Adagio


Ξεχύνεται κίτρινο σκοτάδι φεγγαρίσιο, πάνω σε έπιπλα και δάπεδα και τοίχους. Και πλημμυρίζει το δωμάτιο μεμιάς. Και επιπλέει το κρεβάτι μου. Αστράφτει έξω, πού και πού, λάμψεις διερχόμενων αυτοκινήτων. Μια καταιγίδα υπόκωφη.

Συνωστισμός στο μυαλό μου. Λόγια που από βραδύς κάνουν ουρά για να επισκεφθούν, πρώτα, τη νέα μέρα. Γριές εικόνες που δε βρήκαν θέση σε κάποιο παραμύθι, παραγκωνίζονται τώρα για μια τελευταία ευκαιρία επικράτησης. Και ένα ολόκληρο πέλαγος φωνές ˙ που δε ζητούν να πάρουν τον λόγο ˙ που καπελώνει αναιδώς η μία την άλλη ˙ ρωτούν και απαντούν και απαιτούν και επαιτούν. Απλώνουν χέρια να πιαστούν, γίνονται αφρός, κι ύστερα αποτραβιούνται ξανά μες στον υποσυνείδητο πυθμένα. Με κάνουν, κάθε τόσο, να μεταμελούμαι για άστοχους σχεδιασμούς μου και για τα άθελά-μου-πεπραγμένα (που, πάει, έχουν γίνει πια) ˙ να μεταμελούμαι ενίοτε και για όσα συνιστούν εκείνες τις πολύτιμες αμοιβαίες υποχωρήσεις που ονομάζουμε «φιλίες».
Κι εγώ μάχομαι να συντονίσω τους παφλασμούς της διανοητικής μου θαλασσοταραχής με το τικ-τακ του ρολογιού που επαγρυπνεί στον τοίχο. Να επιβάλω, έτσι, λίγο-λίγο τη σιωπή στις μανιασμένες φωνές. Και φαίνεται το κόλπο μου να πιάνει. Εκείνες καθηλώνονται από τον μετρονόμο χρόνο, και βαυκαλίζονται γλυκά στον ρυθμό του. Και το ρολόι επιβραδύνει διαρκώς την εκτέλεσή του… Adagio. Σαν κάποιος να κρεμάστηκε απ’ τον δευτερολεπτοδείκτη. Και οι φωνές καταλαγιάζουν βαθμιαία. Ώσπου να γίνουν ασήμαντα ξεφυσήματα. Ηρεμία.
Έως ότου σφραγιστούν τα μάτια.


Την ίδια ώρα, λίγα μόνο βήματα μακριά, αντηχούν ολοένα και πιο γρήγορα οι σταγόνες της βρύσης πάνω στον αλουμινένιο νεροχύτη…


Μα ποιος διευθύνει τη βρύση μου;
Και ποιος, αλήθεια, μου χαρίζει χρόνο;

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

..θα ήταν ευχής έργον να σου χαρίζει κάποιος χρόνο, άραγε;
..είναι καλύτερα όταν η ηρεμία έρχεται σιγά-σιγά ή μας συνεπαίρνει με γλυκύτερο ρυθμό όταν απότομα παίρνει τη θέση της μανιασμένης ανησυχίας;
..πόσες φορές τα "λόγια έκαναν ουρά" για να βγουν πρώτα στο φως της μέρας κι όταν χάραζε η εξαφάνισή τους ήταν πια γεγονός;

(..νόμιζα πως στο σκοτάδι ταιριάζει το μαύρο, αλλά κι η οπτική του κίτρινου δίνει ελπίδα..!)

Το κείμενό σου ήταν ωραία παρέα για το τελείωμα της μέρας (μου)!
Καλό ξημέρωμα, Δημήτρη..

karkinos7 είπε...

Το μυστικό είναι να καταφέρουμε να βγούμε εμείς πρώτοι στο φως,αφήνοντας πίσω τα λόγια,καθώς σαν τα λόγια εξέλθουν πρώτα,μας αφήνουν πίσω,μοιάζει σαν επιλογή που θα την κάνουμε εμείς.

Την Καλημέρα μου!!!

sto-keno είπε...

Την καλησπέρα μου!