Κιτρινισμένη φωτογραφία


Κυριακή, 18/07/2010
Θέατρο Άλσους Αγίου Γεωργίου, Τρίπολη


Ήρθα ως εδώ για να περπατήσω τη διαδρομή.

Ήρθα για το έπαθλο τής ξεκούρασης μετά τον τόσο δρόμο.

Περπάτησα ως εδώ σαν τον προσκυνητή.

Για να εξιλεωθώ.

Σαν το τελικό ξαπόσταμα να συνοδεύεται από τη λύτρωση.



Άδειο το θέατρο.

Μονάχα ένα ζευγάρι με τα τρία παιδιά του

να τρέχουν γύρω-γύρω στη σκηνή και να γελούν δυνατά.



Είχε ωραία μέρα σήμερα.



Ένα αεράκι προβάλλει ανάμεσα απ’ τα δέντρα,

μού ζωγραφίζει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο,

και με ζητάει σε χορό.



Είμαι σχεδόν έτοιμος να ενδώσω.





Αν μονάχα δεν άκουγα,

εκείνη τη στιγμή,

τον πατέρα να φωνάζει



το όνομά σου.





Έπειτα, εκείνος πήρε τα παιδιά του και τη γυναίκα του,

και αποχώρησαν.





Έμεινα εγώ τελείως μόνος,

καθισμένος στο πάνω-πάνω σκαλί τού θεάτρου.





Με τη βουβή εικόνα τού γέλιου σου

να προβάλλεται σαν ολόγραμμα μπροστά μου.





Αλίμονο...



Ξεθώριασε κι αυτή με λογαριθμικό ρυθμό



μέσα σε λίγα βλεφαρίσματα,



μαζί με τις τελευταίες νότες

απ’ το πιάνο τού André Gagnon


1 σχόλιο:

Γιώργης Σαράτσης είπε...

Κάτι μου θυμίζει...
Αξίζει άραγε να ενδώσεις σε άδεια θέατρα; (Αν και μόνο γι' αυτό το "τελείως μόνος" φαίνεται ν' αξίζει...)