Χωρίς πουλί.




Έχεις τραγουδήσει ποτέ το κλάμα σου;

Το ‘χω εγώ.



Κι έτσι ελευθέρωσα επιτέλους το πουλί


που ‘ταν εγκλωβισμένο στο θώρακά μου.



Φτερούγιζε σε ώρες κοινής ευτυχίας.


Τι να κάνω, το πόνεσα,

και τ’ άφησα στον ουρανό του.



Έκτοτε, κυκλοφορώ χωρίς πουλί
.

Και χωρίς κλάμα.



Ούτε δικό μου, ούτε δικό σου.



6 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Το κλάμα βγάζει την ένταση!!!
Λυτρωτικό!

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ είπε...

Καθαρός θώρακας, άδειος, πολυπλοκότητες δε φοβάται.

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

έτσι φτερουγίζει το πουλί. μόνο σαν ελεύθερο είναι... έτσι το κλάμα ψίθυρος γίνεται και έτσι ακούγεται πιο πολύ...

κράτα την πόρτα ανοιχτή! καλή σου μέρα!

. είπε...

Αν ξαναγυρίσει,θα το δεχτείς;

Dimitris A. είπε...

Δε θα ξαναγυρίσει.
Θα πάω εγώ.
Κι ετοιμάζω δυνατά τα φτερά μου ως τότε.

masou8 είπε...

"Τα φτερά σου έχουν χάρη μόνο όταν πετούν, αν τα κλείσω στην παλάμη μέσα θα πνιγούν".
Πολύ κλάψαμε τους εαυτούς μας σαν τις χήρες...φτάνει η εγωπαθής αυτολύπηση.
Τίποτα δεν χάθηκε...είναι αναφαίρετο ό,τι αληθινό...Εμείς όμως κολλάμε.. νομίζοντας ότι χάνουμε. Ε δεν χάνουμε!
Απλά αλλάζει η συχνότητα...τώρα είναι πιο αληθινά, πιο καρδιακά, πιο ζουμερά όλα.