Φίλε μου, πρεζόνι...


...πρόσεχε...


Εσύ καλομεγαλώνεις τα ανυποψίαστα παιδιά τους.
Αυτά που όταν σε δουν στο πεζοδρόμιο σε οικτίρουν.





 

3 σχόλια:

karkinos7 είπε...

Πόσο σκληρή και πόσο αληθινή είναι η ζωή (μάλλον κατάντια),παιδιών χωρίς στήριξη του μυαλού όταν έπρεπε.
Την Καλησπέρα μου.

Hfaistiwnas είπε...

Και είναι κρίμα..

Μικρές ανάσες είπε...

Μια εικόνα που έχω κάθε μέρα στα μάτια μου δυλεύοντας στο Πολυτεχνείο της Πατησίων...