Το πλυντήριο

Από μικρό παιδάκι είχα αυτή την εμμονή με το πλυντήριο.

Ναι, μια ακόμη εμμονή μου απ’ τις πολλές.

Έπαιρνα μια χοντρή πετσέτα, την έστρωνα πάνω στο κρύο μωσαϊκό μπροστά από τη συσκευή, καθόμουν επάνω και παρακολουθούσα με τις ώρες τον κάδο να γυρίζει.

Πότε δεξιά για λίγο, πότε αριστερά.

Μετά παύση.

Για λίγο.

Σίγουρα θα ‘χει μελετηθεί το φαινόμενο και θα ‘χει μάλιστα και κάποια ιδιαίτερη επιστημονική ονομασία.

Σίγουρα, γιατί δεν ήμουν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο παιδί που,

αντί για τηλεόραση,

προτιμούσε να βλέπει πλυντήριο.

Άσε που και μετέπειτα στη ζωή ήρθαν τα downloading bars και το disk defragmentation να καλύψουν το κενό που άφησε η εγκατάλειψη εκείνης τής παιδικής συνήθειας.

Δεν ξέρω για τα υπόλοιπα,

όμως εγώ

πιστεύω ακόμα στο πλυντήριο.

Κι ήρθε νομίζω η ώρα για μια πλύση.

Κύρια και καίρια.

Ήρθε ο καιρός να βγάλω από πάνω μου

ετούτο το κορμί,

την αθλία πανοπλία μου,

και να την ρίξω με μια κίνηση

στον κάδο τού πλυντηρίου.

Μέρες τώρα είχα παρατηρήσει να εξαπλώνεται

ολοένα και περισσότερο

εκείνος ο λεκές τής απογοήτευσης

λίγο πιο κάτω από την περιοχή τού στήθους.

Ναι, πλυντήριο, γιατί δεν είναι για χέρι.

Δεν είναι στο χέρι μου.

Τώρα.

Να προλάβω.

Να προλάβω μην ποτίσει η ψυχή.

Υ.Γ.: Η σκόνη με τούς μπλε και πράσινους κόκκους εφησυχασμού

δεν κάνει δουλειά.

Θέλει δραστικότερες λύσεις.

Καμία πρόταση;

Photo credits