Φίλοι, προδοτικοί μου φίλοι


ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ              ΠΡΟΘΑΛΑΜΙΟ



Τρίπολιςρκαδίας, 1975

Φίλοι, ἂς μπῶ στὸ πατρικό μου σπίτι
Μὲ τὸ πλακόστρωτο, τὰ κεραμίδια, τὰ μοσχάτα.
Τοῦ ἔρωτα ἡ ἀναμονὴ εἶναι πλατιὰ μεγάλη.
Πόσο πιὸ δῶ πόσο πιὸ κεῖ ἀπ’ τ’ ὄνειρο βρισκόμαστε.
Χρέη ἀφανισμῶν ποὺ παραγράφονται καὶ στὸ πλατύσκαλο
Ἀπάνω σὲ πατημασιὲς σβησμένες ξεδιπλώνομαι,
Κυλῶ στοῦ πόθου μου τὴ μήτρα.
Δωμάτια μὲ διασταυρούμενα φυλλώματα,
Φιλλύρες ἄκοπες ἀκόμα κι ἀπ’ τὸ θάνατο•
Ἥλιε, ἥλιε ποὺ λάμνεις σ’ ὀρθάνοιχτα παράθυρα
Στὴν Τρίπολη κοιτάζω τὴν Καστέλλα
Διακόσια τόσα χρόνια ποὺ μοῦ περιμένουν τὴ σπορά,
Ταφές καὶ γέννες λίγο πρὶν τον ἔρωτα.
Φίλοι• μιλῶ μὲ στόμα ἀξεδίψαστων νεκρῶν.
Στοὺς τάπητες καὶ στὰ κεντήματα θὰ ντύσω τὴ μορφή μου,
Στὴ σκόνη, σὲ παμπάλαιες χειρονομίες, σὲ πρόσωπα λησμονημένα.
Ἡ ἔξοδος τῆς σάρκας μου πρὸς τὴν ἐλευθερία,
Ἐδῶ.
Φίλοι, προδοτικοί μου φίλοι, μαρτυρεῖστε
Σ’ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη
Πόσο πιὸ δῶ, πόσο πιὸ κεῖ ἀπ’ τ’ ὄνειρο βρισκόμαστε.


Από τη συλλογή Καλλιέργεια αἵματος, Γνώση, 1984


Δεν υπάρχουν σχόλια: