τ’ ορφανόν το γιασεμούδιν μου






Κι αν κλαις επάνω στην Ιστορία,
    αυτή μονάχα να σού μαθαίνει τον πόνο.

Και αν ο πόνος τούτος μιλάει Ελληνικά,
    είναι μονάχα για να τον νιώσεις καλύτερα.

...Όχι για να τον καταλάβεις.




Κάτασπρον πεζουνούδιν μου, πουλλίν μου εξαπτέρυγον,
στον ουρανόν σου που πετάς θέλω τζιαι ‘γώ
να ‘ρτω για να ξαναδώ τον τόπον μου

Φύσα αερούδιν δροσερόν, πέρνα τζιαι που το σπίτιν μου,
χάδεψε τ’ ορφανόν το γιασεμούδιν μου
τζι’ έλα πε μου ότι ζιει για να χαρώ

Ας εν τζιαι μιαν φοράν ν’ ακούσω πως γελάς,
μάνα που δεν εγεύτηκες χαράν
Ν’ ακούσω πως γελάς,
ας εν τζιαι μιαν φοράν
Στα σιείλη σου γλυτζιά ν’ αθθίσει μια μιτσιά βασιλιτζιά


Θάλασσά μου γειτόνισσα που μιαν θυμώνεις, μιαν γελάς,
πάρ’ με στην Κύπρον που τα πόθκια της φιλάς,
μες στ’ αγκάλια της να μπω τα ολόχρυσα


Κάτασπρον πεζουνούδιν μου, θάλασσά μου γειτόνισσα,
ο τόπος μου εν γονιός, αρφή τζιαι γιούδιν μου
Εν ο κόσμος ούλλος που αγάπησα



Ας εν τζιαι μιαν φοράν
Στίχοι: Λεωνίδας Μαλένης
Μουσική: Γιώργος Θεοφάνους

Δεν υπάρχουν σχόλια: