Στο ντιβάνι.






- Προφανώς, δεν μπορώ να κάνω κάτι για ‘σάς.
Εσείς είστε ποιητής.


- Όχι, γιατρέ μου… Μόνος είμαι.
Και κάθε μόνος είναι λίγο ποιητής.

Γι’ αυτό, αν θέλετε, ξαπλώστε πλάι μου, κρατήστε μου το χέρι και μιλήστε μου εσείς για τα παιδικά σας χρόνια…



1 σχόλιο:

Hfaistiwnas είπε...

Μοναξιά και ποίηση μαζί..