Τα λουλούδια δε μυρίζουν ˙ είναι πλαστικά.


   Κάθε άνθρωπος νοσταλγεί το παρελθόν του και ό,τι αυτό συνεπάγεται και κυρίως γιατί συνδέεται με τα νιάτα του και τα νιάτα είναι η άνοιξη της ζωής. Επίσης υπάρχει και ένας άλλος λόγος που μας κάνει να νοσταλγούμε, είναι αυτό που λέμε κάθε πέρσι και καλύτερα, θέλω να πω με τη διατροφή μας, με τη μόλυνση του περιβάλλοντος, με τη μοναξιά των μεγαλουπόλεων και τόσα άλλα, είναι φυσικό να μας κάνει να νοσταλγούμε το παρελθόν, μια άλλη πιο ανθρώπινη ζωή, πιο φτωχή βέβαια, αλλά πιο πλούσια σε συναισθήματα. Τώρα είναι περισσότερο πλούσια σε υλικά αγαθά, τα οποία όμως συνοδεύονται με άγχος, με πανικό, με ένα σωρό άλλα πράγματα, που δεν ταιριάζουν στον άνθρωπο. […]


   Το όνειρό μου είναι να αφήσουμε έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά μας, γιατί εγώ πέρασα μια κατοχή, έναν εμφύλιο, μία δικτατορία, φτώχεια, πείνα και τόσα άλλα πράγματα και θα ήθελα να μην τα περάσουν και τα παιδιά μας, να ζήσουν έστω και με λιγότερα υλικά αγαθά, αλλά να ζήσουν πιο πνευματικά τη ζωή τους.  


…είπε ο Σταύρος Κουγιουμτζής (1932-2005)
στη Μελαχροινή Μαρτίδου.
(Σταύρος Κουγιουμτζής, ο αθόρυβος μελωδός,
εφημερίδα Ο ΧΡΟΝΟΣ, 25 Μαΐου 2001)




Ήταν πέντε, ήταν έξι     
(Στίχοι / Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής, Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας, 1974)

2 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Σήμερα που είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα, λέμε τα ίδια, γιατί πάλι από λούκι περνάμε, και ας μην λέγεται κατοχή, δικτατορία.. Να είναι οι απόγονοι μας πιο καλά από μας..
Καλημέρα!

Leviathan είπε...

makari na ginoun ta pragmata kalitera gia tis genies pou erxodai! Kali evdomada!