33 Φλεγόμενοι λόγοι…


Μ’ αρέσει σε ό,τι με συγκινεί να δίνω χρόνο. Γιατί μόνο ό,τι μας συγκινεί, ό,τι μας ταρακουνάει δηλαδή, αξίζει τον πολύτιμο χρόνο μας. Χτίζουμε τον κόσμο μας, ναι αυτόν τον μικρό ιδιωτικό μας κόσμο, τον μοναδικό υπάρχοντα, με αγαπημένα βιβλία, ταινίες, τραγούδια, ποιήματα, σημεία αναφοράς. Και σ’ αυτά επανερχόμαστε κάθε τόσο. Ομολογώ: ο ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ συγκαταλέγεται στους αγαπημένους μου σύγχρονους ποιητές. Πολλοί λόγοι παραπάνω, μάλιστα, όταν έχεις γνωρίσει και τον άνθρωπο πίσω από το ψευδώνυμο.
Επέλεξα ορισμένα αγαπημένα μου αποσπάσματα από τις έως τώρα αναρτήσεις του, και σας τα παρουσιάζω εδώ. Η ενίοτε παρορμητική σύνταξή του αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του νοήματος των κειμένων του. Και όπου γίνεται χρήση Greeklish, αυτό αποτελεί σχόλιο από μέρους του σχετικά με το αναγνωστικό κοινό στο οποίο απευθύνεται.

Ανακαλύψτε τον, όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει…







Η στιγμή πριν τον οργασμό.
Εκείνη είναι καλύτερη από το καθ’ αυτό γεγονός του οργασμού. Εκεί ελευθερώνεσαι.
Γι’ αυτό σου λέω. Να προσφέρεις ηδονή, όσο και εκεί που μπορείς και θα σου επιστραφεί.
Σε αυτή τη ζωή, όχι σε άλλη.




Όταν μοιράζεις απλόχερα αγάπη, παίρνεις πίσω μια αγάπη εκκολαπτόμενη. Δεν εκκολάπτεται εύκολα η αγάπη από τον τρόμο που μας φυτέψανε.

Η σεροτονίνη επισπεύδει την αντίδραση. Την αντίδραση του να παίρνεις και να δίνεις αγάπη.

Αγάπη ορίζω την ανείπωτη εκείνη ειλικρινή χαρά που νιώθεις όταν αγκαλιάζεις τον άλλο, και την ανείπωτη εκείνη λύπη όταν δεν μπορείς να τον αγκαλιάσεις.

Ένας συμβιβασμός, μια ισορροπία.




Δεν μπορείς να διαλέξεις τι θα αγαπήσεις από έναν Πολιτισμό. Αν αγαπάς την Ελλάδα, αγαπάς τη φιλοσοφία, τη μουσική της, το Θέατρό της, τη δόξα της, τα λαμόγια της...

Όταν θα αγαπήσεις, θα αγαπήσεις ολοκληρωτικά. Διαφορετικά, απλά γοητεύεσαι.

Δεν μπορείς να διαλέξεις μόνο αυτά τα στοιχεία που σου αρέσουν και να τα αγαπάς αποσπασματικά. Μπορείς αποσπασματικά μόνο να τα γεύεσαι, όχι όμως να τα αγαπάς.

Είναι σαν να μου λέει ένας άνδρας εραστής ότι αγαπά το αιδοίο, αλλά χωρίς τις τρίχες.

Ε δεν γίνεται κύριε μου, το αιδοίο είναι μαζί με τις τρίχες. Πακέτο.




Μια μέρα θα βρω την ανακούφιση.

Μια μέρα θα έχω ειρήνη και ασφάλεια.

Μια μέρα θα έχω παιδιά.

Μια μέρα θα τελειώσω τις σπουδές.

Μια μέρα θα κλείσουν οι πληγές.

Μια μέρα θα έχω και σκύλο και θεό.

Μια μέρα θα νιώθω πλήρης.


Αλήθεια, κουράστηκα...




Ζητώ αυτό που θέλω, να το χρειάζομαι.




Φίλος μου είσαι διότι μες στο λίγο του κόσμου με έπεισες πως είμαι πολύ.




Το 1974 πέθαναν πολλοί νέοι, μες στο κατακαλόκαιρο για να ζω εγώ μες στην υποχρέωση να είμαι Ελεύθερος.

Και να Είμαι, και να Είμαι Ελεύθερος.

Και ματώνω πάνω στις αναπαυτικές καρέκλες, ερμηνεύοντας τη ζωή, ποτέ εξηγώντας την.

Διότι η εξήγηση της ζωής είναι εκεί που κλείνει τα μάτια του ο ήρωας.




Προσεύχομαι απόψε στην Παναγιά την Εγωίστρια.

Ο Εγωιστής έχει το εξής πρόβλημα. Απλοποιώντας, ο Εγωιστής
αγαπά παθολογικά έναν εαυτό που έχει ύψος 1,70
ενώ στην πραγματικότητα έχει ύψος 1,65.




Η κούραση στο τέλος, νικά το φόβο.




Έκλαψα μόλις πρωτοανάπνευσα. Γεννήθηκα λυπημένος.




Ναι κύριες και κύριοι πιστεύω στα ζώδια. Πιστεύω και στο Θεό, και στο μάτι. Πιστεύω στον έρωτα. Πιστεύω στο ψέμα. Πιστεύω και στο τέλος. Όλα τα πιστεύω δεν έχω πρόβλημα.




Η εκπλήρωση ενός στόχου απαιτεί ελάχιστη αμφιβολία.
Είναι να μπορείς να πλένεις τα ήδη πλυμένα πιάτα με το ίδιο πάθος που τα ‘πλενες όταν ήσαν βρώμικα.


Δεν ξέρω αν όντως αγαπάμε κάποιον, ή αν αγαπάμε την ιδέα που έχουμε σχηματίσει γι’ αυτόν. Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι κατά κάποιο τρόπο ο εαυτός μας. Αγαπάμε δηλαδή την αλήθεια μας εκφραζόμενη σε έναν άνθρωπο.
Η αλήθεια μας είναι ό,τι μας συμφέρει.
 

Αυτός που αγωνίζεται για την ελευθερία είναι ήρωας, όχι ελεύθερος.
Ελεύθερος πραγματικά είναι αυτός που παραιτείται.




Να αγαπάτε λοιπόν.

Δεν ξέρω αν έτσι θα είστε ελεύθεροι όμως. Διότι, εξάλλου, η ελευθερία είναι μια λέξη με πάρα πολύ ΒΑΡΥ νόημα. Δηλαδή σημαίνει λιγότερα από όσα αξίζει. Η ελευθερία αξίζει 100000000 θανάτους, αλλά δεν μεταφράζεται σαν 100000000 θάνατοι.

Η ελευθερία είναι σαν μια λέξη τσίχλα. Μια λέξη πανάκεια.
Που την χρησιμοποιούμε χωρίς εν τέλει να ξέρουμε τι σημαίνει. Διότι δεν είναι στη φύση μας να ξέρουμε.

Κάπου σας σύγχυσα. Συγγνώμη. Το ξέρω είναι δύσκολο. Και για μένα είναι δύσκολο.

Είναι δύσκολο να αγαπάς πχ κάποιον που δεν επέλεξες να τον αγαπάς. Μπορεί να είσαι χαρούμενος (και εν τέλει αυτό να έχει σημασία μέχρι να πεθάνουμε) αλλά δεν είχες την ελευθερία της επιλογής. Αυτό που έχεις σαν επιλογή και σαν ελευθερία είναι να μπορείς να τον αγαπάς όπως θέλεις (ή όπως θέλει το άλλο άτομο).




Θέλω να δω στα μάτια σου εκείνο το πάθος του κοριτσιού που παίζει με τις κούκλες.

Εκείνην την ειλικρίνεια του κοριτσιού που τη ρωτάς «πού είναι η κούκλα σου;» και που σου απαντά ότι η κούκλα της κοιμάται επειδή ψες πήγε στη Βίσση και είναι κουρασμένη. Πρέπει ο έρωτάς σου, αγάπη μου, να είναι φτιαγμένος απ’ το υλικό αυτής της ειλικρίνειας.

Θέλω να σε δω να ερωτεύεσαι, και στο πρόσωπο του αγοριού σου να ενσαρκώνεται (έστω λίγο) ο εφηβικός σου ήρωας.
Ο Σάκης σου.




Είσαι κι εσύ που βιώνεις μοναξιά σε όλη αυτή τη μειοψηφία.
Διότι τι είναι ο εαυτός μας;
Μια μειοψηφία είναι.




Να πιούμε στην υγειά της καύλας.

Ο πόθος είναι η μια όψη του νομίσματος, και η άλλη είναι η αμφιβολία.

Ο τέλειος πόθος είναι ο ανέμελος.
Αυτός που δεν θα πρέπει να τον ξεπλύνεις από τα νοήματα για να τον βιώσεις.

Εξού και ο τέλειος πόθος είναι φαινόμενο πνευματικό, όπως το ηλιοβασίλεμα.

Εξού και ο τέλειος πόθος αποτυπώνεται μόνο στη τέχνη. Και εκφράζεται μόνον στον αυνανισμό.

Ο ατελής πόθος (δηλαδή αυτός που βιώνεται στην πράξη) και ο απόντας πόθος (αυτός απότυχε να ζήσει) είναι μορφές πόθου που καταναλώνουν χρόνο και γεμίζουν τη ζωή μας με άσκοπη συνειδητοποίηση.




Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα. Είναι πνευματική κατάσταση.
Ένα είναι το συναίσθημα. Ο έρωτας.

Είναι φορές που όταν σε κοιτώ παύω να σκέφτομαι, επομένως παύω και να υπάρχω.
Ένα χάδι δεν μ’ άφησε ποτέ να σου μιλήσω.
Διότι δεν θα σ’ έχω ποτέ όπως σε θέλω.
Είναι που είμαι ευαίσθητος, αγάπη μου,
και η σκέψη μου μπορεί και επιβάλλεται της πράξης.




Τι να σου γράψω πεινασμένε αναγνώστη να σε ξεκουράσω;

Ξέρω ότι όπου σταθείς κι όπου βρεθείς την ψάχνεις αυτή τη γιαγιά την Συγκίνηση και τον παππού τον Ενθουσιασμό.

Αυτοί σε ανέθρεψαν.




Να μη με διαβάζεις αν έχεις τάσεις κατάθλιψης. Εγώ γράφω καταθλιπτικά επειδή είμαι χαρούμενος.

Ό,τι λέμε μας προδίδει. Προδίδει αυτό που θέλουμε να κρύψουμε, που είναι αυτό που είμαστε. Η μουσική και ο γραπτός λόγος σαν η μόνη τρύπα στο ιδιωτικό σκοτάδι.




Γι’ αυτό μ’ αρέσει η λέξη αυνανισμός. Διότι έχει έναν μυστικό δυναμισμό. Δεν έχει γίνει κατάχρηση της λέξης, οπότε αν την αμολήσεις κάπου έξω πχ σε μια παρέα αγοριών και κοριτσιών, προκαλεί συναισθήματα, προκαλεί εκείνη την πηχτή αίσθηση του κενού.




Κάποιες μνήμες είναι ανεξάντλητες.




Η αυτοπεποίθηση είναι το να αγαπάς τον εαυτό σου πραγματικά όπως είναι, και να λες λίγα, να μπορείς πολλά και να κάνεις τα πάντα.




Η ψυχή αν την αφήσεις, ξινίζει. Το σώμα αν το αφήσεις παχαίνει.




Και όταν σας ρωτήσουν αύριο φίλοι μου
«με τι ασχολείστε;»
σας παρακαλώ απαντήστε ειλικρινά και πείτε ευθαρσώς
«με τον εαυτό μου».

Να κάτι που όλοι έχουμε κοινό.




Χρειάζεται πολύς χρόνος να κάνεις μια αλλαγή μέσα σου. Χρειάζεται πολύς χρόνος να κουραστείς με τον εαυτό σου. Ώστε να αλλάξεις. Ώστε να είσαι ταπεινός.

Μορφωμένος σημαίνει να είσαι συναισθηματικά έξυπνος. Να μπορείς να ακούς τον άλλον.
Μορφωμένος σημαίνει να ξέρεις γεωγραφία. Να μην νομίζεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου.
Επίσης ο μορφωμένος ξέρει ότι τίποτα δεν είναι τόσο σημαντικό δεδομένου ότι ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ.

Αντί σκέφτομαι και γράφω, το μάθημα στο σχολείο θα έπρεπε να είναι μαθαίνω και νιώθω.




Δε ξέρουμε αν θέλουμε.

Ξέρουμε μόνο ότι πρέπει να θέλουμε.

Η υποβάθμιση του μυαλού μας γίνεται όλο και βαθύτερη.
Χωρίς καμιά πρόθεση αδελφέ, φοβάμαι και βαριέμαι.

Νικηθήκαμε.




Einai poli eukolo na anavoume keria. Einai eukolo na agapame tous allous ypotimitika.

Anti na pate ekklisia, milw gia tous Xristianous apo apopsi, pigenete na deite ta orfana.

Xariste sokolates sta atoma me idikes anagkes.

Kliste to stoma dio lepta gia tous nekrous kai tous karkinopatheis, simera einai autoi, aurio mporei na eimaste emeis.

Alla einai pio eukolo na pas ekklisia. Pio boliko. Einai kai i paradosi allwste.

Einai poli eukolo na anaveis ena keri. Episis einai eukolo na elpizeis. Einai pio eukolo na elpizeis para na agwnizesai.

Einai pio eukolo na eksomologisai apo to na zitas siggnwmi apo to atomo to opoio xrisimopoiises gia na amartiseis.

Einai pio eukolo na anapseis ena keri para na sigxwreseis.

Einai eykolo na katakrineis ti thriskeia. Alla den mporeis na katigoriseis tous anthrwpous gia vlakeia.
Afou o,ti kanoun to kanoun apo fovo. Ama fovasai kaneis ta panta.

Pigmenoi. Mirizete aforologiti kolonia. Fenete o afros tou agxous sas apo makria.

Agxos afrwdes, gia ta apla ta kathimerina, ta tipotenia.




Θεέ μου βοήθα ν’ αντέξω την αποξένωση. 




Μια ναυτία που υπερβαίνει τη διάψευση. Μιλώ για τη ναυτία λίγο πριν αρχίσεις να παίρνεις στα χέρια τη ζωή σου, και πριν βάλεις το χρόνο κάτω από τα πόδια σου.

Και μετά, αφού κάμεις εμετό, λες «ποια ζωή»;.

Βλέπεις τον εαυτό σου κάθιδρο και κατακίτρινο, νιώθεις υπερήφανος που περίμενες. Διότι περιμένω σημαίνει ελευθερώνομαι. Ο καθένας περιμένει τη δική του έμπνευση.




Ξύπνησες επιτέλους. Μετακόμισες στην καρέκλα σου και ξεχνιέσαι στο Facebook.

Γράφεις στο προφίλ σου ότι «έχει τέλειο καιρό σήμερα», αλλά δεν χαίρεσαι πραγματικά, διότι έχεις ξεχάσει πως είναι να χαίρεσαι πραγματικά.

Οι στιγμές σέρνονται.




Έτσι μου 'ρχεται να τους ρωτήσω «δεν ξεθεώθηκες στο ψάξιμο;». Σκάβεις, σκάβεις, μπορεί στο τέλος να μη βρεις τίποτα το αξιόλογο. Μόνο να ονομάσεις τις πληγές σου θα καταφέρεις και μετά θα συνδεθείς μαζί τους συναισθηματικά και δεν θα μπορέσεις να τις αποχωριστείς ποτέ. 




Πρέπει να καταλάβεις ότι δεν ανήκεις εκεί που αξίζεις, ανήκεις εκεί που θα σε χαίρονται περισσότερο.

«Το να μη ρισκάρεις καθόλου είναι τελικά το μεγαλύτερο ρίσκο που μπορεί να πάρει κανείς.»




Αυτούς που μου φυσήσανε μέσα στα μάτια και με βοήθησαν δεν τους ξεχνώ ποτέ και μακάρι να μην χρειαστεί να τους το ανταποδώσω σε βοήθεια, αλλά να μοιραστώ μαζί τους μια χαρά. 




2 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

πράγματι ο ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ έχει έναν πολύ ιδιαίτερο και όμορφο τρόπο γραφής.

αυτό που θα ήθελα,όμως, εδώ να επισημάνω, είναι η δική σου μεγάλη ψυχή. γιατί ψυχή θέλει να επαινείς μ’ αυτόν τον δικό σου τρόπο έναν συνάνθρωπό σου, σ’ έναν κόσμο που ο καλός λόγος σπανίζει και η κακεντρέχεια περισσεύει…

να είσαι καλά!

Dimitris A. είπε...

Αγαπημένη μου,
σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Αλλά για να προλάβω ίσως παρόμοια σχόλια από τους υπολοίπους,
προτείνω να μείνουμε στον Φλεγόμενο.
Ειλικρινά, αυτή η ανάρτηση είναι για εκείνον. Όχι για 'μένα.