Ο κολλητός μου

 Σάββατο, 1 Μαΐου 2010

Γνωριστήκαμε στην πλατεία.

Τρώγαμε από το ίδιο χώμα.

Ξεκινήσαμε μαζί το νηπιαγωγείο. Εκείνος δεν έκλαψε την πρώτη μέρα.

Ήμασταν κολλητοί με την έννοια τού τότε.

Μαζί σε όλα: σπίτι (του ή μου), πλατεία, σε σκαλάκια πολυκατοικιών με ένα σακουλάκι ηλιόσπορο στα δύο, τα ίδια ρούχα πολλές φορές, τα πρώτα τσιγάρα, τα πορνοπεριοδικά, οι πρώτες μουσικές εμμονές...

Διανύσαμε έτσι μια παιδική ηλικία και μια προεφηβεία, μαζί.

Ύστερα, εγώ άρχισα να κλείνω,

κι εκείνος να ανοίγει.

Δεν ξέρω ποιος έμαθε πιο πολλά.

Οι δρόμοι μας χωρίστηκαν χωρίς να το καταλάβουμε καλά-καλά.

Δεν το ζητήσαμε˙ δεν το προσπαθήσαμε˙ δεν το αποφύγαμε.

Τελευταία φορά βρεθήκαμε λίγο καιρό αφότου απολύθηκε από τον στρατό. Εγώ δεν είχα πάει ακόμη.

Δεν τον ζήλεψα ποτέ.

Ποτέ δε ζηλεύω τούς ανθρώπους εξάλλου. Ό,τι αξιοζήλευτο το θαυμάζω μονάχα.

Πολλές φορές ωστόσο, είχα μαντέψει την αίσθηση ενός αμοιβαίου ανταγωνισμού.

Ίσως, κατά βάθος, ο ένας να ήθελε να γίνει ό,τι γινόταν ο άλλος.

Και τελικά, δεν ξέρω ποιος έμαθε πιο πολλά.

Εγώ από τα βιβλία μου, ή εκείνος από τούς φίλους του;

Και κοίτα να δεις ένα παράξενο πράγμα:

ενώ εγώ ακολουθούσα πιστά το επίθετό μου,

εκείνος ακολουθούσε απλά το όνομά του...

Ζώης.

Photo credits