Των ανθρώπων τού χθες.

Καθώς επέστρεφα στο σπίτι σήμερα το απόγευμα,

φρόντισα ν’ ανέβω σιγά-σιγά τις σκάλες.

Να μην κάνω θόρυβο.

Μην ακουστώ που φτάνω στο διαμέρισμα.

Μόλις έφτασα στο κατώφλι,

άκουσα νότες πιάνου από μέσα.

Γνωρίζω για την παρουσία τους.

Όταν φεύγω για λίγο από το σπίτι,

κατεβαίνουν από τα κάδρα,

ξαναβρίσκουν το αχνό τους χρώμα

και γιορτάζουν την επιστροφή τους.

Καταλαμβάνουν το θρόνο μου στο σαλόνι

και δοκιμάζουν το στέμμα μου.

Δε με πειράζει γιατί γνωρίζω.

Κάποιος κάθεται στο πιάνο με την ουρά

και παίζει την παλιά εκείνη μελωδία.

Το βαλς εκείνο.

Αναγνωρίζω τον σκοπό

σα να τον έχω κληρονομήσει από κάπου.

Σα να τον έχω γράψει εγώ,

ή να τον έχω κάποτε χορέψει.

Κατά καιρούς,

σε χρόνο ανύποπτο,

ακούω να επανέρχεται μέσα μου

το επαναλαμβανόμενο αυτό μοτίβο…

…τι-τα-τα, τι-τα-τα, τι-τα-τα…

…την ώρα που ποτίζω τις φτέρες στο μπαλκόνι…

…που ετοιμάζω κάποιο γλυκό στην κουζίνα…

…ή όταν κάνω μπάνιο…

Σήμερα, δίστασα για λίγο

πριν βάλω το κλειδί στην πόρτα.

Άκουσα γέλια από μέσα.

Κάποιοι είχαν παραμερίσει, φαίνεται, τα έπιπλα

και χόρευαν τον σκοπό αυτό μες στο σαλόνι.

Άκουσα ποτήρια να τσουγκρίζουν

και προπόσεις σε ακατάληπτη γλώσσα.

«Τώρα τι κάνω;» σκέφτηκα.

Αυτή η συνάντηση θα ήταν ίσως πολύ ανοίκεια.

Ανοίκεια, παρόλο που γνωρίζω.

Ανοίκεια, ίσως περισσότερο για εκείνους.

Έβαλα τα κλειδιά πίσω στο σακίδιο,

έστριψα βιαστικά

και είπα ότι δε χάθηκε κι ο κόσμος

αν ξαναπεράσω λίγο αργότερα…

Στο βίντεο ακούμε τα Μυστικά Παραμύθια τού Γιώργου Βαρσαμάκη.

Photo credits