Τα γένια.


Σε είχα ονειρευτεί.

Όπως, παιδί, τα γένια που 'χω τώρα.




Κι είσαι κι εσύ


όπως τα γένια που 'χω τώρα.


 

Μια δυσαναλογία. 
























Μα κάθε μέρα,

όλο κι από λίγο,

εσύ


μέσα από 'μένα θα φυτρώνεις...



Και κάθε μέρα,


όλο και πιο πολύ,

εγώ

θα φοβάμαι του χρόνου το ξύρισμα.




4 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

από μη ποιητικές λέξεις συνέθεσες ένα πρωτότυπο και αξιόλογο ποίημα. μπράβο σου!

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ είπε...

θα φοβάμαι του χρόνου το ξύρισμα.



στέκομαι εδώ

και λέω πως δεν ξέρω γιατί με άγγιξε αυτός ο στίχος. ούτε με αφορά γιατί τελικά.

Hfaistiwnas είπε...

Μέσα από σένα θα γεννιέται, θα παίρνει ζωή.. και εσύ θα την χαρίζεις..

sonia είπε...

Να μη φοβάσαι, να ζεις...