Ξέρεις, ο θάνατος...



Δε θέλω να πεθάνω έτσι ήσυχα
στο κρεβάτι μου.


Λυπάμαι για το θέαμα όταν η μάνα μου θα έρθει το πρωί να με ρωτήσει αν θέλω να βάλει καφέ και για ‘μένα.


Προτιμώ να κάνω κάτι απερίσκεπτο, έτσι που ο θάνατος να μου δικαιολογείται κάπως.



Αν ήθελα απλώς να το επισπεύσω, θα έτρεχα λιγάκι τα ρολόγια της οικουμένης, θα προχωρούσα τα ημερολόγια, θα ‘βαφα λευκά τα γένια μου και τα μαλλιά μου…



Μα πρέπει κάτι δραστικό. Όπως, για παράδειγμα, να βγάλω το φίδι από την τρύπα. Να ξεχάσω το πριν. Ή να θυμηθώ το πιο πριν. Να σ’ αρνηθώ για μία τρίτη φορά. Να κατεβάσω, ας πούμε ηρωικά, τη σημαία του κατακτητή (κι έτσι, θα σας κληροδοτούσα ίσως και κάποιες λίγες ελπίδες ελευθερίας)…



Μα, ξέρεις, ο θάνατος είναι σαν εκείνον τον κούκο
που έρχεται μόνος του τελικά,
μας ζητάει συγγνώμη που τον είδαμε να κατεβαίνει από την καμινάδα,
και λίγο πριν φύγει και πάλι,
αφήνει μιαν άνοιξη
κάτω από το, αλίμονο, ξεραμένο μας δέντρο.

















Υ.Γ.: Δεν ξέρω αν έχει πολλή σημασία να το πω, αλλά χτες το βράδυ έμαθα ότι θα πεθάνουμε σύντομα, όλοι μαζί, με έναν πολύχρωμο τρόπο.




7 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

Βρίσκω στις λέξεις σου, τις τόσο όμορφα δυνατές, τα ενδότερα των σκέψεών μου που χρόνια με ταλανίζουν.

Μα και οποία ανακούφιση σαν διάβασα, στο υστερόγραφό σου, πως χτες το βράδυ έμαθες ότι θα πεθάνουμε σύντομα, όλοι μαζί, με έναν πολύχρωμο τρόπο…

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Δημήτρη!
Τυχαία βρήκα το ιστολόγιό σου...χάρη στα γαλλικά τραγούδια.
Χαίρω πολύ... Μαρία.
Μου τράβηξε την προσοχή το υστερόγραφο στην προκειμένη. Αν θες ρίξε λίγο φως...εάν δεν είναι απόρρητο.
Θα πεθάνουμε σύντομα με έναν πολύχρωμο τρόπο.
Και θα ζήσουμε.
Μερσί

Hfaistiwnas είπε...

Το ΥΓ.. δεν πάει κάπου το μυαλό μου..
Καλημέρα!

nikos είπε...

Πράγματι... Τι θέλει να πει ο ποιητής; Και γιατί τόσο στενόχωρες σκέψεις καλοκαιριάτικα; :)

Dimitris A. είπε...

Σας ανησύχησα λίγο, έτσι;
Όλα είναι εντάξει...

Σας φιλώ και σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια!

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ είπε...

Θάνατος.

Κάτι που απωθούμε.

Κάτι που δεν έχω να σου πω κάτι.

Τα αγαπημένα πρόσωπα.

Η απώλεια.

Το ξάφνιασμα.

Η αδικία.

Η τελειότητα.

masou8 είπε...

Το πρόβλημα είναι ότι τρέφουμε πολλούς εαυτούς που τελικά δεν είμαστε εμείς...τον αληθινό μας εαυτό δεν τον ξέρουμε. Αυτοί οι αλλότριοι εαυτοί ζουν εις βάρος του αληθινού εαυτού μας και θέλουν να τον σκοτώσουν.
Όλα και όλοι γύρω μας θέλουν, προσπαθούν να μας πείσουν να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε.Κάτι ξένο. Ε λοιπόν, δεν ήρθαμε εδώ για να γίνουμε κάτι άλλο. Ήρθαμε μόνο και μόνο για να θυμηθούμε ποιοι αληθινά είμαστε.
"Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις". Ο εγωισμός δεν πεθαίνει εύκολα. Οι κίβδηλοι εαυτοί που έχουν γίνει δεύτερο πετσί μας τόσα χρόνια δεν πεθαίνουν εύκολα. Πάρε βαθειά ανάσα: "Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι".
Ακόμη και μετά θάνατον χρειάζεται να είναι έτοιμος κανείς να "πεθάνει".