Ένας άνεμος ερωτικός φυσάει απάνω στη Γης, ίλιγγος κυριεύει όλα τα ζωντανά και σμίγουν στη θάλασσα, στις σπηλιές, στον αγέρα, κάτω από το χώμα, μεταγγίζοντας από κορμί σε κορμί μια μεγάλη ακατανόητη αγγελία.
Μια αγκαλιά.
Και θες να λιώσεις τον άλλο μέσα σου.
Ένα φιλί.
Και θες να ρουφήξεις όλη του την ψυχή.
Επικράτηση.
Ώσπου να γίνει ο άλλος εσύ.
Επικράτηση.
Ώσπου να γίνει ο άλλος εσύ.
Ή -έστω- εσύ να γίνεις ο άλλος.
Ανάλωση.
Ανάλωση.
Οτιδήποτε λιγότερο δεν αρκεί.
Αγάπα το σώμα σου ˙ μονάχα με αυτό στη Γης ετούτη μπορείς να παλέψεις και να πνεματώσεις την ύλη.
Αγάπα την ύλη ˙ απάνω της πιάνεται ο Θεός και πολεμάει. Πολέμα μαζί Του.
Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν’ αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν είναι να ‘σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.
Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!
(Ασκητική. Salvatores Dei, Νίκος Καζαντζάκης)
1 σχόλιο:
Πόλεμος κάθε μέρα, με τη ζωή!!!:)
Και είμαστε ακόμη ζωντανοί.. στη σκηνή..
Δημοσίευση σχολίου