Στη χώρα πέρα απ’ τα κύματα...



-         Η θάλασσα είναι ωραία, ο άνεμος καλός, τα θαλασσοπούλια φτιάχνουν τις φωλιές τους. Ας φύγουμε, Δάσκαλε, για τη χώρα πέρα απ’ τα κύματα.
-         Ας φύγουμε, είπε ο ηλικιωμένος ζωγράφος.






Μια βάρκα καταλάμβανε όλο το πρώτο πλάνο. Απομακρυνόταν λίγο-λίγο, αφήνοντας πίσω της ένα λεπτό αυλάκι που ξανάκλεινε πάνω στην ασάλευτη θάλασσα. Ήδη πια δεν ξεχώριζες τα πρόσωπα των δυο ανδρών που κάθονταν στην πιρόγα. Διέκρινες όμως ακόμη την κόκκινη εσάρπα τού Λινγκ, και η γενειάδα τού Βανγκ-Φο κυμάτιζε στον άνεμο.



Κάποιοι έχουν το ταλέντο να ακούν το θλιμμένο τραγούδι των φαλαινών, όταν έρχεται η ώρα.


Καταλαβαίνουν από το γρύλισμα ενός σκύλου και το σεμνό σκύψιμο τού κεφαλιού του στο χώμα.


Ακούν το μακρινό βουητό από τα νταούλια που κάνουν τη δική τους περιφορά πάνω στα υψώματα.


Δεν τούς τρομάζει το ανέκφραστο παιδί με το ποδήλατο που τούς κοιτάζει κατάματα και τούς ακολουθεί σιωπηλά ως το κατώφλι τού σπιτιού τους.



Το αυλάκι σβήστηκε από την έρημη επιφάνεια, και ο ζωγράφος Βανγκ-Φο με τον μαθητή του Λινγκ εξαφανίστηκαν για πάντα πάνω σ’ αυτή τη θάλασσα από μπλε νεφρίτη που μόλις είχε σκαρώσει ο Βανγκ-Φο.



Κάποιοι, όταν είναι έτοιμοι να βγουν, έχουν τη μαγική δύναμη να ζωγραφίσουν οι ίδιοι τη δική τους      πόρτα.






Τα αποσπάσματα είναι από τη νουβέλα Comment Wang-Fô fut sauvé
(Marguerite Yourcenar, Nouvelles Orientales, Éditions Gallimard, 1963),
σε μετάφραση δική μου.

Στο βίντεο ακούμε το Le paradis blanc
σε στίχους, μουσική και ερμηνεία τού Michel Berger.

Δεν υπάρχουν σχόλια: