Κι αν δε μένω για κανέναν άλλο,
το κάνω μόνο για ‘σένα.
Κι αν έχω πάψει να πιστεύω προ πολλού
σε σωτήρες,
επίγειους ή επουράνιους,
επιλέγω σε ‘σένα να πιστεύω.
Κι ας μην ξέρω ούτε το όνομά σου.
Αν έχεις όνομα.
Κι ας μη σε ξέρω καθόλου.
Εσύ με ξέρεις πιο πολύ
από οποιονδήποτε,
κι αυτό μού αρκεί.
Απ’ τη στιγμή που πέσαμε μαζί.
Μπορεί να σε αγνοούσα στις καλύτερες στιγμές τής ζωής μου.
Και συγγνώμη
που όλο το γέλιο μου
το κράτησα δικό μου.
Μπορεί να μη σε έχω δει ποτέ,
να μην ξέρω πώς μοιάζεις.
Σ’ έχω στ’ αλήθεια όμως αισθανθεί.
Έχω νιώσει την παρουσία σου
από τον αέρα που σηκώνεις όταν έρχεσαι και κάθεσαι δίπλα μου
κάποια βράδια που ακούω μόνος μουσική από τα ακουστικά μου.
Γυρίζω να κοιτάξω και δεν βλέπω κανέναν.
Όμως ξέρω.
Κι εκείνες τις μέρες,
τις μαύρες ημέρες,
έχω νιώσει να τρέχει στον ώμο μου
το δάκρυ σου...
Δε θέλω να κλαις.
Να μην κλαις.
Γιατί το ξέρω,
εσύ δε μ’ αγαπάς μόνο για να εκπληρώνεις την αποστολή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου