concept του Χρόνου είναι οικουμενικό. Το concept της Αγάπης, όμως; (Τι ώρα λέει η καρδιά σου;)

08 Αυγούστου

Κι ήρθε κι αυτό το Twitter κι αντικατέστησε τα μηνύματα σε μπουκάλι. Γιατί πόση ξεβρασμένη μοναξιά ν’ αντέξει τούτος ο πλανήτης;

09 Αυγούστου

Πρώτα βγαίνεις από το σπίτι, μετά βγαίνεις από την πόλη, μετά βγαίνεις από τη χώρα, και μετά πάλι δεν έχεις πού να πας.

11 Αυγούστου

Θέλω να τρέξω όλου του κόσμου τα ημερολόγια...

12 Αυγούστου

φαντασία (η) ουσ. [fandasía]: η μνήμη του ανικανοποίητου.

13 Αυγούστου

Like, like, είσαι εδώ;

15 Αυγούστου

Να μας έχουμε εμείς καλά, κι αφήστε τους Θεούς και τις Παναγίες!

23 Αυγούστου

Το ‘δα στα ξεραμένα γαϊδουράγκαθα… Το καλοκαίρι πέρασε από ‘δώ.

25 Αυγούστου

Έλα να πάμε σ’ ένα network, follower να μην υπάρχει…

26 Αυγούστου

Πάνε χρόνια, θα μου πεις,

μα μήπως έμαθε κανείς

άμα βρεθήκαν’ τελικά

η Μαρία με τον Τάκη

στο τσίγκινό τους το καφενεδάκι;

28 Αυγούστου

Διακοπές… Του χρόνου, πρώτα ο Θεός να ‘μαστε νεκροί, θα γυρίσουμε την υδρόγειο κι όπου πέσει το δάχτυλο.

30 Αυγούστου

Μεγαλώσαμε πια… Τι να ντραπούμε;

Κι αν ντρέπεσαι, δεν είναι γι’ αυτό που βλέπεις, αλλά γι’ αυτά που φαντάζεσαι.

30 Αυγούστου

Άλλος φωτισμός, άλλοι χαρακτήρες. (Μην τα λέμε μόνο νύχτα...)

31 Αυγούστου

Δεν πειράζει… Τουλάχιστον, σ’ εσένα έχω πει τις πιο ωραίες μου καληνύχτες.

13 Σεπτεμβρίου

Τ’ είν’ αυτ’ η σιωπή που έχω πάθει;

14 Σεπτεμβρίου

Είναι κάποιες συζητήσεις που δε γίνεται να κλείσουν χωρίς αγκαλιά.

17 Σεπτεμβρίου

Τι αβέβαιη εποχή! Τα τζιτζίκια τραγουδούν ακόμα.

18 Σεπτεμβρίου

Τι ωραία μέρα εκεί έξω! Αν τύχει και πεθάνω σήμερα, να ξέρετε ότι θα ‘χω φύγει ευτυχισμένος.

20 Σεπτεμβρίου

Σήμερα απεργούν τα μέσα. Και τα έξω. Έχω γενέθλια.

02 Οκτωβρίου

Η ίδια ναυτία κι όταν παύεις να κουνιέσαι.

02 Οκτωβρίου

Οι έξυπνοι κρατούν λύσεις. Οι ευαίσθητοι, το νόημα της ζωής.

03 Οκτωβρίου

Εντάξει. Αν διαλέγεις να κάνεις τον δικηγόρο του Διαβόλου, θα κάνω κι εγώ τον ψυχολόγο του.

04 Οκτωβρίου

Εντάξει, δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο. Και το ‘χετε πιστέψει όλοι. Γι’ αυτό δε ζούμε.

04 Οκτωβρίου

Βλέπεις, χωρίς λεφτά οι επιθυμίες μας δεν εξαρτώνται απ’ το εδώ-και-τώρα.

05 Οκτωβρίου

Αυτός ο κόσμος είναι παλιός. Εμείς αργήσαμε να τον καταλάβουμε.

13 Οκτωβρίου

Σήκω και προχώρα. Έτσι αναδεύεται η ψυχή.

16 Οκτωβρίου

Δεν έχω τίποτα πολυτιμότερο από την αγκαλιά μου. #puritaNET

20 Οκτωβρίου

Αν η μοναξιά είναι η μόνη αλήθεια, τότε ας την κουκουλώσουμε με τα πιο ωραία ψέματα.

25 Οκτωβρίου

Βγαίνω να πάρω αέρα. Θέλεις;

27 Οκτωβρίου

τσιγάρο αυνανισμός κουβέρτα ιδρώτας πυρετός κανείς ουίσκι στόρια φέισμπουκ κανείς βραχνάδα ταβόρ χαμόγελο κανείς

σάλιο γένια τρίμματα γκαζάκι ξυραφάκι πορνό φαγούρα όνειρα ονείρωξη τασάκι

μισθός αγώνες ψίχουλα σημαία σεμεδάκι ρομαντισμός fuck buddies άπλυτα στρατός χρυσή αυγή

ανία κύπρος μακεδονία αθήνα εξάρχεια επαρχία vamos κιάμος ισπανία λίστες πίστες χατζιδάκις

βοήθεια έλεος θάνατος αντίχριστος παπάδες σταράκια ξερατό γριές πουστράκια χιπστεράδες

μνημόνιο επανάσταση χυτήριο σαπίλα πλυντήριο καρφί σταυροί ανάσταση καφρίλα

Αυτά. Να πάρει η στοργή, να πάρει!

01 Νοεμβρίου

Αγαπητό μου ημερολόγιο, εσύ το ξέρεις: κάθε μέρα θα τελειώνει αυτός ο μήνας.

07-08 Νοεμβρίου

Άντε, αφού λυσσάξατε πια, πάτε κάντε λίγη επανάσταση, αλλά να γυρίσετε νωρίς.

Πού ‘ν’ τα, να μαζευτούνε τέτοια ώρα; Μια επανάσταση είπαν θα κάνουν, και χαθήκανε τελείως. Θα κρυώσει κι η πίτσα τους…

Άντε, φτάνει τώρα, μάστε τα κι ελάτε… Αφού δε σας παίζουνε, μωρέ, οι μεγάλοι, τι επιμένετε;

10 Νοεμβρίου

Καθησυχαστικό μας Τίποτα.

13 Νοεμβρίου

Ένας θεός ξέρει μόνο. Μόνο ξέρει. Αν ένιωθε κιόλας λίγο...

13 Νοεμβρίου

Κάντε έρωτα. Όχι πια σεξ.

15 Νοεμβρίου

Κάποτε, φοβάμαι, θα πάψω να ψάχνω πού κρύβεις τα φτερά σου...

Κάποτε, φοβάμαι, θα κάψω κι εγώ τα δικά μου φτερά. Για να ‘χω μια θέση εδώ.

Κάποτε, φοβάμαι, θ’ απαρνηθώ τον Ουρανό. Γιατί όλοι σας αγαπάτε την πτήση, μα φοβάστε τα ύψη. Και πώς να σας πείσω;

Κάποτε, φοβάμαι, θα ξεχάσω την αποστολή μου. Θα γίνω σαν εσάς. Και θα πεθάνω στο χώμα.

Κάποτε, φοβάμαι, θα πάψω ακόμη και να φοβάμαι. Δε θα με νοιάζει καθόλου πια.

17 Νοεμβρίου

Πάντα κάποιος θα βρεθεί που δε θα εννοεί αυτά που νιώθει.

30 Νοεμβρίου

Καλέ μου Gustave, πού να ‘ξερες ότι μια μέρα ο κόσμος μας θα ‘ταν γεμάτος Bovary!

Κι εσύ, ρε Charles, τόσο spleen πια; Τόσο;

02 Δεκεμβρίου

Στην ανάγκη να προλάβεις τη στιγμή, σε βρίσκει η επόμενη λαχανιασμένο.

04 Δεκεμβρίου

Μην το ψάχνεις: αν μπορείς ν’ αναβάλεις την πείνα σου για αύριο, θα πει πως δεν πεινάς αρκετά.

06 Δεκεμβρίου

Πού πήγε εκείνος ο ενθουσιασμός; Το γέλιο, τα τραγούδια, οι βόλτες, τα τηλέφωνα, οι άνθρωποί μας; Ήρθε η πολιτική και μας διέλυσε…

Πολιτική της αδικίας και της διάκρισης. Της διαφθοράς και της εθελοτυφλίας… Πολιτική ασπάλακας – Ελλάδα τρύπα.

10 Δεκεμβρίου

Γερνάω. Αποφασίζω και γερνάω. Γερνάω αποφασιστικά.

14 Δεκεμβρίου

Κάτω απ’ τα ρούχα μου, είμαι γυμνός. Τελείως γυμνός.

16 Δεκεμβρίου

Μια μέρα, θα πω «Φεύγω». Ή μάλλον όχι. Δε θα πω τίποτα.

18 Δεκεμβρίου

Πόσα «Αγάπησέ με» βγήκανε «Σ’ αγαπώ» τελικά…

19 Δεκεμβρίου

Τα χρόνια που έχω χάσει, εύχομαι να τα βρήκε κάποιος άλλος και να τα κράτησε για τον εαυτό του.

20 Δεκεμβρίου

– Εσείς, πού θα κάνετε Συντέλεια αύριο;

21 Δεκεμβρίου

Οπότε, λοιπόν, μην ξεχάσετε ν’ ανανεώσετε όλα τα «ως το τέλος του κόσμου» που έχετε υποσχεθεί.

21 Δεκεμβρίου

Τυχαίνει να ‘χω απαντήσεις για οτιδήποτε δε θα με ρωτούσες ποτέ.

28 Δεκεμβρίου

Τα κλουβιά σας, να τα κρεμάτε ψηλά. Όσο να ‘ναι, τα πουλιά θέλουν να βλέπουν ουρανό.