Happy ending

Άσε με να σε πειράξω λίγο...


Να σε κρατήσω λίγο από τη μέση.

Να σε γαργαλήσω.

Να δω ξαφνικά να λάμπεις.


Να χαϊδέψω τον λαιμό σου. Ανύποπτα,

κάτω από τα λυμένα μαλλιά σου.


Να βυθιστώ στο πλεκτό που φοράς.

Να με ζεστάνει η μυρωδιά σου.


Ένα φιλάκι στη σκάλα του μετρό.

Ένα σκαλί πάνω εσύ,

ένα σκαλί κάτω εγώ.

Να κάνω επιτέλους κάτι τρελό για χάρη σου...

Θέλεις

να βγάλω ήλιο
 από τις τσέπες μου;

Τι;
Που είμαστε... φίλοι;

Κι οι δυο ελεύθεροι δεν είμαστε;

Το πολύ-πολύ να ερωτευτούμε.

The end.

(Μείνετε μαζί μας. Ακολουθεί περιπέτεια με τον Chuck Norris.)

Photo credits

Μιας χρήσεως...;

‎Υπάρχουν τα βλέμματα όσων συναντάμε,
κι εκείνα όσων κατοικούμε.
Πριν ακόμη προλάβω να δω,
εγώ έκλεισα κιόλας τα μάτια. [...]
Σπάσαμε τα κεφάλια μας και τις καρδιές μας
με τόσο μεγάλη επιδεξιότητα.
Πνίξαμε τα μάτια μας στο δάκρυ,
προφασιζόμενοι τη μέθη.
ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ μιλούν για τον εαυτό τους
πριν γνωριστούν.
Τα δικά μας προσποιήθηκαν ως το τέλος,
μέσα από ψεύτικες υποσχέσεις.

Μη με υποτιμάς. Δεν είσαι υπεράνω.

Γιατί εγώ παραδέχομαι πως φοβάμαι

την αίσθηση του χρησιμοποιημένου.

Tous les visages, Pierre Lapointe
Στίχοι / Μουσική: Pierre Lapointe. 

Μέσα στη βροχή.

Βροχή.

Συνωστισμός.

Σα να τρέχουν όλοι να βγουν απ' αυτόν τον κόσμο.

Κι επειδή υπήρξες,

εγώ βαδίζω νικητής μέσα στη βροχή.

Κοιτάζω ευθεία μπροστά.

Σαν αποφασισμένος.

- Όταν βρέχει, εγώ θέλω να βρέχομαι. -

Κι αφήνω να βραχώ ως την ψυχή.

Από 'κει, δε σε ξεπλένει τίποτα.

Και στο χαμό του κόσμου, μαζί σας θα 'μαι,

καθησυχάζω τους πολλούς.

Μόνο επειδή υπήρξες,

αισθάνομαι δυνατός.

Δυνατός

για την τύχη ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Photo credits

Έρως - Θάνατος

Ένας άνεμος ερωτικός φυσάει απάνω στη Γης, ίλιγγος κυριεύει όλα τα ζωντανά και σμίγουν στη θάλασσα, στις σπηλιές, στον αγέρα, κάτω από το χώμα, μεταγγίζοντας από κορμί σε κορμί μια μεγάλη ακατανόητη αγγελία.

Μάχη.



Μια αγκαλιά.

Και θες να λιώσεις τον άλλο μέσα σου.

 

Ένα φιλί.

Και θες να ρουφήξεις όλη του την ψυχή.



Επικράτηση.



Ώσπου να γίνει ο άλλος εσύ.

 

Ή -έστω- εσύ να γίνεις ο άλλος.



Ανάλωση.

Οτιδήποτε λιγότερο δεν αρκεί.

Αγάπα το σώμα σου ˙ μονάχα με αυτό στη Γης ετούτη μπορείς να παλέψεις και να πνεματώσεις την ύλη.

Αγάπα την ύλη ˙ απάνω της πιάνεται ο Θεός και πολεμάει. Πολέμα μαζί Του.

Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν’ αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν είναι να ‘σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.

Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!

(Ασκητική. Salvatores Dei, Νίκος Καζαντζάκης)

Photo credits

κρεβατοκάμαρα

 

Γεια σου.

Πέρασε.

Η κρεβατοκάμαρα είναι

δεύτερη πόρτα δεξιά.

Γδύσου και κλάψε.

Έρχομαι.

Photo credits

Τα γένια.

Σε είχα ονειρευτεί.

Όπως, παιδί, τα γένια που 'χω τώρα.



Κι είσαι κι εσύ

όπως τα γένια που 'χω τώρα.


 
Μια δυσαναλογία. 

Μα κάθε μέρα,

όλο κι από λίγο,

εσύ

μέσα από 'μένα θα φυτρώνεις...



Και κάθε μέρα,

όλο και πιο πολύ,

εγώ

θα φοβάμαι του χρόνου το ξύρισμα.

Photo credits

Χαζό πράμα ο έρωτας.

Πώς ν' αξιολογήσω την ανάγκη μου να είσαι 
μόνο για 'μένα;

Να μην έχεις παρτίδες με άλλους.

Και πώς να τη χειραγωγήσω;

Εσύ είσαι για να μοιράζεσαι,

κι εγώ όχι για να παρακαλώ.

Έχω και μια λογική. Έναν εγωισμό, που να πάρει!

Μου μένει όμως η ανάγκη.

Πέρα από κάθε λογική.

Ποια λογική άλλωστε;

Αντιγνωμείς, και καταρρέουν όλα μου τα στερεώματα.

Και πώς μ' αρέσει...

Είναι ωραία να βλέπεις τον ρεαλισμό σου να γκρεμίζεται.

Και ποιος μαλάκας πετάχτηκε πρώτος και είπε «έρωτας»;

Θα 'θελα πολύ να σε γνώριζε ένας φίλος μου…

Ο Σίγκμουντ.

Όμως, είχε περίεργες ιδέες. Και πέθανε.

Είναι χαζό πράμα ο έρωτας. 

Όταν δεν είναι πράξη.

Να, για παράδειγμα, με σκέφτομαι στο μπάνιο σου να ρίχνω λίγο πρωινό νερό στο πρόσωπό μου. Εσύ πλησιάζεις και με κοιτάς μέσα από τον καθρέφτη. Χαμογελάς… – Δεν έχω πιο πολλά. Έτσι συνήθισα. Παντού όπου ονειροβατήσω, με καταδιώκει ένας καθρέφτης. Να 'ταν αλλιώς, θα γύριζα και θα σε φιλούσα χωρίς έλεος.

Ψεύτης καιρός για λίγη παραπάνω αλήθεια.

Και δε με ανησυχούν όσα θα σβήσω από αυτά που γράφω, αλλά όσα δεν τολμώ ακόμη και να τα γράψω για να τα σβήσω μετά.

Και πόσο ασήμαντα όλα, τώρα που είδα πως τυχαίο δεν υπάρχει.

Όλα ήτανε να γίνουν.

Και ποιο μακρύ ταξίδι θα με έκανε να ξεχάσω;

Όπου κι αν πάω, ο ήλιος αρπακτικό.

Προαιώνια κατάρα, ο ήλιος. – Ουδέν κρυπτόν.

Κι ό,τι φοβάμαι, εγώ το σέβομαι.

Όσο περιμένω μήνυμά σου, σκέφτομαι την απάντηση που θα σου στείλω.

Κανείς δεν είπε ότι θα στείλεις, όμως εγώ περιμένω.

Μ' αρέσει να με ξεχνάω όταν σε παρακολουθώ να μιλάς και να πάλλεσαι.

Δε μ' αρέσει που εσύ το ξέρεις.

Δε θέλω να ξέρεις ότι μπορείς ακόμη και να με ελέγξεις.

Αλλά, σε παρακαλώ, συνέχισε να το κάνεις...

Με την ευκαιρία, να σου πω: Δε με νοιάζει καθόλου αυτό το Κράτος. Δε με νοιάζει η Ελλάδα. Δεν την ξέρω αρκετά για να με νοιάζει. Ούτε εκείνοι που την κυβερνούν για χάρη μου την ξέρουν. Εγώ δε διάλεξα τίποτα. Δεν έκανα κανέναν. Εμένα με νοιάζουν μόνο εκείνοι όσους γνωρίζω. Ή που θέλω διακαώς να μάθω. Ας μην ξαναμιλήσουμε λοιπόν για την Ελλάδα. Ζούμε άλλωστε σε κόσμους πολύ πιο όμορφους από μια χώρα που καίγεται κάθε καλοκαίρι και αγνοείται κάθε χειμώνα.

Ας μιλήσουμε για 'σένα...

 Photo credits

- Πόσο αλήθεια ζουν οι πεταλούδες;

- Όσο αλήθεια χρειάζεται.

Photo credits

Όταν γεννήθηκες...

Όταν γεννήθηκες, φυτέψαμε ένα δέντρο.

Ζω για να το ποτίζω, να το κλαδεύω,

να το σκιάζω, να το υποστηρίζω...

Εσύ είσαι ελεύθερος.

Photo credits

on s'oublie / ξεχνιόμαστε

Η Αντέλ

Πώς θα γίνει;

Θα δώσουμε το χέρι...;

Θα φιληθούμε...;

Ο Γκαμπόρ

Θα ξεχαστούμε.

Η Αντέλ

Δεν υπόσχομαι τίποτα.

 

Adèle

On fait comment?

On se sert la main...?

On s'embrasse...?

Gabor

On s'oublie.

Adèle

Je vous promets rien.

La fille sur le pont, Patrice Leconte (1999)   

Scénario / Σενάριο: Serge Frydman.  

Photographie / Φωτογραφία: Jean-Marie Dreujou.  

κάτω από μια μηλιά

Κάτσαμε οι δυο μας κάτω από μια μηλιά, πλάτη με πλάτη, μες στη σιωπή των μήλων.




Ύστερα έγινε μεσημέρι, έπειτα σούρουπο, και μόλις φάνηκαν τα πρώτα φώτα του αντικρινού χωριού, σηκωθήκαμε, ανταλλάξαμε χειραψία, χαίρω πολύ που μου επιτρέψατε να σας ακούσω, και φύγαμε ο καθένας από τη μεριά του.

 

 

 

Η άνοιξη είχε προχωρήσει ένα βήμα.

Photo credits

(Προοικονομία)

Τι να τους εξηγήσω;

Θα με περάσουν για ευτυχισμένο.

 

Και για να φτάσω ως εσένα,

περπάτησα σύννεφα και σύννεφα.



 

Μα όσο πιο ψηλά... τόσο πιο βαθιά μετά. (Προοικονομία)

 

 Σαν τους λαμπτήρες που καίγονται άξαφνα

μες σε μια νύχτα.

Έτσι η καρδιά μου, αν την αφήσω απόψε

να χτυπήσει όσο μου το ζητάει.

Ξέρω, θα φώτιζε τα πάντα.

Γι' αυτό το λίγο έστω.

(Έτοιμες πάντα να θυσιαστούν οι καρδιές.)

 Photo credits

Στα ομορφότερα αδιέξοδα, εγώ

καταπίνω κόμπους.

.

Αφηρημένες έννοιες (LEGO®)

S’il suffisait qu’on s’aime… S’il suffisait d’aimer…

Je ferais de ce monde un rêve…

Une éternité…

Αν αρκούσε ν’ αγαπιόμαστε… Αν αρκούσε η Αγάπη…

Θα έκανα αυτόν τον κόσμο ένα όνειρο…

Μια αιωνιότητα…

Αγάπη… Τι θα πει Αγάπη…;

«Με τις αφηρημένες έννοιες δεν την παλεύω» είπες…

Κι εγώ σου εξήγησα πως οι αφηρημένες έννοιες είναι ένα παιχνίδι που μας δόθηκε.

Είναι σαν τα τουβλάκια της LEGO^®...

Χτίζει ο καθένας τον δικό του κόσμο με αυτές.

Απλώς, πρέπει να βρεις και να παίξεις παρέα με τα κατάλληλα άτομα.

Αυτά που μαζί τους μοιράζεσαι το ίδιο κατασκευαστικό σχέδιο.

Céline Dion, S’il suffisait d’aimer  

Στίχοι / Μουσική: Jean-Jacques Goldman   

Ο Εγωισμός μάς προφυλάσσει...

...από τους άλλους.

Κι από εμάς τους ίδιους, οι Άλλοι.

Μέσα απ' τη ματιά του φίλου Λευτέρη Κοκονά.

Άνθρωποι που πεθαίνουν...

...δεν ξέρω κατά πόσο με δίδαξαν ποτέ

το σωστό.

Photo credits

«δουλεύω»

Το ρήμα «υποδουλώνομαι» δε μας χρειάζεται.

Έχουμε το «δουλεύω»...

Συντομότερο και με την ίδια ακριβώς έννοια. 

 
Όμως,
τείνει κι αυτό να πέσει σε αχρηστία.

(Ρε μπας κι είμαστε ελεύθεροι;)

Photo credits

( ΚΡΙΣΙΜΟΙ αναγραμματισμοί )

Κλέφτε εσείς  -  Κλάφτα εμείς

Photo credits

Συνταξιοδότηση.

Δεν είναι μόνο που η συνταξιοδότηση μετατίθεται

για όλο και πιο μετά.

Είναι που κι εμείς γερνάμε

όλο και πιο πριν.

Photo credits

Τη δοκίμασα.

Της είπα: «Μαμά, αυτή τη φωτογραφία

θα την πάρω μαζί μου μόλις φύγω

από το σπίτι».

Κι εκείνη συγκινήθηκε.

Σα να πίστεψε πως κάποτε θα φύγω

στ’ αλήθεια.

Photo credits

Κανέλλης Ορέστης

(Φωτογραφία έργου, α/μ, “Femme et lune”)

Ας σπάσουμε λοιπόν καρύδια.

Σα να ‘ρθε η ώρα για να σπάσουμε καρύδια, γιαγιά.

Κοίταξε, γέμισε το δέντρο.
Κι έχει ξαπλώσει κι ο παππούς ˙

ποιος θα τινάξει τώρα για ‘κείνον;

Στάσου, θα κάνουμε το άλλο…

Θα με σηκώσεις εσύ στα χέρια σου,

κι εγώ θα φυσήξω έξω μία απ’ τις ψυχές μου.

Κι έτσι θα πέσουν όλα, φύλλα και καρύδια.

Ας σπάσουμε λοιπόν καρύδια.

Τέτοιες ώρες που δεν έχει άλλη ζωή, ας κλειστούμε στην κουζίνα.

Αφού μονάχα το σώμα μας έχουμε δικό μας.

Κι ετούτο, όχι για πλήρη χρήση.

Ας σπάσουμε λοιπόν καρύδια.

Κι ας θυμηθούμε τα τραγούδια τα παλιά

που τα ‘λεγαν οι συμμαθήτριές σου οι Νηρηίδες

κάτω στο τοιχιό.

Ξέρεις, ήμουν στενός φίλος της Ηχούς,

και φυλάω μέσα στον λαιμό μου τα μυστικά αιώνων.

Όμως, ας τα μοιραστούμε οι δυο μας τώρα,

αφού τίποτα δεν ξεκινάει εκεί έξω τέτοια ώρα.

Άσε με να μοιραστώ και την ποδιά σου πάνω στα πόδια μου.

Κι έτσι, δε θα ξέρουμε πού τελειώνεις εσύ

και πού εγώ αρχίζω, γιαγιά μου.

Και μην τα βάζεις με τους γεννήτορές μου

που έχω μείνει ακόμη έτσι.

Ξέρεις πως ήμασταν φτωχοί,

και πιο πολύ ήμασταν μόνοι.

Κι έτσι, περνούσανε τα χρόνια,

κι εγώ δεν έσβησα ακόμα

καμίας τούρτας τα κεράκια.

(Τετάρτη, 02 Φεβρουαρίου 2011)

Photo credits