Αλεπού μου...





Αλεπού μου,
ακούμπησε το κεφάλι σου πάνω στα γόνατά μου.

Δεν είμαι ευτυχισμένος κι όμως εσύ αρκείς.

Κηροπήγιο ή μετέωρο,
δεν υπάρχει πια βαριά καρδιά ούτε μέλλον στη γη.

Τα βήματα τού δειλινού φανερώνουν το μουρμουρητό σου,
κοίτη από μέντα και δεντρολίβανο,
αμοιβαία εμπιστοσύνη η κοκκινάδα τού φθινοπώρου και
τ’ ανάλαφρό σου το φουστάνι.

Είσαι η ψυχή τού βουνού με τα βαθιά λαγόνια,
με τους βράχους που σωπαίνουν πίσω από χείλη αργίλου.

Κάνε τα πτερύγια τής μύτης σου να πεταρίσουν.

Κάνε το χέρι σου να κλείσει το μονοπάτι και να σιμώσει την κουρτίνα των δέντρων.


Αλεπού μου,

παρουσία των δυο άστρων, της παγωνιάς και του αγέρα,

εναποθέτω σ’ εσένα κάθε σωριασμένη προσδοκία,

για ένα νικητήριο γαϊδουράγκαθο

τής αρπακτικής μοναξιάς.



René Char, n° 222, Feuillets d’Hypnos (1943-1944)

© Μετάφραση από τα Γαλλικά:
Δημήτρης Αναγνωστόπουλος

Photo credits: Προσωπικό αρχείο

Δεν υπάρχουν σχόλια: